Από το Διαφάνι στο Αρχαίο Θέατρο Ήλιδας και από την Πηνελόπη που υποδυόταν στις “Άγριες Μέλισσες” στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη.
Ο λόγος για τη Μαρία Πετεβή που παραχώρησε συνέντευξη στο patrisnews, με αφορμή την παράσταση, στην οποία πρωταγωνιστεί, και θα παρουσιαστεί και στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 19 και 20 Αυγούστου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου.
“Οι Άγριες Μέλισσες είναι μια σειρά που δεν βρήκε έτοιμο χώρο στα δεδομένα της ελληνικής τηλεόρασης, όμως τον δημιούργησε. Όλοι οι άνθρωποι που δούλεψαν για αυτό, το έκαναν με πολύ κόπο, πολύ μόχθο, πολύ μεράκι και πολλή αγάπη. Κι αυτή η αγάπη είναι από τα βασικά στοιχεία που κρατάω από την σειρά. Μαζί φυσικά με την ευγένεια και την υπέροχη συνεργασία που είχαμε με όλους. Δημιουργήσαμε μια πραγματική οικογένεια. Ζήσαμε πάρα πολλές και πολύ όμορφες στιγμές, με γέλια, με συγκίνηση, με αγκαλιές. Προσέχαμε πολύ ο ένας τον άλλον και ο ένας νοιαζόταν για τον ρόλο του άλλου. Οι “Μέλισσες” ήταν μια τεράστια αγκαλιά και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ”, λέει χαρακτηριστικά.
Κι από την Πηνελόπη (σου) τι θα κρατήσεις;
“Όσον αφορά στην Πηνελόπη, σίγουρα θα κρατήσω πολλά στοιχεία από τον χαρακτήρα της. Την ευγένεια, το ήθος, τις αξίες της, τον τρόπο που αγαπούσε, ο οποίος ήταν δυνατός και απόλυτος και κυρίως την πίστη και την δύναμη, που ούτε η ίδια ήξερε ότι είχε. Κάποια από αυτά τα στοιχεία ήταν δικά μου, οπότε μου ήταν και πιο εύκολο να τα φωτίσω, κάποια όμως δεν ήταν, και τα ανακάλυψα κι εγώ μέσα από εκείνη. Πολλές φορές με έπιασα να εκφράζομαι μέσα από την Πηνελόπη.
Είναι μοναδικό όταν υποδύεσαι ένα ρόλο που έχει στοιχεία που εσύ ο ίδιος δεν είχες ανακαλύψει ότι τα έχεις, παρότι τελικά βλέπεις ότι υπήρχαν μέσα σου”.
Από την Πηνελόπη στην… Ιφιγένεια. Μίλησε μας για αυτήν την μετάβαση.
“Δεν νιώθω ότι έχω αποχαιρετήσει ακόμη, τις Μέλισσες, και τον ρόλο μου. Δεν έχω βιώσει το «πένθος». Και μάλλον είναι κάτι που θα κάνω, μετά το πέρας του καλοκαιριού.
Είναι τέτοια η φύση της δουλειάς μας, που δυστυχώς είναι πάρα πολύ δύσκολο να πάρεις το χρόνο που χρειάζεσαι για να αφήσεις κάτι πίσω σου όπως πρέπει. Να αδειάσεις και να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου, να ξεκουραστεί και να μαζέψεις ψυχικά αποθέματα. Η ζωή πάει παρακάτω, πρέπει να προχωρήσεις να εξελιχθείς, να επενδύσεις καλλιτεχνικά σε κάτι καινούργιο.
Γι’ αυτό και εγώ τόλμησα να βγω από την Πηνελόπη και να μπω με μια ανάσα στην Ιφιγένεια, και χαίρομαι πολύ, γιατί έχω να αναμετρηθώ με κάτι τεράστιο, με κάτι δύσκολο, με μια ηρωίδα, που ουδέποτε στο παρελθόν, είχα ψηλαφίσει”.
Θα ήθελα πολύ να….
“Θα ήθελα πολύ να υποδυθώ ένα ρόλο με αρνητικά χαρακτηριστικά, να είμαι η «κακιά», μια ηρωίδα που θα μπορούσε να σκοτώσει, που θα είχε σκοτάδι μέσα της. Δεν το έχω κάνει ποτέ, ούτε σαν σκέψη, και με γοητεύει πολύ το να μπω σε μια διαδικασία να ανακαλύψω και να γνωρίσω διαφορετικές πλευρές μου, μέσα από ένα τέτοιο ρόλο. Δεν μου αρέσει να βαλτώνω, προσπαθώ και θέλω να δοκιμάζομαι σε διαφορετικούς ρόλους”.
Περί αναγνωρισιμότητας…
“Εκεί που εστιάζω εγώ σε σχέση με την αναγνωρισιμότητα είναι το γεγονός πως λαμβάνω πολλή αγάπη, πολύ όμορφα σχόλια, από κόσμο έξω, στο δρόμο, αγνώστους που θα έρθουν να σε συγχαρούν, που θα μοιραστούν μαζί σου κάτι δικό τους, που θα σου πουν ότι τους εξέφρασες. Είναι μοναδικό αυτό το συναίσθημα, και νομίζω ότι μόνο αυτό το κομμάτι της αναγνωρισιμότητας με αφορά, ειδάλλως θα ήταν σαν να μειώνω και τον εαυτό μου και την δουλειά μου. Δεν κάνεις αυτή την δουλειά ούτε για τη φήμη, ούτε για την αναγνωρισιμότητα”.