«Τι θα γίνει αυτή η χώρα;». Αυτό ρώτησε ο Ντέμης Ρούσσος τον Δημητρη Γηγόπουλο της Καθημερινής όταν είχε επισκεφθεί τη χώρα για μια συναυλία σπάνια. «Και στη Γαλλία έχουμε αρπακτικά με μεγάλα στόματα και μεγάλα στομάχια.
Στην περίπτωσή μας, είναι θέμα νοοτροπίας. Κι αυτή η νοοτροπία δημιουργήθηκε γιατί όλες οι κυβερνήσεις εκμεταλλεύθηκαν ένα πράγμα στον Ελληνα, το γεγονός ότι δεν έχει παιδεία», συνέχισε.
Σήμερα, κάποιες ώρες μετά τον επίλογο του δικομματισμού που ξέραμε, ο Νίκος Αλιάγας μας ενημέρωσε ότι ο άντρας που ήθελε τα Μέσα Ενημέρωσης στην Ελλάδα να μην είναι μελοδραματικά, δεν είναι πια εδώ. 
Εννοείται ότι ο ίδιος δεν ήθελε το πένθος καθόλου αφού ήταν ένας πιο μεγάλος από τη ζωή, είχε λιοντάρια στο chateau του, ήταν πανηδονιστής, ένας Έλβις Πρίσλει με μεσογειακό ταμπεραμέντο και έκλυτη γαλλική ηδονή. Ο Ντέμης Ρούσσος ήταν μεγάλη μορφή στην πιο ακριβή κυριολεξία του χαρακτηρισμού, ο Ντέμης Ρούσσος έγραψε ιστορία σχεδόν από τη στιγμή που έφευγε, ετών 22, από την Ελλάδα των συνταγματαρχών.
“Ημασταν πιτσιρίκια τότε μαζί με τον Βαγγέλη (Παπαθανασίου) και είχαμε την αίσθηση ότι θα σκίσουμε, θα κατακτήσουμε τον κόσμο», εξομολογήθηκε στο Πρώτο Θέμα. «Υποτίθεται ότι είχαμε βρει κάποιον που θα έπαιζε τον ρόλο μάνατζερ στην Αγγλία, όπου επικρατούσε μουσικός οργασμός τότε. Ωστόσο ήταν πολύ δύσκολο για Ελληνες σαν κι εμάς, χωρίς βίζα και χρήματα, να μπουν στην Αγγλία. Και ευτυχώς μείναμε στο Παρίσι. Τότε έτυχε η σημερινή Universal και αλλοτινή Philips να κάνει μίτινγκ και ο διευθυντής να είναι Ελληνας. Ακουσε το ντέμο μας ο ίδιος ο παραγωγός των Who, ο Lou Resine, και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα».
Το όλα είναι ένα εντελώς άλλο όλα από αυτό που ο οποιοσδήποτε από εμάς μπορεί να σκεφτεί. Το όλα του Ντέμη είχε μέσα του ένα άλμπουμ που ο Γουόρχολ φύλαγε στη δισκοθήκη του, ένα «666». Το άλμπουμ των εκατομμυρίων αντιτύπων είχε ιστορία αναλογη με αυτή του ερμηνευτή του καθώς ο δίσκος βασιζόταν σε μια ιδέα του Κώστα Φέρρη που είχε εμπνευσθεί από την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη για τους στίχους. Ο Τσαρούxης συμμετείχε στο project, το ίδιο και η Ειρήνη Παππά.
«Κάποια στιγμή μάς ήρθε η ιδέα: ο Βαγγέλης είχε σοφέρ. Του είπαμε “πήγαινε έξω στον δρόμο και βρες μια πόρνη”. Οντως, εκείνος υπάκουσε και σε λίγο γύρισε με το κορίτσι” είπε στο συνάδελφο Βασίλη Τσακίρογλου για το παρασκήνιο της στιγμής του. “Στήσαμε τα μικρόφωνα σε μια γωνιά και του ζητήσαμε να την πηδήξει. Κι αυτό έγινε. Live sex. Εκείνη ούρλιαζε – όπως όφειλε εφόσον την είχαμε πληρώσει κι εμείς παίζαμε από πάνω σαν τρελοί. Το συγκεκριμένο κομμάτι μπήκε στο άλμπουμ, αλλά μας ζήτησαν να το καμουφλάρουμε λίγο. Υπάρχει όμως ένα μιξ αυτού του μέρους που ακούς κανονικά την γκόμενα, τις κιθάρες, τα πάντα. Τρέλα. Αυτό είναι από τα πιο άγρια πράγματα που έχουν συμβεί ποτέ. Λοιπόν, ποιος θα μου πει εμένα τι είναι ροκ;».
Ο Ντέμης Ρούσσος ήταν ένας άντρας sold out. Στις συναυλίες του, στις υπερβολές των ηγετών για χάρη του (λέγεται ότι ο Πούτιν είχε βάλει αεροπλάνα να διώξουν τα σύννεφα τις ημέρες που ο Έλληνας περιοδευε στα μέρη του), στις εκκεντρικές φιλίες του με τον Νταλί που είχε κουβαλήσει λεκάνη τουαλέτας για να παρακολουθήσει συναυλία του, στα όργια και τις “γάτες που έτρωγαν χαβιάρι”, στις πολλές ερωμένες του. Στην αισθητική του. Στα πλάνα του αλλά και το χορό με τη Ραφαέλα Καρά τότε που η Ελλάδα πουλούσε μια γραφικότητα ευπώλητη εις βάρος της δημοκρατίας της.
Ο Ρούσσος δεν θα ήθελε να λυπηθεί κανείς που φεύγει.Υπερθετικός καλλιτέχνης ο ίδιος, κράτησε πάντα αποστάσεις από την πολιτική αν και στην πιο ενήλικη ζωή του εξομολογήθηκε ότι το απολιτικ του στοίχισε. Αμφιλεγόμενος στα χρόνια της χούντας αφού ο Ντέμης Ρούσσος ναι μεν δεχόταν πλατινένιο άλμπουμ από το καθεστώς, αρνιόταν όμως πεισματικά να το σχολιάσει με μια ατάκα του να το στοιχειώνει για χρόνια, άφησε δύο ατάκες του να μου υπενθυμίζουν την πολιτική του στάση και εξέλιξη. Από το «Εμένα δεν με απασχολεί η πολιτική, αλλά οι μπριζόλες» στο “Αν δεν κάναμε λάθη, θα ήμασταν θεοί» ο Ρούσσος ξεκίνησε από την Αλεξάνδρεια και διακτινίστηκε στο γκλίτερ ερωτοσκόπιο του με ευκολία.
Σήμερα είναι μια καλή μέρα για ένα ντίσκο πάρτι προς τιμήν του ενός από τους πέντε πιο αναγνωρίσιμους Ελληνες καλλιτέχνες στο εξωτερικό. Θα το χαιρότανε αν και το αρχικό ερώτημα του ακόμη δεν μπορεί να απαντηθεί.