“Ούρλιαζα όπου βρισκόμουν, έκανα μπάνιο και ούρλιαζα” περιγράφει η Πέννυ Μπαλτατζή.
Στη δύσκολη διαχείριση της απώλειας τόσο της μητέρας της όσο και του αγαπημένου της αδελφού αναφέρθηκε από καρδιάς η Πέννυ Μπαλτατζή, το απόγευμα του Σαββάτου, όταν και συνάντησε τον Τάσο Ιορδανίδη στο νέο επεισόδιο για τους “Μπαμπά-δες” της ΕΡΤ.
“Η μαμά μου ήταν μια γυναίκα που πήγαινε σε ψυχολόγους όλη την ζωή της, τουλάχιστον όσο την γνώρισα εγώ. Πήγαινε στον έναν, έφευγε από τον άλλον, πάλευε εκεί και πήγαινε χορό, γυμναστική. Ένιωθε πως “πρέπει να κάνω κάτι για μένα, δεν γίνεται να είμαι μόνο μαμά ή μόνο στη δουλειά”. Δηλαδή αυτό που προσπαθούμε όλοι, αυτό που ίσως της έλεγαν, “Κική κάνε κάτι για σένα, κάτι για τον εαυτό σου” εξομολογήθηκε αρχικά η γνωστή ερμηνεύτρια.
“Ο αδελφός μου ήταν 23 χρονών όταν πέθανε, πέντε χρόνια μικρότερος από μένα. Λειτουργούσα πάντα υπερπροστατευτικά, εγώ ήμουν στην άκρη και τον εαυτό μου τον άφηνα στην άκρη. Επειδή έβλεπα την ευαλωτότητα και ο αδελφός μου ήταν ένα παιδάκι που, από πάρα πολύ μικρός, έβγαλε εξάρσεις έντονες συμπεριφορικές, κάπως μου έβγαινε ένα πράγμα να είμαι κοντά του και να μην τον αφήσω να υποστεί άλλη ένταση”.
“Ειδικά με την απώλεια του αδελφού μου, γιατί με την μαμά μου ανακουφίστηκα πάρα πολύ μετά από αυτό που βίωνε σε όλη τη ζωή της, ειλικρινά μιλάω πως ήμουν με το ένα πόδι στην τρέλα. Δηλαδή οριακά ένιωσα να το χάνω. Ούρλιαζα όπου βρισκόμουν, έκανα μπάνιο και ούρλιαζα. Δεν μπορούσα να χωνέψω ότι χάθηκε αυτός ο άνθρωπος τόσο άδικα απλά στον ύπνο του”.
“Τον έβλεπα επί 8 μήνες κάθε βράδυ στον ύπνο μου. Υπήρχε μια τεράστια άρνηση μέσα μου. Ήταν μια πολύ υγιής άμυνα του εαυτού μου να δεχθώ ότι έχει φύγει και το υποσυνείδητο μου δούλεψε πολύ προστατευτικά, αμυντικά και γλυκά” πρόσθεσε η Πέννυ Μπαλτατζή.