Για να δούμε τώρα την δοξασμένη διαδρομή και τον καταραμένο θάνατο ενός διάσημου ελληνικού καραβιού, του «Αγαμέμνονα», καθότι η πορεία του έχει φρικτές ομοιότητες με την ίδια την ελληνική ιστορία. Ο «Αγαμέμνων» ναυπηγήθηκε στις Σπέτσες το 1820 από τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα. Ήταν το καμάρι του εμπορικού της στόλου, αν και από την αρχή έγινε ολοφάνερο ότι το καράβι κάθε άλλο παρά για μεταφορές εμπορευμάτων προοριζόταν.
Ήταν ένα μπρίκι 36 πήχεων, δηλαδή 37 μέτρων μήκους, που πάνω του έφερε 18 κανόνια και η θωριά του από μακριά έδειχνε ότι είχε κατασκευαστεί για πόλεμο. Για αυτό τον λόγο άλλωστε καταγγέλθηκε στην Υψηλή Πύλη, όμως η τετραπέρατη Μπουμπουλίνα δωροδόκησε τους ελεγκτές και η ναυπήγηση προχώρησε. Η επίσημη δικαιολογία της ήταν ότι είχε χάσει τον πρώτο της άνδρα Δημήτρη Γιάννουζα από Αλγερίνους πειρατές και για αυτό εξόπλιζε βαριά τα καράβια της. Στην πραγματικότητα έκανε και τα δυο. Και εμπόριο αφού ήταν μια από τις πλουσιότερες καραβοκύρισσες της εποχής, αλλά και προετοιμαζόταν για τον αγώνα αφού ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ήξερε ότι η εξέγερση πλησίαζε.
Ο «Αγαμέμνων» ήταν ένα υπέροχο σκαρί, πανάκριβο, είχε κοστίσει 25.000 ισπανικά δίστηλα. Όταν μετά τον αγώνα είδε παρατημένο το υπέροχο σκαρί ο Γιώργος Σαχτούρης στον Ναύσταθμο του Πόρου, είπε: «Χάθηκε μωρέ ένας νοικοκύρης από τις Σπέτσες να κρατήσει για λογαριασμό του αυτό το καράβι, αυτό τον βράχο;» Ο «Αγαμέμνονας», πότε με την ίδια τη Λασκαρίνα καπετάνισσα και πότε με άλλους, πήρε μέρος σ’ όλες τις ναυμαχίες του αγώνα του ’21. Στον αποκλεισμό του Ναυπλίου, στη ναυμαχία των Πατρών, στις διασπάσεις του αποκλεισμού του Μεσολογγίου, στις ναυμαχίες της Σάμου, της Κω και σ’ όλες τις επιχειρήσεις κατά του Ιμπραήμ.
Ήταν μακράν το ενδοξότερο καράβι του αγώνα, οι επαναστάτες το θεωρούσαν ανίκητο και σκόρπιζε θύελλα ενθουσιασμού όπου εμφανιζόταν. Ήταν ένας θρύλος του αγώνα. Με το τέλος της επανάστασης και επειδή η Μπουμπουλίνα είχε χάσει την περιουσία της και δε μπορούσε να το συντηρήσει, ο «Αγαμέμνων» ήταν ένα από τα πέντε καράβια που μισθώθηκαν από τον Καποδίστρια για τη συγκρότηση εθνικού στόλου. Πήρε νέο όνομα «νήσος των Σπετσών», αλλά όλοι το έλεγαν απλώς «Σπέτσες».
Ναύαρχος του ελληνικού στόλου ήταν ο ήρωας Ανδρέας Μιαούλης. Το καλοκαίρι του 1830 όμως, ο Μιαούλης ηγήθηκε στάσης κατά του Καποδίστρια και κατέλαβε τον ναύσταθμο του Πόρου, όπου στάθμευαν όλα τα πλοία του πολεμικού ναυτικού. Θα ήταν καλύτερα να μην μπούμε στα εσώτερα αυτής της θλιβερής σελίδας της ιστορίας μας, καθώς οι πολιτικές διαφορές και οι ξένες παρεμβάσεις είχαν κάνει πάλι το θαύμα τους. Απλώς θα πω ότι από τη μια πλευρά ήταν ο Μιαούλης και ο Κριεζής, ενώ απέναντι τους -με το πλευρό του Καποδίστρια- ήταν ο Κανάρης και στη στεριά ο Νικηταράς Σταματελόπουλος ή Τουρκοφάγος, που είχε ακροβολιστεί με πεζοπόρα τμήματα απέναντι στον Γαλατά. Κοντολογίς, μόλις δυο χρόνια μετά το τέλος του αγώνα, οι ήρωες που απελευθέρωσαν την πατρίδα σφάζονταν μεταξύ τους.
Κατά τη διάρκεια της στάσης, το «Σπέτσες» ενεπλάκη σε ναυμαχία με δυο Ρώσικα πολεμικά που επενέβαιναν υπέρ του Καποδίστρια και τελικά κυκλώθηκε. Τότε ο καπετάνιος του Λάζαρος Πινότζης, εκτελώντας διαταγή του Μιαούλη, βύθισε το καράβι αφού διέταξε το πλήρωμα να το εγκαταλείψει με τις βάρκες. Ο Μιαούλης είχε προειδοποιήσει τον Καποδίστρια: Είτε θα γίνονταν δεκτά τα αιτήματα του, είτε θα βύθιζε τον εθνικό στόλο. Το ‘πε και το ‘κανε, φανταστείτε πόσο εμφύλιο μίσος είχε ενσταλαχτεί μέσα στις καρδιές εκείνων των ηρώων.
Εκτός από το ‘’Σπέτσες’’, Ο Μιαούλης ανατίναξε το υπέροχο και ολοκαίνουριο δίκροτο ‘’Ελλάς’’ με 64 κανόνια, την κορβέτα ‘’Ύδρα’’, άναψε το φιτίλι στο ‘’Καρτερία’’ που ευτυχώς πρόλαβαν να το σβήσουν, ενώ ανατίναξε και το φρούριο στην είσοδο του Πόρου. Για αυτό σας λέω, καλύτερα να τα ξεχάσουμε αυτά.
Διαβάστε εδώ κι άλλες ιστορίες με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη, στη στήλη Μία σταγόνα ιστορία.
