Πώς η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει και τη δωρεά οργάνων

Είναι αξιοσημείωτο ότι η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις όσον αφορά στην λίστα δοτών και στον αριθμό μεταμοσχεύσεων.

«Θα μπορούσα να πω ότι η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τη δωρεά οργάνων», λέει ο Πρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων Αλκιβιάδης Κωστάκης στον Αντώνη Σρόιτερ που κάνει «Αυτοψία» στο θέμα των μεταμοσχεύσεων. Εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους η οικονομική κρίση επηρεάζει και τη δωρεά οργάνων, ο Πρόεδρος του ΕΟΜ τονίζει πως «αν οι Μονάδες Εντατικές Θεραπείας δεν λειτουργούν πλήρεις, λιγοστεύουν και οι δότες.

Αν μια ΜΕΘ έχει 15 κρεβάτια και λειτουργούν μόνο τα 8 υποδιπλασιάζεται αμέσως και ο αριθμός των δοτών. Θα πρέπει ο Υπουργός υγείας να συμπληρώσει άμεσα, το επαναλαμβάνω, άμεσα τις ΜΕΘ με ιατρικό προσωπικό για να λειτουργούν όλα τα κρεβάτια. Αυτό θα βοηθήσει και οικονομικά το κράτος. Όταν δεν υπάρχουν μοσχεύματα εδώ, που θα στοίχιζε στο ταμείο 40.000 ευρώ, θα πάει στο εξωτερικό και θα πάει 250-300.000 ευρώ. Οι γιατροί κάνουν πολύ σκληρή δουλειά και νυχθημερόν. Και βέβαια θα πάρουν κατά προτίμηση τον άρρωστο που έχει πιθανότητες να επιβιώσει παρά τον άρρωστο ο οποίος δεν έχει πιθανότητες να διασωθεί, δηλαδή δεν έχει πιθανότητες να χρησιμοποιηθεί σαν δότης, αυτό είναι λογικό.

Άρα κοιτάνε να δώσουν τα κρεβάτια σε αρρώστους που μετά από λίγες ημέρες έχουν ελπίδες να ανανήψουν και να αναρρώσουν. Χάνονται μοσχεύματα αυτό είναι ξεκάθαρο, χάνονται μοσχεύματα»!

Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, χάνονται ζωές ανθρώπων που περιμένουν εναγωνίως να τους δοθεί το μόσχευμα και ενώ μπορεί να βρεθεί, αυτά πηγαίνουν χαμένα. Τον αγώνα, την αγωνία και τις ανησυχίες της, περιγράφει στον Αντώνη Σρόιτερ η Κωνσταντίνα, η οποία είναι σε λίστα αναμονής για μεταμόσχευση στο συκώτι. «Δύο φορές μου έχουν πει οι γιατροί ότι είμαι στην κατάλληλη στιγμή να κάνω μεταμόσχευση για να έχει αίσιο τέλος. Είμαι δηλαδή ψηλά στη λίστα.

Παρόλα αυτά έχουν περάσει δύο χρόνια και ακόμη δεν έχω περάσει στην “απέναντι όχθη”. Την τελευταία φορά με καλέσανε, ήμουν η δεύτερη επιλογή, με προετοιμάσανε και επειδή ο πρώτος ασθενής είχε καρκίνο και ήταν πιο βαρύ περιστατικό τον έβαλαν στο χειρουργείο και εγώ ήμουν απέξω και περίμενα μήπως κάτι δεν πάει καλά και περάσω εγώ.

Όλα ανατρέπονται. Κάποια στιγμή είπα την επόμενη φορά που θα με καλέσουν θα πω “ευχαριστώ πολύ, δε θέλω, δε θα ξανανέβω”. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ γιατί την ώρα που ήμουν έξω από το χειρουργείο προέκυψαν τόσο κακά, απάνθρωπα συναισθήματα που πραγματικά του εύχομαι τα καλύτερα αλλά, επικρατεί “ο θάνατός σου, η ζωή μου”. Δυστυχώς μπαίνεις σε διαδικασία να κάνεις τέτοιες σκέψεις. Όταν γύρισα ήμουν ένα βήμα μπροστά, ένα βήμα πίσω μήπως είναι πιο εύκολο να περάσει ένα αυτοκίνητο από μπροστά μου να τελειώσει η ιστορία εδώ. Να μην ταλαιπωρούμαι εγώ, οι τριγύρω μου και ενοχές που έφτασα να μην είμαι άνθρωπος. Τα έβαλα με τον εαυτό μου. Θύμωσα με τα πράγματα στην Ελλάδα.

Το κατεστημένο, την κακή ενημέρωση, τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα. Όσοι χρειάζονται περίθαλψη έχουν τόσο άσχημη αντιμετώπιση. Που τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και αυτή η αβεβαιότητα σε σκοτώνει. Είναι τόσα τα ερωτηματικά και λες τελικά, που βαδίζω;»

Τη δική του συγκλονιστική μαρτυρία καταθέτει στην κάμερα της εκπομπής κι ο Θανάσης που λέει πως όταν γεννήθηκε το παιδί του διαπιστώθηκε ένα πρόβλημα στο συκώτι και οι Έλληνες γιατροί τότε του έλεγαν ότι δεν υπάρχει ελπίδα. «”Μην ακούς για μεταμοσχεύσεις”, μου είπαν. Να κάνετε άλλο παιδί. Από τύχη έμαθα ότι τέτοιες επεμβάσεις στο εξωτερικό είναι ρουτίνα. Πήγαμε στις Βρυξέλλες και εκεί με συνοπτικές διαδικασίες, περάσαμε ένα προμεταμοσχευματικό έλεγχο. Τότε ήμουν 33 χρόνων. Μόνο που δε μαλώσαμε με τη γυναίκα μου για το ποιος θα μπει στο χειρουργείο. Τελικά μπήκα εγώ. Στο ένα χειρουργικό τραπέζι ήμουν εγώ και στο άλλο το παιδί μου. Μετά από λίγες ώρες όταν με πήγαν στο δωμάτιο που ήταν το παιδί, αν και μικρό αναστατώθηκε έκλαψε σαν να μου είπε “Ευχαριστώ”».
Απόψε, στις 24:00, ο Αντώνης Σρόιτερ κάνει «Αυτοψία» μέσα από τη συχνότητα του ALPHA στο θέμα των μεταμοσχεύσεων, συναντώντας ανθρώπους που αγωνιούν για τη ζωή τους, αλλά και κάποιους στους οποίους έχει ήδη δοθεί μια «δεύτερη ευκαιρία»!