Να σας θυμίσω σήμερα μερικές ιστορίες αλόγων που άφησαν εποχή; Διότι στην παγκόσμια ιστορία, οι άνθρωποι και τα άλογα ήταν τόσο δεμένοι μεταξύ τους, που συχνά η πορεία διάσημων ανθρώπων συνοδεύτηκε από την πορεία των εξίσου διασήμων αλόγων τους. Το πιο διάσημο μάλλον και σίγουρα το πιο τιμημένο μετά θάνατο άλογο στην παγκόσμια ιστορία ήταν ο Βουκεφάλας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ήταν το μόνο άλογο που κηδεύτηκε με μια τεράστια και πολυέξοδη κηδεία, και μετά γύρω από τον τάφο του χτίστηκε μια ολόκληρη πόλη που έφερε το όνομα του, η Βουκεφάλεια.
Ο Ιούλιος Καίσαρας ίππευε στις εκστρατείες του ένα άλογο που ο ρωμαϊκός θρύλος το ήθελε να έχει πολλά δάκτυλα, κοντολογίς να μην έχει μονοκόμματες οπλές. Οι μεταγενέστεροι θεώρησαν ότι αυτό ήταν ένας μύθος που συνόδευε τον μεγάλο στρατηλάτη, σήμερα όμως οι βιολόγοι γνωρίζουν ότι πρόκειται για μια γενετική ανωμαλία που εμφανίζεται στα άλογα, πολύ σπάνια βέβαια.
Ο Καλιγούλας, ο παρανοϊκός αυτοκράτορας της Ρώμης, είχε ένα περίφημο άλογο που ονομαζόταν Ινκιτάτους. Ο Καλιγούλας το αγαπούσε παθολογικά, αλλά ανάλογη αγάπη για το ίδιο ζωντανό είχε και ο όχλος του ρωμαϊκού ιπποδρόμου, διότι ο Ινκιτάτους ήταν μόνιμος νικητής των ιπποδρομιών. Γι αυτό και ο πολύβουος αυτός όχλος, όταν περνούσε μπροστά από τον στάβλο του αλόγου, σώπαινε ξαφνικά για να το αφήνει να ησυχάζει ή να κοιμάται ώστε να έχει δύναμη να τρέξει. Ένας σιωπηλός ρωμαϊκός ιππόδρομος για χάρη ενός αλόγου ήταν πράγματι ένα ιστορικό παράδοξο. Είναι επίσης πασίγνωστο ότι ο Γάιος Καλιγούλας, σε μια κρίση παράνοιας έχρισε τον Ιγκιτάτους ύπατο, τον έκανε δηλαδή μέλος της Ρωμαϊκής Συγκλήτου.
Πάθος με τα άλογα είχε και ο αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος, καθώς και ο θετός γιός του Βέρος. Ο Βέρος είχε ένα διάσημο άλογο, τον Βόλουκρις, που όταν άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο αντικαταστάθηκε από μια ολόχρυση εικόνα του την οποία είχε πάντα μαζί του ο Βέρος. Η εικόνα άξιζε όσο μια ποσότητα σιτηρών που θα έτρεφε για μισό χρόνο όλη τη Ρώμη.
Στη νεότερη εποχή, ο Γάλλος πρωθυπουργός Αδόλφος Θιέρσος που στιγματίστηκε από την αιματηρή καταστολή της Παρισινής Κομμούνας, είχε επίσης μια φοράδα που υπεραγαπούσε, η οποία λεγόταν Γιάτα. Ο Θιέρσος ήταν πολύ κοντός, σχεδόν νάνος και αγαπούσε τη Γιάτα διότι επίσης ήταν πολύ κοντή. Μια μέρα, ο υπουργός εσωτερικών τον ενημέρωσε ότι είχε ξεσπάσει εξέγερση στη λεωφόρο Σαιν-Μαρτέν. Ο Θιέρσος καβάλησε τη Γιάτα και έτρεξε προς τα εκεί πιστεύοντας ότι θα τρομάξει το πλήθος. Το αποτέλεσμα ήταν απροσδόκητο: Η εμφάνιση του νανοειδούς πρωθυπουργού πάνω στο κοντό του αλογάκι, δημιούργησε τόση θυμηδία, που η διαδήλωση διαλύθηκε μέσα σ’ ένα σύννεφο γέλιου και ευθυμίας.
Η αριστοκρατία της Αγγλίας είχε επίσης πάθος με τα άλογα και τις ιπποδρομίες. Πλήθη κόσμου συνέρεαν στους αγώνες και οι Άγγλοι αριστοκράτες έψαχναν μανιωδώς για να βρουν κάποιο καλό άλογο ράτσας που θα τους έκανε διάσημους και πλούσιους. Ένα από τα άλογα που έγραψαν ιστορία εκείνη την εποχή ήταν ο περίφημος «Γκοντόλφιν». Τον βρήκαν τυχαία να σέρνει ένα βυτιοφόρο και τον πήγαν στον ιππόδρομο, όπου δεν διέπρεψε ως άλογο κούρσας αλλά ως επιβήτορας. Για κάποιο μυστηριώδη λόγο, όλα του τα παιδιά γίνονταν πρωταθλητές.
Τα πλούτη που έδωσε στον ιδιοκτήτη του ήταν ασύλληπτα, ενώ απ’ αυτόν βγήκε μια ολόκληρη σειρά πρωταθλητών για δεκαετίες, καθώς και τα παιδιά του γεννούσαν νικητές. Στην ιπποδρομία του Νιουμάρκετ το 1738, έτυχε να τρέχουν σε τρείς κούρσες τρία δικά του παιδιά, ο «Λαθ», ο «Καντέ» και ο «Ρέγκουλους». Ο ιδιοκτήτης τους ήταν τόσο σίγουρος ότι θα κέρδιζαν και στις τρείς κούρσες και ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη που είχαν στον γεννήτορα τους, που κουβάλησαν στον ιππόδρομο τον Γκοντόλφιν, ώστε να δει τα παιδιά του να νικούν και να χαρεί. Εγγλέζοι αλογομούρηδες…
Διαβάστε εδώ κι άλλες ιστορίες με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη, στη στήλη Μία σταγόνα ιστορία.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163