Πριν το β’ παγκόσμιο πόλεμο ο Χίτλερ ήδη κυνηγούσε τους Εβραίους, όμως κανένας δεν τους δέχονταν στην χώρα του. Εκπληκτικά και φρικιαστικά παραδείγματα Εβραίων προσφύγων που έφυγαν από τις χώρες τους για να αποφύγουν τους Ναζί, όμως τριγύριζαν εδώ και κει δίχως άσυλο μέχρι που πέθαναν.
Το Ναζιστικό Ολοκαύτωμα έστειλε στον θάνατο έξι εκατομμύρια Εβραίους, εκ’ των οποίων το ενάμισι εκατομμύριο ήταν παιδιά. Ο επιστημονικά μελετημένος τρόπος εξόντωσης τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όταν έγινε γνωστός σ’ όλη του την μεγαλοπρέπεια μετά το τέλος του πολέμου προκάλεσε συναισθήματα φρίκης στην υφήλιο. Δύσκολα ανθρώπινος νους μπορούσε να χωρέσει αυτό το τερατώδες μαζικό έγκλημα των Χιτλερικών. Σύσσωμος ο πολιτισμένος κόσμος, από τις πολιτικές ηγεσίες μέχρι τους πιο απλούς ανθρώπους, καταδίκασε αυτή την απίστευτη θηριωδία και έστειλε όσους Ναζί εγκληματίες είχαν μείνει ζωντανοί στα δικαστήρια. Όλα αυτά μετά τον πόλεμο. Διότι πριν απ’ αυτόν και κατά τη διάρκεια του, ο πολιτισμένος κόσμος είχε δώσει ρεσιτάλ αδιαφορίας και υποκρισίας.
Ενώ τα στρατόπεδα δούλευαν σκοτώνοντας καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους (Εβραίους, τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους, πνευματικά καθυστερημένους, κλπ), το Βατικανό αρνήθηκε να βγάλει έστω και μια ανακοίνωση. Ο Πάπας ήξερε τι γινόταν, δεκάδες επώνυμες μαρτυρίες έφτασαν στα χέρια του, όμως ήθελε περισσότερα στοιχεία και πιο ενδελεχή έρευνα πριν τοποθετηθεί επί του θέματος. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης παρακολουθούσε διακριτικά το θέμα, το Πατριαρχείο της Μόσχας ήταν υπό διωγμό από το Σταλινικό καθεστώς και είχε άλλες σκοτούρες από το να καταδικάσει ένα έγκλημα τέτοιας έκτασης. Όμως και οι πολιτικές ηγεσίες, που εκ’ των υστέρων έφριτταν με τη Ναζιστική θηριωδία, είχαν δώσει ρεσιτάλ υποκρισίας τα χρόνια που το έγκλημα αυτό προετοιμαζόταν.
Με την επικράτηση του Χίτλερ στη Γερμανία, άρχισαν οι μαζικές διώξεις των Εβραίων, η καταστροφή των περιουσιών τους, η έξωση από τους οικισμούς τους και η συγκέντρωση τους σε χώρους φύλαξης. Χιλιάδες Εβραίοι από τη Γερμανία έκαναν αίτηση να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, όμως οι δυτικές δημοκρατίες αλλά και οι τρίτες χώρες αρνούνταν να τους δεχτούν. Τον Ιούλιο του 1938, εκπρόσωποι 32 χωρών συναντήθηκαν στο Εβιάν της Γαλλίας για να συζητήσουν το θέμα, όμως δεν κατέληξαν πουθενά. Ο Χίτλερ πήρε το μήνυμα ότι στην πραγματικότητα κανένας δεν ήθελε τους Εβραίους και αν τους εξόντωνε κανένας δεν θα έδειχνε ιδιαίτερα ενοχλημένος. Τα επόμενα χρόνια που έγινε φανερό ότι η Γερμανία θα καταλάμβανε την Ευρώπη, τα κύμα φυγής έγινε ακόμα μεγαλύτερο. Εβραίοι προσπαθούσαν να φύγουν με κάθε τρόπο για να σωθούν, αλλά δεν υπήρχε γι’ αυτούς χώρα υποδοχής.
Στα τέλη του 1941, έφυγαν από τη Ρουμανία 746 Εβραίοι με το πλοίο Parita, αλλά δεν έγιναν δεκτοί ούτε στην Τουρκία, ούτε στην Κύπρο, ούτε στην Παλαιστίνη που τότε κατείχαν οι Αγγλογάλλοι. Ανήμποροι να αποβιβαστούν οπουδήποτε ξαναγύρισαν στη Ρουμανία, αλλά η χώρα τους αρνήθηκε να τους ξαναδεχτεί. Τριγύριζαν στη Μαύρη θάλασσα, μέχρι που το πλοίο βούλιαξε και πνίγηκαν όλοι πλην ενός. Την άνοιξη του 1939 έφυγαν από το Ανόβερο 1128 Εβραίοι με το πλοίο St. Louis. Έφθασαν στην Κούβα, αλλά δόθηκε άσυλο μόνο σε 22, ενώ οι υπόλοιποι άρχισαν να περιφέρονται στον Ατλαντικό ψάχνοντας για καταφύγιο. Καμιά χώρα στην Αμερικάνικη ήπειρο δεν τους δέχτηκε, ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε ο Καναδάς. Επέστρεψαν στην Ευρώπη, όπου μόνο η Ολλανδία τους επέτρεψε να αποβιβαστούν. Μετά από λίγους μήνες, οι Γερμανοί κατέλαβαν τη χώρα και τους έστειλαν στο Άουσβιτς.
Τον Δεκέμβρη του 1940, το πλοίο Salvador, γνωστό και ως πλωτό φέρετρο αφού ήταν χωρητικότητας 40 ατόμων αλλά κουβαλούσε 342 Εβραίους πρόσφυγες, μπήκε στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης αλλά εκδιώχθηκε και λίγο πιο έξω βυθίστηκε λόγω σφοδρής θαλασσοταραχής. Οι 219 πνίγηκαν. Όπως καταλάβατε, η αλληλεγγύη και ο ανθρωπισμός δεν ήταν πολύ συχνά η ραχοκοκαλιά της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτά τα παραδείγματα εξηγούν και την μεταπολεμική μανία των Εβραίων να αποκτήσουν με κάθε κόστος δική τους πατρίδα.
Διαβάστε εδώ κι άλλες ιστορίες με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη, στη στήλη Μία σταγόνα ιστορία.