H Παγκόσμια μέρα του AIDS είναι πολλά. Είναι ανάγκη για ενημέρωση, για διάγνωση, θεραπεία, συνέπεια, πρόγνωση, ανάγκη να φύγει από την οροθετικότητα το στιγμα της απομόνωσης και να ενηλιωθεί μια κοινωνία που είναι σε σοκ απανωτά από παντού και συνεχώς. Πέρα από τα στατιστικά και τους αριθμούς, τον ιό και την αγωγή, το HIV/AIDS στην Ελλάδα είναι ένα δράμα εν εξελίξη, τουλάχιστον για αυτούς που δεν έχουν καθαρό ελληνικό αίμα.
To ντοκιμαντέρ Ερείπια είναι μια συγκλονιστική καταγραφή της Ιεράς Εξέτασης όταν ήρθε για cameo εμφάνιση στα επίκαιρα του 2012. Το ντοκιμαντέρ για τη υπόθεση ποινικοποίησης του HIV στην Ελλάδα καταγράφει το κυνήγι μαγισσών στο οποίο επιδόθηκαν οι αρχές δύο χρόνια περίπου, μια εξιστόρηση που στοιχειώνει το παρόν.
Είναι το χρονικό της δίωξης των οροθετικών γυναικών, οι οποίες προσήχθησαν από την Ελληνική Αστυνομία, υπέστησαν εξαναγκαστικούς ελέγχους για ΗΙV, προφυλακίστηκαν για κακούργημα, και τελικά διαπομπεύτηκαν, όταν οι φωτογραφίες και τα προσωπικά τους δεδομένα δημοσιοποιήθηκαν στα ΜΜΕ, λίγες μέρες πριν τις εθνικές εκλογές της 6ης Μαΐου 2012.
Κινηματογραφώντας την ιστορία των θυμάτων αυτής της ψηφοθηρικής επικοινωνιακής στρατηγικής που μετράει θύματα και σήμερα, αφού αυτή είναι η πιο θλιβερή είδηση που διαβασες το σαββατοκύριακο.
Τα Ερείπια της Ζωής Μαυρουδή δεν είναι μελό, δεν είναι αφοριστικά, είναι μια ειλικρινής παράθεση στιγμών και φωνών που ζωγραφίζει στη συνέχεια της την Ελλάδα που πρέπει να πνίξουμε με όσα χέρια έχουμε ελεύθερα. Ήταν τα χρόνια που η “υγειονομική βόμα των μεταναστών” κέρδιζε σε εντυπώσεις. Η επιχείρηση ενάντια στις οροθετικές γυναίκες είχε ήδη προαναγγελθεί από τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, Αν. Λοβέρδο και Μιχ. Χρυσοχοΐδη, όταν οι τελευταίοι επέλεξαν λίγο πριν τις εκλογές του Μαΐου του 2012 να αναδείξουν ΑΥΤΗΝ την κροτίδα σε πρωτεύον πρόβλημα της Αθήνας την «υγειονομική βόμβα» των μεταναστών. Οι “παρανομες μετανάστριες” οροθετικές εκδιδόμενες γυναίκες αποτέλεσαν το απόλυτο κακό, το μέγιστο κίνδυνο στην ελληνική οικογένεια. Μόλυναν οικογενειάρχες. Έπρεπε να καούν στην πυρά, θα ψηφίζαμε όλοι κάποιον. Καπως έτσι οι οροθετικές γυναίκες που ποτέ δεν δικαιώθηκαν ηθικά, δεν αποκαταστάθηκαν νομικά, δεν αναγνωρίστηκαν κοινωνικά θα μας δώσουν αφορμές να νοιώσουμε βαθειά ντροπή γιατί αν υπάρχει ευθύνη, είναι μία και είναι συλλογική.
“Θέλησα επίσης να κάνω αυτό το ντοκιμαντέρ γιατί πιστεύω ότι η υπόθεση των διαπομπευμένων οροθετικών γυναικών αντικατοπτρίζει όλα όσα έχουν πάει στραβά στη χώρα μας τα χρόνια της κρίσης: τον αυξανόμενο συλλογικό μας πανικό, την ανικανότητα των θεσμών, τη δουλικότητα των ΜΜΕ απέναντι στην υποτιθέμενη ιερότητα της εξουσίας, το φαρισαϊσμό των πολιτικών μας και την άνοδο του αστυνομικού κράτους” λέει ανάμεσα σε άλλα το μήνυμα σκηνοθέτη στην ιστοσελίδα όπου την επισκεπτόμαστε, την διαμοιραζόμαστε και την επικοινωνούμε.
Τουλάχιστον αυτό.
