Σίγουρα είναι αξιοσημείωτη η παρουσία και η επένδυση της ΕΡΤ σε νέα προγράμματα, εκπομπές και σειρές.
Μετά από χρόνια και έχοντας βιώσει ακόμα και « λουκέτο» με στόχο και σκοπό να «συμμαζευτεί», κάτι που δεν έγινε τότε, η τωρινή διοίκηση της δημόσιας τηλεόρασης αποφάσισε να ενισχύει περισσότερο το ψυχαγωγικό της προφίλ, με σκοπό να προσελκύσει μερίδα του τηλεοπτικού κοινού, που είχε απομακρυνθεί από τις συχνότητες των καναλιών της.
Προχθές, την Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου, σε εκδήλωση που έγινε στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής ο πρόεδρος του Δ.Σ. της ΕΡΤ και ασκών χρέη διευθύνοντος συμβούλου, Κωνσταντίνος Ζούλας, ανέφερε μεταξύ άλλων πως «Από την εποχή που δούλευα ως δημοσιογράφος εδώ στην Δημόσια Τηλεόραση, μου είχε μείνει ένα ανομολόγητο απωθημένο. Αισθανόμουν ότι οι άνθρωποί της αδικούνται κατάφορα. Με στεναχωρούσε πολύ ότι η ΕΡΤ σχεδόν πάντοτε συζητιόταν για τους λάθος λόγους και μάλιστα με άκρως απαξιωτικά σχόλια για το προσωπικό της. Άλλοι χαρακτήριζαν τους εργαζόμενους υπεράριθμους, κρατικοδίαιτους και βολεμένους, άλλοι διαμαρτύρονταν για το ανταποδοτικό τέλος, άλλοι ότι το πρόγραμμά της είναι βαρετό, αραχνιασμένο και δεν αφορά κανέναν και οι περισσότεροι είχαν πάντα διαμορφωμένη την πεποίθηση ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο υπάρχει η ΕΡΤ είναι για να την εκμεταλλεύονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις και να προπαγανδίζουν τις επιλογές τους. Ήταν τέτοια η διαχρονική απαξίωση των ανθρώπων της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης που, πιστέψτε με, για πολλά χρόνια -και δεν αναφέρομαι μόνον στα τελευταία μετά την επαναλειτουργία της- οι εργαζόμενοι, και οι μόνιμοι και οι συμβασιούχοι, δίσταζαν σε μια παρέα ακόμη και να ομολογήσουν ότι εργάζονται στην ΕΡΤ», τονίζοντας πως «Ε, λοιπόν -και εν γνώση μου ξέρω ότι αυτό που θα πω μπορεί να ακουστεί υπερβολικό- αν με ρωτούσατε σήμερα ποιο είναι το πιο σημαντικό επίτευγμα που πέτυχε αυτή η Διοίκηση τα τελευταία τρία χρόνια θα σας έλεγα ένα και μόνον. Ότι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ όχι μόνον δεν διστάζουν πια να πουν ότι δουλεύουν για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, αλλά ότι πολλοί εξ αυτών το δηλώνουν και μάλιστα με υπερηφάνεια.»
Είναι αλήθεια πως, όπως είπε στη συνέχεια ο πρόεδρος της ΕΡΤ «ύστερα από 23 ολόκληρα χρόνια, η δημόσια τηλεόραση επέστρεψε στην καθημερινή μυθοπλασία. Είμαστε υπερήφανοι, καθώς σε διάστημα, μόλις 36 μηνών, οργανώσαμε και προβάλλουμε 19 νέες σειρές ελληνικής μυθοπλασίας, 39 νέες σειρές ντοκιμαντέρ και εκπομπές πολιτιστικού περιεχομένου και 23 ολοκαίνουργιες εκπομπές ψυχαγωγίας, μεταξύ των οποίων και το “Μουσικό κουτί”, που αναγνωρίζεται πλέον από όλους ότι άλλαξε την τυπολογία της μουσικής εκπομπής στη χώρα μας. Μπορεί να ακουστεί ακόμη και υπερφίαλο, αλλά έχω την αίσθηση ότι, τρία χρόνια μετά, η ΕΡΤ όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τα ιδιωτικά κανάλια, αλλά μάλλον εκείνα μας παρακολουθούν έκπληκτα και αμήχανα», για να τονίσει ότι «δεν εννοώ μόνο την ΕΡΤ1, αλλά και την ΕΡΤ2 και την ΕΡΤ3, που απέκτησαν επιτέλους μια διακριτή φυσιογνωμία και δεν θεωρούνται πλέον από τους πολίτες ως τα παρακατιανά κανάλια της ΕΡΤ».
Είναι αλήθεια λοιπόν ότι η ΕΡΤ επένδυσε πολύ σε νέο πρόγραμμα, ενώ προχώρησε και στη δημιουργία ενός ακόμα καναλιού, του ΕΡΤNEWS, ώστε να ενισχυθεί περισσότερο το ψυχαγωγικό προφίλ της ΕΡΤ1. Ωστόσο, ενώ είναι στρατηγικής εθνικής σημασίας η παρουσία της ΕΡΤ3, ο ρόλος της ΕΡΤ2 παραμένει ακόμα… ασαφής, συνεχίζοντας να κοστίζει σε παραγωγή προγράμματος, ενώ ορισμένα από αυτά που πραγματικά αξίζουν θα μπορούσαν να είχαν μπει στο μπουκέτο του ERTFLIX, που πράγματι είναι ένα ακόμα σημαντικό έργο της δημόσιας τηλεόρασης. Προκαλεί λοιπόν απορία γιατί ένα ακόμα «καρπούζι στη μασχάλη» της δημόσιας τηλεόρασης, ενώ παράλληλα ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που φαίνεται να αντιμετωπίζουν στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής είναι η έλλειψη αρμόδιου και εμπεριστατωμένου τμήματος μυθοπλασίας, ώστε όχι μόνο να υπάρχουν πολλές σειρές, αλλά να είναι και καλές. Σαφώς και υπάρχει τέτοιο τμήμα, αλλά είναι τόσο… ολιγομελές που αδυνατεί να ελέγξει όπως θα έπρεπε τόσες παραγωγές με αποτέλεσμα… μην αρχίσω να αναφέρω παραδείγματα γιατί πολλοί θα πικραθούν… να περνούν από τον αέρα της ΕΡΤ προχειροφτιαγμένες σκηνές σε σειρές που πηγαίνουν πίσω όλη την προσπάθεια. Καλά τα «πολλά καρπούζια», αλλά είναι σαφές ότι όταν δεν γίνεται προσεγμένη δουλειά… λόγω αδυναμιών… τότε όχι μόνο δεν υπάρχουν «χυμοί», αλλά κινδυνεύει αυτό που πέφτει και σπάει… να λερώσει και το άλλο. Και τότε… κρίμα όλα τα καρπούζια… γιατί κάποιοι φοβήθηκαν, όχι να σπάσουν τα αυγά… αλλά να τα βάλουν σε τάξη…!