Eίτε θες να μιλήσεις για την Πολιτική, είτε για την Κοινωνική είτε για αυτή του Τύπου, η Δημοκρατία δεν περνάει καλά.
Κλείνοντας σχεδόν μια δεκαετία όπου κατακρημνίζεται σαν χρηματιστήριο στις μέρες μας, το πολίτευμα που θα έπρεπε να προστατεύουμε ολισθαίνει. Αυτό αναφέρει η οργάνωση Freedom House που καταγράφει το κακό. Λιγότερες από τις μισές χώρες του κόσμου είναι πραγματικά ελεύθερες.
Αν και η Δημοκρατία προσφέρει υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, προστατεύει τους πολίτες του από πολεμικές συρράξεις, καλλιεργεί το πνεύμα και το διάλογο και μπορεί να ρίξει το πέπλο της διαφθοράς από τους ώμους του, κινδυνεύει με τρόπο ανάλογο με αυτό του πολιτικού που θα βρεθεί στο λάθος γραφείο, τη λάθος στιγμή.
Η Freedom House, μη κυβερνητική οργάνωση που παρακολουθεί την ελευθερία του Τύπου σε όλο τον κόσμο από την Αμερική προειδοποιούσε ήδη από το 2013, όταν κατέγραφε αύξηση της καταστολής των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Το ίδιο έργο και χειρότερο βλέπει να συντελείται καθώς η τρομοκρατία και τα απολυταρχικά καθεστώτα ανθούν. Η ISIS και ο ισλαμικός εξτρεμισμός, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η αποφασιστική στο να γίνει ο πιο μεγάλος εχθρός των ανθρωπινων δικαιωμάτων Αίγυπτος βοηθούν στο να πάνε όλα από το κακό στο χειρότερο.
Στη φετινή έκθεση οι χώρες που βλέπουν τις ελευθερίες των πολιτών τους να περιορίζονται είναι διπλάσιες από εκείνες που η δημοκρατία προσπαθεί να βελτιώσει την ανθρωπότητα. Μόνο μια περιοχή μοιάζει να έχει καλύτερη τύχη από τις άλλες και αυτή είναι η περιοχή Ασίας-Ειρηνικού. Η Κίνα, η Ινδία, η Ιαπωνία και η Δημοκρατία της Κορέας είναι κάπως καλύτερα από τις υπόλοιπες. Εκεί βέβαια συμβαίνουν άλλα.
Aυτoί είναι οι 10 καλύτεροι προορισμοί για όποιον είναι φασιστάκι ή φλερτάρει με την ιδέα αυτή
1. Κεντροαφρικανική Δημοκρατία
2. Iσημερινή Γουινέα
3. To Kράτος της Ερυθραίας
4. Βόρεια Κορέα
5. Σαουδική Αραβία
6. Σομαλία
7. Σουδάν
8. Συρία
9. Τουρκμενιστάν
10. Ουζμπεκιστάν
Η Freedom House εντοπίζει το πρόβλημα σε αυτό που ονοματίζει «σύγχρονος αυταρχισμός». Αυτό που πολιτικοί όπως ο Κιμ Γιονκ Ουν ή ο Βλαδίμηρος ή ο Ερντογάν ασκούν αποτελεσματικά. Σε αυτά το “δημοκρατικά”, εκλεγμένα από το λαό καθεστώτα ο ασφυκτικός έλεγχος της πληροφορίας και της δικαστικής εξουσίας δημιουργεί χούντες χειρότερες από εκείνες που πέταξαν από επάνω τους η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Αργεντινή, η Βραζιλία, η Χιλή. Η οικονομία ανθεί εις βάρος της ελευθερίας των πολιτών οι οποίοι όμως δεν διαμαρτύρονται. Υποστηρίζουν, συμπάσχουν και χειροκροτούν.
Η Κίνα είναι μια άλλη περίπτωση αφού εκεί υπάρχει σύζευξη δυνάμεων σε ένα υβρίδιο κομμουνιστοκαπιταλιστικό. Ο στρατός της παραγωγικότητας είναι τόσο αποτελεσματικός ώστε οι Κινέζοι, ακόμη και όταν δεν απολαμβάνουν την (κάλπικη) ελευθερία των κοινωνικών δικτύων και ζουν σε περιβαλλοντολογικές συνθήκες εξαθλίωσης, είναι χαρούμενοι με όσα κάνει το Κράτος για αυτούς. Στη Ρωσία η πιο απόλυτη πλειοψηφία είναι οπαδοί του αγέρωχου Πούτιν ακόμη και εαν η διαφορετικότητα εκτελείται, ακόμη και εαν ένας πολίτης συλλαμβάνεται επειδή κράτησε ένα πλακάτ σε Α4 που έγραφε Je Suis Charlie, τότε που όλοι συγκινηθήκαμε από την τραγωδία στο Παρίσι, όχι όμως και για τη σφαγή ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ στη Νιγηρία από τους ισλαμιστές αντάρτες της Μπόκο Χαράμ.
Εαν αναρωτιέσαι λοιπόν που πάει η Δημοκρατία στις μέρες μας, ξέρεις ότι πάει βόλτα. Και εσύ που δεν πήγες στις εκλογές δηλώνοντας αποχή, εσύ που γίνεσαι καχύποπτος απέναντι στους θεσμούς και ξεχνάς να μάχεσαι για τα δίκαια δικαιώματα του την στέλνεις στον αγύριστο. Σε άλλα νέα της ημέρας, ο Τζόρτζιο Μορόντερ επιστρέφει οσονούπω, βγάζει το πρώτο του άλμπουμ που θα εκτιμούσε πολύ ο Ντέμης μετά από 30 χρόνια και πιστεύει ότι ο χορός μπορεί να ενώσει τον κόσμο. Καλά.
