“Δεν έχω πάρει ποτέ επιχορήγηση από το κράτος” αποκαλύπτει η Μιμή Ντενίση.
Στους πειραματισμούς που γίνονται σε παραστάσεις, οι οποίες και παρουσιάζονται, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου μίλησε έξω από τα δόντια η Μιμή Ντενίση στη συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό ΟΚ! και τον δημοσιογράφο Γιώργο Πράσινο.
Με αφορμή την παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου στην Επίδαυρο, έγινε viral μια δήλωση σου πως “ο κόσμος χάνει σπίτια και η μάχη γίνεται στην Επίδαυρο”.
Παρατήρησα πως δεν μίλησαν πολλοί γνωστοί για αυτό. Στην Ελλάδα υπάρχει πάντα ένα συμφέρον, ένας φόβος μήπως παρεξηγηθείς, μήπως μετά θα θες να πας κάπου και σου που όχι, γιατί “είχες μιλήσει αρνητικά για μας”, μήπως ένας από αυτούς που είναι σε αυτές τις ομάδες ενοχληθεί και σου εναντιωθεί. Γενικά υπάρχει ένας φόβος. Εγώ, λοιπόν, δεν τον έχω αυτόν τον φόβο. Γιατί δεν τον έχω;
Δεν έχω πάρει ποτέ επιχορήγηση από το κράτος, δεν με έχει βοηθήσει κανένα κύκλωμα, δεν ανήκω σε καμία ομάδα. Αντιθέτως, έχω φτιάξει μεγάλες ομάδες εξαιρετικών ηθοποιών και η στήριξη μου ήταν οι αγαπημένοι μου συνάδελφοι και το κοινό. Ο χορηγός μου είναι το κοινό. Άρα μπορώ να μιλάω ελεύθερα.
Αυτή η μάχη από ποιο στρατόπεδο σε βρίσκει; Είσαι όντως ενάντια στους πειραματισμούς;
Είμαι υπέρ του πειραματισμού. Είδα και κάτι τίτλους, όπως “Η Ντενίση εναντίον της Κιτσοπούλου”. Ποτέ δεν μίλησα εναντίον κανενός. Έχω δει παραστάσεις της Κιτσοπούλου που μου άρεσαν πολύ, όπως το “Χαίρε Νύμφη”. Ο πειραματισμός είναι που πάει παρακάτω το θέατρο, την επιστήμη, τα πάντα.
Όμως , αυτό που είπα, και επιμένω, είναι πως πρέπει να αποφασίσουμε τι είναι η Επίδαυρος. Αν πάρουμε μια απόφαση – το κράτος, οι ιθύνοντες, το κοινό, οι καλλιτέχνες – ότι η Επίδαυρος είναι ένας χώρος που δεν θα τον ονομάσουμε ιερό και είναι ο χώρος του πειραματισμού, τότε ναι.
Αν, όμως, πούμε πως είναι το ιερότερο θέατρο του κόσμου, ο ναός της τέχνης, τότε δεν πρέπει να είναι χώρος για πειραματισμό. Το να κάνεις έναν σχετικό πειραματισμό μέσα σε ένα πλαίσιο, όπως κάνει ο Τερζόπουλος, ο Μαρμαρινός και παλαιότερα ο Λευτέρης Βογιατζής είναι θεμιτό.
Όταν πάει ο άλλος στο αρχαίο θέατρο και ειδικά ο ξένος που έρχεται να δει πως ανέβαιναν τα έργα τότε για να καταλάβει για ποιο λόγο λένε ότι έχει την τέλεια ακουστική, δεν μπορείς να βάλεις του ηθοποιούς σε ένα δωμάτιο. Γιατί να μην το παρουσιάσεις αυτό σε έναν από τους πολλούς χώρους του Φεστιβάλ Αθηνών, να τους δεις και με οθόνη και με μικρόφωνα και με dark room.
Υπάρχουν όρια στον πειραματισμό;
Αν δεν βάλεις όρια, θα έρθει ένα συγκρότημα να παρουσιάσει την Αντιγόνη σε μιούζικαλ. Τότε, γιατί να τους πεις “όχι”; Επίσης, είμαι ενάντια στο να πειράζουν τα κείμενα. Λέει κάποιος “θα κάνω τους Ιππείς, αλλά θα είναι πειραγμένο το έργο”. Γιατί; Πειραγμένο θα είναι καλύτερο; Νομίζω πως ισχύει ότι και με τα μουσεία. Ο Πικάσο είναι μεγάλος ζωγράφος, κορυφαίος. Αλλά είναι στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, δεν είναι στο Μετροπόλιταν ή το Λούβρο.
