Αυτή είναι μια ιστορία λιτή για μια απόφαση ζωής. Η Νοέλ Χάνκοκ ξέρει ότι στη Νέα Υόρκη θα μπορούσε να είχε τα πάντα.
Περίπου τα είχε. Μια δουλειά που τις απέφερε 95 χιλιάδες δολάρια το χρόνο, προτάσεις να γράφει σε sites, προσκλήσεις σε εξόδους και γνωριμία με τη ζωή στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Αυτά όμως δεν ήταν τα πάντα για αυτήν. Ένα νησί και ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή ήταν αυτό που την ενέπνευσε να κάνει αυτό που όλοι θέλουμε. Να ζήσει μια απλή, καλή ζωή.
“Κάνεις το μεγάλο βήμα και το δίχτυ ασφαλείας εμφανίζεται μπροστά σου” έγραψε τέσσερα χρόνια μετά την απόδραση της στο Cosmopolitan σε ένα post που αυτές τις μέρες κάνει το γύρο του διαδικτύου με ταχύτητα spreads που ιδρώνουν στο ανεβοκατέβασμα. Τέσσερα χρόνια πριν ήταν συγγραφέας και μόλις είχε ολοκληρώσει το πρώτο της βιβλίο. Σήμερα είναι μπαργούμαν κάπου που δεν υπάρχουν νούμερα στα σπίτια και τα delivery είναι μια εφεύρεση άλλου αιώνα. Η 35χρονη από το Χιούστον δεν ήταν μια αποτυχημένη γυναίκα. Είναι μια απόφοιτος του Γέιλ που πούλησε ό,τι είχε για να κυνηγήσει τη φυγή από τα περιττά.
“Είναι απίθανο πόσο γρήγορα προσαρμόζεσαι” είπε στο BuzzFeed News. “Tα πράγματα που θέλεις δεν είναι απαραίτητα τα πράγματα που χρειάζεσαι” πρόσθεσε. Μετά τα φοιτητικά της χρόνια η Χανκοκ νοίκιασε ένα ωραίο διαμέρισμα και έγινε μια επιτυχημένη δημοσιογράφος. Ωστόσο κάτι έλειπε. “Ένοιωθα αγχωμένη, χωρίς ίχνος έμπνευσης, αποσυνδεδεμένη” γράφει.
“Χρειάζομαι διακοπές” ήταν ο μόνιμος ψίθυρος στο μυαλό της. “Δεν ζούσα τη στιγμή. Ζούσα για μια απροσδιόριστη στιγμή στο μέλλον που θα είχα αποταμιεύσει αρκετά χρήματα για να δραπετεύσω κάπου. Εαν μόνιμα σκέφτεσαι ότι χρειάζεσαι διακοπές, ίσως αυτό που πραγματικά θέλεις είναι μια νέα ζωή. Αλλά ήμουν βολεμένη. Η ζωή μου δεν ήταν ικανοποιητική, ήταν όμως γεμάτη ανέσεις”. Η απόδραση κάπου στη θάλασσα ήταν κοντά. “Η Καραιβική ήταν πάντα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου αλλά δεν έμοιαζε να προκύπτει” είπε στο Buzzfeed. H ιστορία της έχει τα απαραίτητα κοινωνικά δίχτυα αραδιασμένα ανάμεσα στις στιγμές της. Ένοιωσε “κάπως γελοία” όταν ρώτησε τους φίλους και την οικογένεια της στο Facebook τον προορισμό που θα της πρότειναν να πάει. Ίσως στα Virgin Islands; Μήπως εκεί μπορούσε να βρει ευκολότερα δουλειά;
Το μικρό νησάκι του St. John, αυτό που οι ντόπιοι αποκαλούν “Πόλη Της Αγάπης” ήταν η τελική επιλογή της. Βρήκε συγκάτοικο εύκολα, αγόρασε εισιτήριο χωρίς επιστροφή και μια απόφαση κυριάρχησε έναντι των άλλων. “Αν δεν το κάνω τώρα, δεν θα το κάνω ποτέ”. Οι γονείς της τη θεώρησαν επιπόλαιη, οι φίλοι της τρελή. Οι αντιδράσεις τους λογικές. “Σκέφτηκαν ότι πέταγα μια ζωή που όλοι περιμέναν ότι θα έπρεπε να ζω”, σχολίασε. “Οι άνθρωποι δεν ξέρουν πως να αντιδράσουν όταν κάνεις κάτι που εκείνοι δεν θα τόλμαγαν” λέει η Χανκοκ. Όταν το αεροπλάνο απογειώθηκε η Χανκοκ δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω.
“Δεν είχα κάποιο σχέδιο, δεν είχα φίλους και δεν είχα ιδέα πόσο αστεία φαινόμουν καθώς φορούσα ένα φόρεμα και αγκάλιαζα με τα boat shoes μου το φοίνικα. Ωστόσο ένοιωθα ότι όλα θα πάνε όπως πρέπει. Αυτό το μέρος μου άνοιξε τα μάτια και μου έδειξε ότι μπορείς να ζεις αλλιώς”. Η πρώτη της δουλειά ήταν εξίσου αστεία. Έβαζε μπάλες παγωτό σε χωνάκια σε περαστικούς. “Μα αποφοίτησες από το Γιειλ, είσαι 31!” είπαν οι γονείς της. “Αλλά σιώπησαν όταν τους είπα ότι το να βάζω μια μπάλα από παγωτό μέντα με σοκολάτα για 10 δολάρια των ώρα ήταν πολύ πιο ικανοποιητικό από τα άπειρα χρήματα που κέρδιζα δουλεύοντας στο πόστος στελέχους που είχα πίσω στην πόλη. Ίσως υπήρχε η αφέλεια του Πίτερ Παν σε αυτή την απόφαση μου” συμπλήρωσε. Μετά έγινε οικοδέσποινα σε ξενώνα και τέλος, σήμερα, είναι μπαργουμαν. Αυτή η τελευταία της δουλειά είναι και η καλύτερη καθώς γνωρίζει πολλούς ανθρώπους. “Εδώ κάτω όλοι έχουν μια διαφορετική ιστορία να σου πουν” γράφει.
Στο νησί της δεν υπάρχουν διευθύνσεις κατοικίας, όλοι συναντιούνται στην παραλία για να δουν τη δύση του ηλίου και όταν έχουμε ρεπό ανακαλύπτουμε τη φύση, τα χαλάσματα, κάνουν καταδύσεις ή πηγαίνουμε με σκάφος στα γύρω νησιά” λέει.
Η μεγαλύτερη δυσκολία της ήταν και η πιο ταπεινή. Να μάθει να ζει μια απλή ζωή. Στο St. John δεν υπάρχει κλιματισμός και το Ίντερνετ δεν πιάνει γρήγορες ταχύτητες αλλά εκείνη μαθαίνει. “Εϊναι σαν εκείνο το σύντροφο που αγαπάς αλλά γνωρίζεις καλά μέσα σου ότι δεν σου κάνει καλό” λέει για την απόφαση της ζωής της που την έκανε λιγότερο τοξική μέσα της. Μια άγρια αίσθηση ευτυχίας την κατακλύζει. Δεν ξέρει ποια θα είναι η επόμενη περιπέτεια της. Ίσως κάπου στην Ευρώπη, ίσως αλλού. “Ποιός ξέρει που θα καταλήξω;” αναρωτιέται ενώ ξέρει ότι οι περισσότεροι φοβούνται να πάρουν τη μεγάλη απόφαση. “Πιστεύουν ότι το κόστος, κυριολεκτικά και μεταφορικά, θα είναι μεγάλο. Όμως δεν χρειάζεσαι όλα όσα νομίζεις”.
Υπέροχη ιστορία, έτσι δεν είναι;