Γνωρίζετε υποθέτω τη διαφορά των πειρατών απ’ τους κουρσάρους. Πειρατές είναι οι ληστές της θάλασσας, κουρσάροι είναι οι νόμιμοι ληστές της θάλασσας. Στις μέρες μας η διαφορά αυτή δεν υφίσταται, τον 16ο και 17ο αιώνα όμως η διαφορά πειρατή και κουρσάρου είχε κατοχυρωμένη νομική ισχύ. Την πρωτοκαθιέρωσαν οι Βρετανοί στον μακροχρόνιο αγγλο-ισπανικό πόλεμο και συνέχισε να χρησιμοποιείται μέχρι και τον 18ο αιώνα. Η βασίλισσα της Αγγλίας Μαρία Στιούαρτ πρωτοσκέφτηκε να νομιμοποιήσει τα Αγγλικά πειρατικά πλοία που ρήμαζαν τις θάλασσες, αρκεί αυτά να μην έκαναν επιθέσεις εναντίον των συμπατριωτών τους, αλλά εναντίον των εμπορικών πλοίων και των παράλιων πόλεων της Ισπανίας με την οποία η Αγγλία πολεμούσε.
Η διάδοχος της, βασίλισσα Ελισάβετ, που έκανε την Αγγλία κοσμοκράτειρα, δημιούργησε ολόκληρους ιδιωτικούς κουρσάρικους στόλους. Τους ενέταξε μάλιστα κανονικά μέσα στην Αγγλική οικονομική ζωή και στην πυραμίδα της εξουσίας, διαλύοντας κυριολεκτικά την Ισπανική αυτοκρατορία. Η μετατροπή ενός πειρατή σε κουρσάρο γινόταν με ένα επίσημο έγγραφο που του χορηγούσε το στέμμα: Λεγόταν letter of marque ή letter of persipal, σε ελεύθερη μετάφραση της εποχής επιστολή διαπίστευσης ή αντιποίνων.
Μ’ αυτή, ο πειρατής έπαυε να κινείται εκτός νόμου (τουλάχιστον του βρετανικού, διότι αλλού τους κρεμούσαν) και μετατρεπόταν σε ιδιώτη μισθωμένο απ’ την πατρίδα του, ο οποίος πλούτιζε χτυπώντας το εμπόριο του αντιπάλου. Ο κουρσάρος δεν έπαιρνε μέρος στα πολεμικά μέτωπα ούτε μπορούσε να αντιμετωπίσει πολεμικά πλοία, όμως έπαιρνε μέρος σ’ έναν οικονομικό πόλεμο των μετόπισθεν που στερούσε από αγαθά και πόρους την οικονομία του εχθρού.
Μην σας ξεγελούν τα σημερινά γεωπολιτικά δεδομένα. Τότε η Ισπανία ήταν μια πάμπλουτη υπερδύναμη που κατείχε μέρος της μεσογείου, όλες τις Κάτω χώρες (σημερινό Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία, κλπ) και όλη τη Λατινική Αμερική την οποία καταλήστευε από τον χρυσό και το ασήμι της. Οι Άγγλοι ήταν οι αλητήριοι πορτοφολάδες που παραμόνευαν στα σκοτεινά σοκάκια των ωκεανών και βουτούσαν το πορτοφόλι των πλουσίων. Μόνο που μέσα σε τρεις δεκαετίες, το επίσημο αυτό κούρσος αποδείχτηκε τόσο προσοδοφόρο και προσέλκυσε τόσους Άγγλους θαλασσινούς, που οι πορτοφολάδες κυριάρχησαν και οι πλούσιοι αριστοκράτες δε μπορούσαν πια να κυκλοφορήσουν στους ωκεανούς.
Από το 1570 ως το 1600, οι Άγγλοι κυρίευσαν πάνω από χίλια Ισπανικά πλοία και έκλεψαν πάνω από το 15% των συνολικών εισαγωγών της αυτοκρατορίας. Η Ισπανία που δεν παρήγαγε τίποτα αλλά εξαρτιόταν από τις εισαγωγές προϊόντων και τις εισαγωγές χρυσού και ασημιού για να τα αγοράζει, έπαψε ανήκεστο βλάβη. Έχασε σιγά-σιγά τις θάλασσες, που τις πήραν οι Εγγλέζοι και τις διατήρησαν για τρεις σχεδόν αιώνες, ως το τέλος του β’ παγκοσμίου πολέμου, το 1945.
Τα ποσά αυτής επίσημης πειρατείας ήταν ασύλληπτα και δεν πλούτιζαν απ’ αυτά μόνο οι κουρσάροι. Η επιστολή διαπίστευσης που είχαν στο χέρι, προέβλεπε ότι το Αγγλικό στέμμα έπαιρνε το 50% από τα λάφυρα, τραπεζίτες χρηματοδοτούσαν τους κουρσάρικους στόλους, ενώ οι λόρδοι του ναυαρχείου έπαιρναν το 10% από τους πλειστηριασμούς των πλοίων που καταλαμβάνονταν και μεταπωλούνταν στα Αγγλικά λιμάνια. Φανταστείτε ότι από μια μόνο επίθεση το 1596 στο Κάδιξ της Ισπανίας, τα λάφυρα ήταν 20 εκατομμύρια δουκάτα.
Όταν ο πιο διάσημος απ’ τους κουρσάρους, ο Φράνσις Ντρέϊκ κυρίευσε το φορτωμένο με ασήμι Ισπανικό γαλεόνι «Nuestra Senora de la Concepcion», η αξία των λαφύρων ήταν 600.000 χρυσές λίρες και το μερτικό του στέμματος μόνο απ’ αυτή την επιχείρηση ήταν διπλάσιο των ετησίων εσόδων του από φόρους. Μετά απ’ αυτό, τι πιο φυσικό να ονομαστεί ‘’σερ’’ ο μεγαλύτερος μαχαιροβγάλτης των ωκεανών και να μεταβληθεί σε ήρωα. Ο Σερ Φράνσις Ντρέικ έσφαξε χιλιάδες ανθρώπους, πούλησε χιλιάδες, ήταν ένας μεγαλύτερους κλέφτες και σουλατσαδόρους της παγκόσμιας ιστορίας, αλλά στην ωριμότητα του ήταν ένας από τους πιο αξιοσέβαστους Κροίσους-αριστοκράτες της Βρετανίας.
Μία σταγόνα ιστορία με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη. Διαβάστε εδώ όλα τα άρθρα.
Μία σταγόνα ιστορία – Διαβάστε επίσης
Η ασύλληπτη μουσουλμανική επέκταση
Ποιος έκαψε την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας
Γραμμή Μαζινό: Το μεγαλύτερο αμυντικό φιάσκο
Ένας Κολοκοτρώνης που (επίτηδες) ξεχάσαμε
Ο πρώτος νεκρός της ελληνικής αεροπορίας
Βδέλλες στα ριζάφτια τους
Οι φούστες του Πάγκαλου
Η εφεύρεση που εκτόξευσε το ιππικό
Το ακριβότερο κόμμα και παύλα στην ιστορία
Γαλέρες, τα πλωτά κολαστήρια
Μοναχοί, άρρωστοι, κομπογιαννίτες
Η τιμωρία της αγαμίας και της κακογαμίας
Θερίζοντας Γερμανούς στο Αιγαίο
Ποια γυναίκα θεωρείται όμορφη;
Η βιομηχανία λειψάνων και κειμηλίων
Ο τρελός Χαλεπάς και η κοιμωμένη του
Αϊνστάιν – Χαζός και μεγαλοφυία
Φόρος υπέρ τρίτων για αφροδίσια
Το κυνήγι της γάτας, η εξορία του γουρουνιού
Η βιτριολική διαθήκη του Ανδρέα Συγγρού
Βόρειοι – Νότιοι: Ένα βρώμικο σφαγείο
Ο αποστάτης Γουλιμής
1200 μουλάρια φορτωμένα με χρυσάφι
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163