Δεν είναι εύκολο να μην ξέρεις ποιο δρόμο να διαλέξεις. Είναι δύσκολο να πρέπει αν επιλέξεις με ποιον κόσμο θα συνταχθείς. Γενικά το δίλημμα είναι μια κατασταση που ο άνθρωπος όχι μόνο δεν θα έπρεπε να έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί, αλλά δεν θα έπρεπε να την έχει καν επινοήσει σαν εννοια.
Όπως και να έχει, το δίλημμα γίνεται χειρότερο όταν πρέπει να πάρεις τοποθετηση ενώπιον όλων. Σε αυτούς τους όλους θα έπρεπε να λογοδοτήσεις και να επιχειρηματολογήσεις των επιλογών σου και μέχρι να γίνει όλο αυτό θα θυμηθείς αυτό που είχες διαβάσει κάποτε, το Δίλημμα του Ακανθόχοιρου. Την αναλογία των προκλήσεων που φέρει η ανθρώπινη οικειότητα και χρησιμοποιήθηκε από έναν Φρόιντ και έναν Σοπενχαρουερ για να περιγράψουν το πολιτκό παράδοξο. Το δίλημμα αυτό περιγράφει την κατάσταση όπου μια ομάδα σκαντζόχοιρων προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο για να μοιραστούν θερμότητα μια μέρα σαν τη σημερινή. Ωστόσο, τα αγκάθια τους αναπόφευκτα τραυματίζουν και τον έναν και τον άλλον. Οι σκαντζόχοιροι είτε πρέπει να απομακρυνθούν, είτε πρέπει να πάρουν μια θέση απέναντι ο ένας απέναντι στον άλλον με συνέπειες. Βέβαια αυτό δεν έχει απόλυτη εφαρμογή στη Βουλή απόψε οπότε για να κάνουμε τη διαδικασία του διλήμματος ακόμη πιο ολοκληρωμένη, αυτά είναι κάποια τραγούδια για την περίσταση που νοιώθεις σαν την Αλέξια βαθειά μέσα σου συμπολίτη πολιτικέ.
Εαν η Αλέξια, που κάποιοι κάποτε ονομάτισαν μουσικό χαμελαίοντα, είναι πολύ μεσημεριανή για τα γούστα σου, ένας νέος τραγουδοποιός ίσως σου δώσει μια ορμή νειάτων. Ο Γιώργος Περού ίσως είναι ο Ζακ Στεφάνου του 2014, ίσως όχι, αυτό όμως δεν είναι το δίλημμα που τον απασχολεί
Σε περίπτωση που και οι δυο παραπάνω προτάσεις δεν κάνουν το δίλημμα λιγότερο δυσβάσταχτο, για εκείνον τον σπάνιο εκνευρισμένο με την αδικία πολιτευόμενο, κανένας από τους παραπάνω δεν θα πει όσα μπόρεσε να πει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο πρόσφατο του τραγούδι “Πολιτική Τοποθέτηση”. Η Κρυσταλλία Πατούλη έκανε μια δημοσιογραφική επίκαιρη τοποθετηση μαζί του επί του θέματος, μέρος της οποία αναδημοσιεύω από το ΤVXS
Κρ.Π.: Στο τραγούδι με τίτλο «Πολιτική τοποθέτηση» κάνεις ακτινογραφία του μέσου –προοδευτικού θεωρητικά- Έλληνα – και όχι μόνο… Λες, για παράδειγμα:
«Ρεύομαι σούσι κι ονειρεύομαι επανάσταση
καλοταϊσμένος περιμένω την ανάσταση
είμαι γελοίος
[…] Μικρός ορκίστηκα τον κόσμο να αλλάξω
μα στα σαράντα μου είμαι ο κόσμος
πού να ψάξω για τον ένοχο
[…] Μεγαλουργώ στα λόγια κι από πράξη τίποτα
[…] Ρεύομαι σούσι κι ονειρεύομαι επανάσταση
Είμαι επιτάφιος, με προσπέρασε η ανάσταση
κι ελπίδα δεν έχω».
Από πού μπορούμε να περιμένουμε, κάτι, σήμερα;
Αλκ.Ι.: Από εμάς τους ίδιους. Από κανέναν άλλον. Γιατί, και τον πιο ικανό, τον πιο άφθαρτο να ψηφίσουμε, αν του δώσουμε να οδηγήσει έναν σμπαραλιασμένο, μπερδεμένο θίασο, μόνο εμπόδιο θα του είμαστε. Από εμάς πρέπει να περιμένουμε πρώτα. Από τα βιβλία που θα διαλέξουμε να διαβάσουμε, την τηλεόραση που θα σβήσουμε για να κοιταχτούμε με τους ανθρώπους μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, από τις συγνώμες που θα πούμε, από τα όπλα που ο καθένας μας θα ανακαλύψει ξεχασμένα στην ψυχή του και στην αγκαλιά του άλλου. Δε βλέπεις τι γίνεται; Όποιος βγει να μοιραστεί κάτι, πέφτουμε όλοι να τον φάμε. Υπάρχει οργή και μίσος που δεν ξέρουμε πού να διοχετεύσουμε, και τα επιστρέφουμε απλόχερα στον εαυτό μας. Αποτελούμε την ευκαιρία ώστε η επιστημονική κοινότητα να επινοήσει, μετά την οικογενειακή ή την ομαδική ψυχοθεραπεία, την εθνική ψυχοθεραπεία.Αν πρέπει να περιμένουμε κάτι, θα γεννηθεί από την ελπίδα, τη μοιρασιά, την ανεκτικότητα, την αγάπη μας για τον άνθρωπο, την αναζήτηση της ουσίας και την πίστη πως αξίζει να ζήσουμε πιο ουσιαστικά. Από τη συνείδηση πως δεν ζούμε μόνοι, ούτε σαν άτομα, ούτε σαν σύνολο, σ’ αυτόν τον πλανήτη, καθώς και από τη συνεχή αυτοκριτική μας: Ένας στίχος από το ίδιο τραγούδι, λέει «Στο διαδίκτυο απαγγέλλω το κενό μου, είμαι μεγάλος στο μικρό δωμάτιό μου». Αυτό ακριβώς κάνω λοιπόν αυτή τη στιγμή… Δε φτάνει.
Για αυτούς που αγαπούν τα χασάπικα “αλά παλαιά”, ο Γιώργος Νταλάρας ερμηνεύει το δικό του πρόσφατο δίλημμα σε στίχους Πάρη Μήτσου και μουσική Λάκη Ορφανίδη. Είναι κάπως εσωτερικό, κάπως εσύ απέναντι στον εαυτό σου, κάπως παλιό το δίλημμα αυτό και μάλλον για μετά τα μεσάνυχτα
Σε ποιο light όπως πάντα νότα, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης δεν χαρίζεται σε κανέναν και μάλλον δεν θα σε βοηθήσει να νοιώσεις καθόλου καλά με την επιλογή σου να είναι ένας κυνηγός της ψήφου και μετά να τα ξεχνάς όλα. Aπίθανο άλμπουμ, απίθανο τρολάρισμα δεκαετίες πριν.
Βοnus Track Για Τον Ακομη Αναποφάσιστο ΚΑΙ Ερωτευμένο Πολιτικάντη, ο πόνος ενός άντρα που έχει συνδέσει τη ζωή του με την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και του ΠΑΣΟΚ κλπ κλπ. Τόλης Βοσκόπουλος και ο συμβιβασμός του, δικό σου