Κάθε χρόνια αυτές τις ημέρες… θυμόμαστε τα παιδιά! Τα παιδιά αυτά που δεν έχουν… όσα έχουν άλλα παιδιά. Όχι ότι τις άλλες ημέρες τα ξεχνάμε…! Αλλά ο ρυθμός της καθημερινότητας, το άγχος για «τα δικά μας παιδιά» μας βάζει στο πίσω μέρος του μυαλού μας τα «άλλα παιδιά»! Αυτές τις ημέρες λοιπόν, θυμόμαστε ότι τα παιδιά είναι παιδιά, είτε είναι δικά μας, είτε άλλα…! Όχι όλοι βέβαια, γιατί υπάρχουν κι αυτοί που θεωρούν ότι έχει σημασία το χρώμα των παιδιών, το θρήσκευμα, ο τόπος καταγωγής…! Ευτυχώς, αυτοί είναι λίγοι…! Έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω, ότι είναι λίγοι…!
Στον «καταιγισμό αγάπης» (χωρίς ειρωνεία!) αυτών των ημερών λοιπόν, διάβασα και μία ανάρτηση στο facebook που με έκανε να γεμίσω ανάμεικτα συναισθήματα και να νιώσω ταύτιση με τη γράφουσα, παρά το μίσος που έβγαζε. Ναι… μίσος! Ένα συναίσθημα… που μισώ να έχω. Αλλά είπα: ταυτίστηκα! Και ναι… ένιωσα το ίδιο συναίσθημα: μίσος! Η γράφουσα λοιπόν είναι ένα πρόσωπο που εργάζεται χρόνια στην τηλεόραση, η Ελευθερία Κεφαλά, που είναι φίλη μου πολλά χρόνια, οικογένειά μου και τη γνωρίζω πολύ καλά, από την καλή… και από την ανάποδη! Θα μπορούσα ώρες να γράφω για αυτήν, αλλά το θέμα είναι αυτά που έγραψε. Στο status της λοιπόν η Ελευθερία έγραψε με τίτλο «ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΣ ΜΑΜΑ;;;», το παρακάτω κείμενο:
«Εδώ και χρόνια παλεύω μέσα μου με την ιδέα να πάω σε ένα ίδρυμα με παιδιά ,να βοηθήσω …κάτι να κάνω. Και λέω παλεύω γιατί ήξερα -ένιωθα ότι θα πάθαινα αυτό που τελικά έπαθα! Σήμερα λοιπόν, μετά από μία πρωτοβουλία των εργαζομένων του Alpha, επισκεφθήκαμε το ίδρυμα Μητέρα. Πήραμε τα παιχνίδια μας, τον κλόουν και τον Αγ. Βασίλη, βάλαμε και το καλό μας χαμόγελο και να ‘μαστε! Εγώ από χθες το βράδυ είχα ανησυχία, ένα σφίξιμο…πώς θα ήταν; Θα το αντέξω; Όχι δεν το άντεξα. 28 παιδάκια 2-5 ετών. Όλα εκεί για εμάς …με εμάς . Δεν με έχουν αγκαλιάσει ποτέ τόσο σφιχτά…τόσο “φωναχτά” …Δεκάδες σακούλες παιχνιδιών…όμως αυτά εκεί. Χωμένα στην αγκαλιά μας. Να θέλουν φιλιά και χάδια…να χαμογελούν λες και δεν ήξεραν τι τους συμβαίνει…Ο Ηλίας κοιμήθηκε στο λαιμό μου…η Λουκία μου πήρε το χέρι και έπαιζε με τα τατουάζ…και η Βανέσα ,αχ αυτή η Βανέσα ….Γαμώτο αυτή η Βανέσα….με είπε μαμά…έτσι απλά. Μαμμμμά ….με το μ να κολλάει στα χείλη και να μην φεύγει. Γαμώτο ρε Βανέσα …γιατί εμένα;;; Πρώτη φορά νιώθω τόσο γεμάτη…τόσο αληθινή…τόσo στενοχωρημένη…τόσο γεμάτη μίσος! ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΤΑΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ-ΓΙΑ ΟΠΟΙΟ ΛΟΓΟ -ΣΑΣ ΜΙΣΩ!!!ΣΑΣ ΜΙΣΩ ΟΛΟΥΣ !!! Βανέσα μου, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ ….το Μ σου το κολλημένο…το μαμά σου…και την αγκαλιά σου!».
Ίσως για κάποιους τα όσα έγραψε η Ελευθερία -και με τα οποία συμφωνώ- να πέσουν… βαριά. Μίσος; Ε, ναι… μίσος! Ίσως για κάποιους από αυτούς τους «γονείς» να υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά. Ίσως…! Δεν μπορώ να γνωρίζω κάθε περίπτωση αυτών που αναγκάστηκαν να αφήσουν τη Βανέσα και την κάθε Βανέσα να μεγαλώσει σε κάποιο ίδρυμα. Τουλάχιστον σε πολλά από αυτά, όπως στο «Μητέρα» τα παιδιά μεγαλώνουν με στοργή, αγάπη και ανιδιοτελείς προσπάθειες των ίδιων των εργαζομένων. Αλλά η Βανέσα έχει ανάγκη μαμμμμμά. Όχι… δεν θα το προχωρήσω λέγοντας πως πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να χαρίσουν ένα σπιτικό και μία αγκαλιά στις μικρές Βανέσες αλλά σκοντάφτουν σε γραφειοκρατικούς μηχανισμούς. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου, δεν είναι της παρούσης…! Σίγουρα όμως την επόμενη φορά που κάποιοι «δημοκράτες» εναντιωθούν στις υιοθεσίες παιδιών, έστω και από ένα άτομο, ή από άτομα του ίδιου φύλου, θα έπρεπε να έχουν στο μυαλό τους ότι η μικρή Βανέσα έχει ανάγκη μία αγκαλιά αγάπης. Κι ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος αν δεν υπήρχαν Βανέσες να στοιχειώνουν τις μέρες μας, τις γιορτές μας…!