Η σάτιρα και το χιούμορ δεν έχουν μέτρο. Ή μήπως έχουν; Μήπως υπάρχουν κάποια όρια, λίγο δυσδιάκριτα μεν, αλλά υπαρκτά δε και τα οποία δεν πρέπει να παραβείς; Ιδιαίτερα όταν κάποιοι… πενθούν. Κι όταν αυτοί οι «κάποιοι», ανάμεσα σε αυτούς τους «κάποιους» είναι σκληρά εργαζόμενοι, πρόσωπα της διπλανής πόρτας, ο γείτονας, ο φίλος μας, ο συγγενής μας που έχει τις ίδιες αγωνίες με εμάς, πληρώνει τα ίδια χαράτσια και φόρους με εμάς…!
Αυτές και πολλές ακόμα σκέψεις μου πέρασαν από το μυαλό διαβάζοντας τα σχόλια για την κατάσταση που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες στο MEGA, κάνοντας το «θάνατό» του μάλιστα στο twitter (#RIP_MEGA) ως ένα από τα πιο δημοφιλή θέματα στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
Σίγουρα πολλά από αυτά ήταν… αστεία και σε έκαναν να γελάς. Όταν όμως συνειδητοποιείς ότι μιλάς για το «θάνατο» ενός μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού με εκατοντάδες τίμιους εργαζομένους, απλά… ανατριχιάζεις για την ευκολία της χολής που ελαφρά την καρδία και το πνεύμα «ξεστομίζουν» κάποιοι.
Πέρα λοιπόν από τη… χιουμοριστική προσέγγιση, είναι καλό να σκεφτούμε πως ανάμεσα σε αυτούς που αγωνιούν για τις εξελίξεις είναι και εκατοντάδες εργαζόμενοι, όπως αυτοί που βρέθηκαν χωρίς δουλειά με το κλείσιμο του ALTER, όπως αυτοί που βρέθηκαν εκτός με το «μαύρο» στην ΕΡΤ. Και ενώ ζουν το φόβο του «θανάτου» είναι σωστό να μην «παίζουμε» με τον πόνο τους. Γιατί άλλο κακία και άλλο χιούμορ. Γιατί με το «θάνατο» δεν κάνεις πλάκα…! Όπως δεν θα θέλεις να κάνουν και με το δικό σου…!
