Είμασταν όλοι Αμερικανοί τότε, είμαστε όλοι Τσάρλι σήμερα. Ένα ψέμα προφανώς και τότε και τώρα.
Εαν είσαι ο Τσάρλι, αυτά είναι όλα όσα οφείλεις να κάνεις.
Πρέπει όχι μόνο να εκδίδεις πρωτότυπα σατιρικά σκίτσα αλλά να το κάνεις και έξι μέρες μετά τη βομβιστική επίθεση που απειλησε τη σταυροφορία και τις επιλογές σου το 2011.
Και αυτό να το κάνεις με πίστη στην ανθρωπότητα και το στοιχείο που τη διαφοροποιεί από τις αγέλες. Με συναίσθημα αναγράφοντας “Η Αγαπη Είναι Πιο Δυνατή Από Το Μίσος”, όπως τότε.
Πρέπει όχι μόνο να έχεις τη δύναμη της πένας να εκτυπώνεις σατιρικά σκίτσα μιας ιστορικής και δη θρησκευτικής φιγούρας σαν τον Προφήτη Μωάμεθ αλλά να έχεις το σθένος να υπερασπιστείς το δικαίωμα σου στην ελευθερία λόγου ενώπιον δικαστηρίων και να δικαιωθείς όπως έγινε το 2007.
Οφείλεις να έχεις το σθένος να αντιμετωπίζεις κάθε εκσταρτεία μίσους εναντίον σου χωρίς να αφήσεις να σε αποσαρθρώσει από τα μέσα σου. Χωρίς να γίνεις φανατικός αντι-Ισλαμιστής ή ένα φάντασμα του εαυτού σου, χωμένος πίσω από τα παραπετασματα ενός Προγράμματος Προστασίας Μαρτύρων όπως συνέβη στη σκιτσογράφο Μόλι Νόρις του Σιάτλ. Η αμερικανίδα σχεδιάστρια κόμικς άλλαξε το όνομά της, εξασφάλισε νέα ταυτότητα και νέο τόπο κατοικίας, ελπίζοντας ότι οι ισλαμιστές θα λησμονήσουν το έγκλημά της. Γιατί όταν η σκιτσογράφος διαμαρτυρήθηκε για την υπόγεια λογοκρισία που επιβλήθηκε στο αγαπημένα αιρετικό και εντελώς αγαπημένο «South Park» όταν έκανε ένα αιχμηρό σχόλιο για τον Μωάμεθ και αντεπιτέθηκε διοργανώνοντας μια εκστρατεία την άνοιξη του 2010 στο Ιντερνετ με τίτλο «Everybody Draw Mohammed Day» οι Φονταμεταλιστές ισλαμιστές την έβαλαν στη λίστα των επόμενων θυμάτων τους.
Πρέπει να μπορείς να συνεχίσεις το έργο σου χωρίς την απαραίτητη προστασία των βρετανικών αρχών κάτω από την οποία ο Αχμεν Σαλμάν Ρουσντί συνεχίζει να δημιουργεί από το 1988 και έπειτα. Τότε που οι «Σατανικοί Στίχοι» του έκαναν τον Αγιατολάχ Χομεϊνί να εκδώσει φετβά εναντίον του δημιουργού καλώντας κάθε πιστό να σκοτώσει τον Ρουσντί. Ο συγγραφέας ζει κάτω από τις φτερούγες της βρετανικής αστυνομίας, κάτι που δεν συνέβη με άλλους που ενεπλάκησαν με την έκδοση. Ο μεταφραστής του στα ιαπωνικά μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου. Ο ιταλός μεταφραστής του τραυματίστηκε από επίθεση με μαχαίρι. Ο Τούρκος συγγραφέας Αζίζ Νεσίν που μετέφρασε το μυθιστόρημα στη γλώσσα του δεν δολοφονήθηκε από την πυρκαγιά που έβαλαν οι μαινόμενοι ισλαμιστές σε ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει αλλά κάποιοι άλλοι 37 αθώοι βρήκαν το θάνατο στο όνομα του Μωάμεθ.
Εαν είσαι Τσάρλι, μπορείς να συνεχίσεις να σατιρίζεις κάθε εξουσία με μια εφηβικη ορμή και ένα μυαλό καθαρό από φόβο. Το Charlie Hebdo δεν είχε ιερό και όσιο όσο πιο κυριολεκτικά μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Ο Ιησούς, η άρχουσα τάξη, η Λε Πεν, τα απολυταρχικά καθεστώτα, οτιδήποτε θέλησε να κάνει το μυαλό του ανθρώπου υποτελές σε εμμονές χειριστικές ήταν στόχος και υπόσχεση σάτιρας.
Όταν πραγματικά νοιώσεις ένας Τσάρλι είσαι προετοιμασμένος να γίνεις μια Λερναία Ύδρα. Ακριβώς σαν την έκδοση που αιμοτοκυλίστηκε εχθές αφού ξεκίνησες ως ανταπάντηση στο κλείσιμο μιας άλλης ελευθερης φωνής που δεν είχε επιδείξει το “οφειλόμενο σεβασμό” στον Σαρλ Ντε Γκολ όταν αναχώρησε για τόπο χλοερό, το 1970. Τώρα που οι Wolinski, Cabu, Tignous και Charb δεν εχουν έτοιμες τις πένες τους για να ζωγραφίσουν με μαύρη μελάνι την αλήθεια, εαν ΕΙΣΑΙ Ο ΤΣΑΡΛΙ φρόντισε να βγάλεις περισσότερες πένες που σκιτσάρουν μια έννοια υπο εξαφάνιση που λέγεται Eλευθερία.
Εαν είσαι ο Τσάρλι ας μην μιμηθείς το παράδειγμα του Associated Press που κατέβασε από το δίκτυο του φωτογραφίες με σκίτσα που απεικόνιζαν τον Μωάμεθ. Μη συνταχθείς με δημοσιογράφους κραταιων μέσων όπως οι Financial Times που υποστηρίζουν ότι ο δημόσιος λόγος δεν πρέπει να είναι προσβλητικός. Και μην κάνεις αυτό που έκανε η Τelegraph
ή η New York Daily News. Kαι οι δύο εφημερίδες έκρυψαν το έργο όσων θα έπρεπε να υποστηρίζουν. Fail.
Εαν σε λένε Τσάρλι μειδίασε με τον Μπαράκ Ομπάμα και τον Λευκό του Οίκο που έχουν αναδείξει σε επιστήμη το marketing του πολιτικά ορθού λόγου αφού ναι μεν χαρακτήρισαν “ανανδρη” και “σατανική” την επίθεση εναντίον της συμμάχου Γαλλίας, ναι, εκφράζει την “αλληλεγγύη στις οικογένειες όσων σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν στην επίθεση αυτή», αλλά πουθενά δεν υπερασπίζεται το δικαίωμα στην ελευθερία λόγου.
Για τους παραπάνω λόγους το Charlie Hebdo έμεινε μόνο του στην ακτογραμμή της σατιρικής, χωρίς ατζέντα και ζυγό, καταγραφή της επικαιρότητας -απροστάτευτο σε έναν αγώνα που θα έπρεπε να είναι κοινός πέρα από θρησκείες και ιδεολογίες.
Για όλους αυτούς τους παραπάνω λόγους μάλλον δεν είμαι Τσάρλι, δεν είσαι Τσάρλι, κανείς δεν θέλησε να γίνει ποτέ του άλλωστε. Στην εξαιρετικά σπάνια περίπτωση να είσαι πραγματικά ένας Τσάρλι βγες εκεί έξω και μίλησε χωρίς φόβο για όλα όσα σε κάνουν απάνθρωπο μέσα σου και ο όποιος Θεός μαζί σου.
