Το κρύο στο Μπλουμφοντέιν δεν είναι ανυπόφορο. Η πόλη βρίσκεται σε ένα οροπέδιο ύψους 1400 μέτρων.
Μια μικρή σχετικά πόλη 400.000 κατοίκων που βρίσκονται συγκριτικά σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από αυτήν όσων άνεργων και πεινασμένων συνωθούνται στα λιμάνια της χώρας και το Γιοχάνεσμπουργκ ψάχνοντας για ένα μεροκάματο και ένα κομμάτι ψωμί. Εδώ η Εθνική μας ομάδα παίζει το τελευταίο της χαρτί μήπως και μείνει στο παιχνίδι της πρόκρισης στην επόμενη φάση. Δικαιολογημένα ο άγουρος σε τέτοιες καταστάσεις, Σωτήρης Νίνης χαρακτήρισε το ματς με τη Νιγηρία ως τελευταία ευκαιρία. Σωστά με τη σειρά του ο Φάνης Γκέκας εκτίμησε ότι οι Νιγηριανοί έχουν καλύτερη ομάδα από τη Νότιο Κορέα και κατά συνέπεια θα χρειαστεί μεγαλύτερη προσπάθεια από μέρους της δικής μας ομάδας. Στη θεωρία είναι όλα σωστά. Να κάτι ακόμα πιο σωστό που το είπε ο Όττο Ρεχάγκελ. Να μην αιφνιδιαστούμε στα πρώτα λεπτά όπως έγινε με τους Νοτιοκορεάτες.
Η θερμοκρασία στο Μπλουφοντέιν είναι δύο – τρεις βαθμούς πάνω από το μηδέν. Κανένα πρόβλημα δηλαδή για τους διεθνείς. Στα ίδια επίπεδα ήταν η θερμοκρασία όταν αποκλείσαμε τους Ουκρανούς μέσα στο σπίτι τους με το γκολ του Σαλπιγγίδη. Οι Ουκρανοί ήταν θεωρητικά καλύτερη ομάδα από την δική μας και έπαιζαν στην έδρα τους. Θεωρητικά στην έδρα τους θα παίζουν εναντίον μας οι Νιγηριανοί πως ως Αφρικανοί θα έχουν την υποστήριξη των ντόπιων θεατών. Ολα αυτά θεωρητικά. Γιατί στην πράξη μια διαγώνια πάσα του Σαμαρά στον Σαλπιγγίδη μπορεί να ανατρέψει όλα. Και να μας φέρει σε θέση ισχύος. Δεν θα πρόκειται για θαύμα. Αλλά για κάτι που η Εθνική Ελλάδας, το έχει ξανακάνει. Μην πάει το μυαλό σαν στο 2004. Οχι τόσο πίσω. Με τους ίδιους παίκτες το έκανε πρόσφατα στην Ουκρανία.