«Τήρησα κατά γράμμα τις οδηγίες του γιατρού μου. Από εκείνη τη μέρα δεν σηκώθηκα για δυο ολόκληρους μήνες από το κρεβάτι».
«Το πρωί που ξύπνησα είδα αίμα. «Όπως είσαι έλα στο νοσοκομείο. Τώρα!» μου είπε ο γιατρός στο τηλέφωνο. Ακόμη όμως και εκείνες τις κρίσιμες στιγμές ήμουν ψύχραιμη. Πέρασα δύσκολα. Δεν μπορούσα να φάω, να κουνηθώ, να βγω έξω. Είχα μια κοιλιά ως εκεί και έπρεπε να κάνω ενέσεις και να παραμένω ακίνητη. Αλλά ονειρευόμουν! Αυτό με έσωσε όλο αυτό το διάστημα. Ονειρευόμουν πώς θα είναι το μωρό μου, τι θα κάνουμε μαζί…