“Μία εθισμένη προσωπικότητα γενικά αισθάνεται μία δυσκολία να αντιμετωπίσει τη ζωή, πονάει” δήλωσε ο Βασίλης Ζούλιας.
Ο Βασίλης Ζούλιας κάθισε στον καναπέ του Στούντιο 4 με την Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο. Ο επιτυχημένος σχεδιαστής μίλησε για τον εθισμό που είχε με τα ναρκωτικά και τις απόπειρες αυτοκτονίας που έχει κάνει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Ήμουν δυστυχισμένο παιδί, δυστυχισμένος άνθρωπος. Είμαι μία εθισμένη προσωπικότητα, οπότε μέχρι να μπω στην ανάρρωση στα 29, ήμουν ένας άνθρωπος που μισούσε τον εαυτό του. Εγώ λέω ότι γεννήθηκα με αυτή την προδιάθεση.
Μία εθισμένη προσωπικότητα γενικά αισθάνεται μία δυσκολία να αντιμετωπίσει τη ζωή, πονάει» εξομολογείται ο Βασίλης Ζούλιας.
«Όταν ήρθαν τα ναρκωτικά, ήρθαν σαν βάλσαμο. Αυτό είναι το επικίνδυνο. Είχα κάνει τόσες απόπειρες, που κατά κάποιον τρόπο «σώθηκα». Έλεγα ότι τουλάχιστον δεν θα χρειάζεται να πονάω. Απόπειρες έκανα από 8 ετών» αναφέρει στη συνέχεια ο σχεδιαστής και συγκλονίζει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Το 1986 σταμάτησα να γελάω, στα 23 μου χρόνια. Εκεί άρχισε και η πολύ σοβαρή χρήση των ναρκωτικών και κράτησε 6 χρόνια όλο αυτό.
Μιλάμε για τη δεκαετία του ’80, στην Ελλάδα δεν υπήρχαν τέτοιες ομάδες βοήθειας για να απευθυνθώ. Και η νομοθεσία για τα ναρκωτικά ήταν τότε πολύ διαφορετική, εξ ου και η ιστορία που μ’ έπιασαν κι έπεσα στο κενό από το δικαστήριο.
Γι’ αυτό και δεν μπήκα φυλακή. Μου έβγαλε ο αστυνομικός τις χειροπέδες, πήγα να χαιρετήσω τη μητέρα μου και έτρεξα. Δεν μπόρεσε να με κρατήσει κανείς, του πατριού μου του έμεινε η τσέπη μου στο χέρι» αφηγείται ο Βασίλης Ζούλιας.
«Πρέπει να ζητήσεις βοήθεια από τους ειδικούς. Αυτό που λένε «εγώ αν δεν το περάσω μόνος μου δεν γίνεται» ξεχάστε το, δεν υπάρχει» δηλώνει σε άλλο σημείο της συνέντευξης ο κορυφαίος σχεδιαστής.
