20 συμπεράσματα από το θρήνο για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη

2. Ένα 63,8% από αυτούς που θρηνούν θα καταραστούν ή/και θα αναθεματίσουν οποιονδήποτε εκφράζει άποψη διαφορετική από τη δική τους μία από τις επόμενες 5 ημέρες στον facebook τοίχο τους.

3. Το 46% από αυτούς που θρηνούν θέλουν τους θύτες νεκρούς γιατί το αίμα με αίμα πληρώνεται, το δείχνει και στα δελτία.

4. Ένα 3,8% από αυτούς που θρηνούν δεν καταλαβαίνουν ότι ο θάνατος του Βαγγέλη δεν είναι καινούργιος.

5. To 67% όσων θρηνούν έχουν εκφοβίσει κάποιους.

6. Περίπου 7,9% από αυτούς που θρηνούν συνειδητοποιούν ότι ο Βαγγέλης πέθαινε κάθε μέρα της ζωής του γιατί το έγκλημα ήταν η ύπαρξη του.

7. Κανείς από αυτούς που θρηνούν δεν μπορεί να θρηνήσει περισσότερο ή λιγότερο την επόμενη φορά που τα κοινωνικά δίκτυα δώσουν το εναρκτήριο λάκτισμα για τον θρήνο της ημέρας. Θα θρηνήσει ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο.

8. Ένα 22,6% όσων θρηνούν καταλαβαίνει ότι η αιτία του θανάτου δεν είναι ο εκφοβισμός αλλά η κλασική ελληνική παθογένεια όπου η ανδρεία μετριέται από το που βάζεις αυτό που πρέπει να προσέχεις σαν την υπογραφή σου.

9. Ένα 1,7% των 22,6% αυτών που θρηνούν ξέρουν ότι τίποτα δεν θα αλλάξει στην Ελλάδα του 1955 συν εξήντα χρόνια περίπου ακόμη.

10. Το 17,2% όσων θρηνούν ξέρουν ότι ο Βαγγέλης υπάρχει ακόμη και κακοποιείται συνέχεια παντού. Στον εργασιακό χώρο, στην οικογένεια, στο στρατό, στο σχολείο, στο δρόμο, στα ψώνια, στην tv, στα media, στις ευπώλητες εφημερίδες, κάθε φορά που κάποιος θα χαρακτηρίσει κάποιον άλλον “αδύναμο” και θα τον τιμωρήσει ακριβώς για αυτό.

11. Ή για να νοιώσει ο ίδιος “δυνατός”. Αυτό το αναγνωρίζει ένα 4,5% από τους παραπάνω.

12. Ένα 19,3% όσων θρηνούν καταλαβαίνει ότι το τρόλινγκ είναι μπούλινγκ, ο τραμπουκισμός είναι εκφοβισμός, το τρόλινγκ είναι μοδάτο στις μέρες μας, ο τραμπουκισμός ήταν μοδάτος από πάντα. Δεν υπάρχει σωτηρία. Σωστά.

13. Το 64% όσων θρηνούν ανήκει στο αγαπημένο κίνημα του “Ψόφα!”. Όχι βέβαια απόψε γιατί απόψε τι κάνουν; Α, ναι. Θρηνούν.

14. Το 54% των μανάδων που θρηνούν θα ντύσουν τα αγόρια τους με ρούχα μπλε, τα κορίτσια τους με ρούχα ροζ. Τα ενδιάμεσα που πλύθηκαν και βγήκαν άλλο χρώμα θα τα βάλουν στο πατάρι. Το ποσοστό είναι υψηλότερο στους πατεράδες που θρηνούν.

15. Ένα 34% από όσους είδαν το Voice εχθές το έκαναν με βαριά καρδιά -είπαν στο twitter τους.

16. Το 43,5 % των θρήνων είναι αξιοθρήνητο. Ή το ανάποδο.

17. Το 99,8% των αστέγων δεν πρόλαβαν να θρηνήσουν για το Βαγγέλη Γιακουμάκη αφού είναι απασχολημένοι να κρυφτούν σε εκείνες τις γωνίες που δεν ενοχλούν το 75% των νοικοκυραίων που θρηνούν. Επιπλέον, το 99,8% όσων πέφτουν θύμα κακοποίησης λεκτικής ή σωματικής δεν θα θρηνήσουν για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη αφού ζουν το δικό τους βουβό θρήνο κάθε μέρα.

18. Ο θρήνος θα επαναλαμβάνεται κάθε φορά που ένας αθώος και επανειλημένα βιασμένος θα βρίσκεται νεκρός. Αυτό ισχύει για το 85% όσων θρηνούν ένα 24ωρο και θα συνεχίσουν μέχρι να πάνε στη δουλειά τους αύριο το πρωί.

19. Το 54% αυτών που θρηνούν δεν θα έκαναν το ίδιο εαν ο Βαγγέλης Γιακουμάκης ήταν ξένος στην πόλη τους ή/και κρατούμενος σε κολαστήρια ή/και επαίτης στο δρόμο κοκ.

20. Το 74% όσων θρηνούν δεν καταλαβαίνουν ότι κάθε μέρα επιτρέπουν να υπάρξει ένας Βαγγέλης ακόμη αν και, εν μέρει τουλάχιστον, εκτιμούν τον αστό Μάνος Χατζιδάκις, αυτόν που τον Φεβρουάριο του 1993 είχε γράψει το παρακάτω κείμενο που δημοσιεύτηκε στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το κείμενο αυτό:

“Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη.Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος”.

Εκείνος μάλλον δεν θα ανταπέδιδε τη συμπάθεια. Ήταν διαφορετικός, δεν αγαπούσε τις αγέλες, ήταν περίεργος σαν Βαγγέλης Γιακουμάκης.

(Μεγάλη υποσημείωση, όσο σχεδόν ο παραπάνω θρήνος. Τα ποσοστά μπορούν να αλλάξουν χωρίς καμία προειδοποίηση. Ευχαριστώ).