Ο Λούκας Γιώρκας με το χαμένο στην ελληνική μετάφραση ζεϊμπέκικο και το "Watch my dance" πήρε τελικά το εισιτήριο για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στα τελικά της Eurovision στο Ντίσελντορφ.
Σε μια βραδιά που προκαλούσε κατάθλιψη και την οποία, σε καμιά περίπτωση, δεν θα χαρακτήριζε κανείς λαμπερή, αφού αν μη τι άλλο θύμιζε τηλεόραση της δεκαετίας του 70, ο ελληνικός τελικός έμοιαζε μάλλον με μνημόσυνο παρά με γιορτή. Δικαιολογία δεν μπορεί να είναι οι δύσκολες ώρες που περνάμε, ούτε το χαμηλό budjet. Η ψυχή και η φαντασία δεν είναι μόνο θέμα κόστους…
Η παρουσίαση ήταν υποτονική, αμήχανη, εγκλωβισμένη σε καθωσπρέπει τσιτάτα και δημοσιοϋπαλληλίστικη διεκπεραίωση, κανένας παλμός, καμιά ζωντάνια. Ακόμα και η στιγμή της αναγγελίας του νικητή παρέπεμπε σε θλιβερό καθήκον, για να το ελαφρύνουμε, στην γνωστή ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου: “δεν ξέρω αν το προσέξατε, απόψε είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα”.
Οι euro-fan, άντρες στην πλειοψηφία τους και κατά τεκμήριο κολλημένοι στο θεσμό, απομονωμένοι στο αμφιθέατρο της λεωφόρου Κατεχάκη, όσες φορές η κάμερα συνδεόταν με αυτούς, θύμιζαν τσούρμο πανηγυριζόντων, βγαλμένοι από βιντεοκασέτα της δεκαετίας του 80, χωρίς καν τον ψεύτικο ενθουσιασμό που δίνει ο ανιματέρ στα στούντιο των talent show.
Διαβάστε αναλυτικά τα πάντα για αυτή τη θλιβερή βραδιά της ΕΡΤ