Ο Αινσταιν της πορνογραφίας εν έτει 2014 είναι πάρα πολύ απλός στη μεθοδολογία του και εξαιρετικά σαφής στα γραφήματα του.
“Αποφάσισα να μετρήσω τα πιο δημοφιλή στην κοινότητα των επισκεπτών του X-Tube tags γιατί είναι ο πιο εύγλωτος τρόπος να δεις τι αρέσει στον ερωτικό κινηματογράφο”, είπε ο Αινσταιν και η ερωτική θεωρία της σχετικότητας ξαφνικά δεν μοιάζει καθόλου σχετική.
Αυτά είναι μερικά σημεία που διεκδίκησαν την προσοχή μας με τον ίδιο τρόπο που η Άννα Βίσση διεκδίκησε αποζημίωση 58.500 ευρώ από τον δήμο Κηφισιάς, καθώς κατά τη διάρκεια της νεροποντής της 16ης Σεπτεμβρίου μεγάλος όγκος νερού πλημμύρισε το υπόγειο του σπιτιού της. Για την ιστορία, η τοπική αυτοδιοίκηση αποποιήθηκε απόλυτα κάθε ευθύνη για την απόλυτη πλημμύρα στο απόλυτο υπόγειο της απόλυτης βίλας απολύτως.
1. Στην πρώτη θέση των 1.442.792 tags βρίσκεται με μεγάλη διαφορά από τον επόμενο ο όρος hardcore. Το σκληρό πορνό είναι προφανώς κάτι που αναζητούν όσοι δεν αρέσκονται στο μαλακό πορνό. Τα αυτονόητα εννοούνται αλλά το προσπερνάω.
2. Το καστανό είναι πιο δημοφιλές από το ξανθό, τάση που μάλλον έχει προκύψει από την ανέχεια αφού οι βαφές κοστίζουν.
3. Τα καλσόν τα θέλουν πολλοί περισσότεροι από όσους μπορούσα να σκεφτώ.
4. 131,558 χρήστες αναζήτησαν κάτι σε χρώμα κόκκινο. Επιπλέον σε αυτούς να προστεθούν και οι 45,676 που αναζητησησαν κάτι πιο συγκεκριμένο όπως Κόκκινο Κεφάλι.
5. Η ερωτηματική αντωνυμία “Τι;” αλλά και τα “Αυτό” και “Εκείνο” είναι κατηγορίες από μόνες τους.
6. Κανείς δεν έχει δώσει απάντηση τι μπορεί να σημαίνουν τα αρχιγράμματα BBC.
7. To Πέος είναι πιο δημοφιλές σε αναζήτηση από το Μεγάλο Πέος οπότε στο X-Tube δεν σερφάρουν οι ΠΟΛΥ προικισμένοι όσων αρέσκονται στο πορνό.
8. Το μυστήριο τι μπορεί να σημαίνει CFNM έλαβε τέλος. Τα αρχικά αφορούν στο Clothed female, Nude Male ήτοι Εκείνη Ντυμένη, Εκείνος Γυμνός.
9. Το normcore επιτέλους είναι μια κατηγορία από μόνο του. Εαν έχεις απορία τι είναι το normcore στη λύνω άμεσα: είναι η πολυτέλεια της κανονικότητας σε εποχές που η υπερβολή είναι χαρακτηριστικό των πολλών. Παράδειγμα: “Έμαθες 50 επιπλέον πράγματα για τον Ζούκενμπεργκ που είναι normcore μια εβδομάδα και κάτι πριν; ΑΠΙΘΑΝΟ!” κοκ.
10. To κολπικό σεξ το θέλουν πολλοί. Περισσότεροι προτιμούν το πρωκτικό ωστόσο.
11. Το θαμνώδες αιδοίο έχει κατακρημνυστεί σε δημοτικότητα. Όπως και η λέξη αιδοίο έχει αντικατασταθεί από τη λέξη γατάκι χωρίς το cat στα Αγγλικά.
Εαν εχεις χρόνο για μελέτη πάτα ΕΔΩ για να καταλήξεις στα δικά σου συμπεράσματα. Εαν πάλι θεωρείς ότι αυτό το post προσβάλει την αισθητική και την παιδεία σου μπορείς να αφήσεις το σχόλιο σου για μια ακόμη τοποθέτηση απέναντι στην επέτειο που συνεχίζει να διχάζει πολλούς οπότε γιατί όχι και εμάς;
Η Σώτη Τριανταφύλου έγραψε 774 λέξεις για αυτήν. Δικό σας.
«Η επέτειος του Πολυτεχνείου πρέπει να πάψει να γιορτάζεται – ας δώσουμε ένα τέλος το 2013, μετά από σαράντα χρόνια λάβαρα, ντουντούκες κι οδοφράγματα. Οι επέτειοι δεν εξυπηρετούν ούτε την ιστορική μνήμη, ούτε την κοινωνική συνεκτικότητα· εξυπηρετούν εθνικιστικά και κομματικά συμφέροντα, άμεσες και έμμεσες εξουσίες. Τα γεγονότα έχουν καταγραφεί και διδάσκονται στο σχολείο.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί, θεωρητικά τουλάχιστον, κοινό κτήμα, μολονότι μεγάλο μέρος των νέων που συμμετέχουν στις εκδηλώσεις έχουν νεφελώδη εικόνα των ιστορικών γεγονότων. Νεφελώδη εικόνα έχουν, μετά από σαράντα χρόνια προπαγανδιστικό σφυροκόπημα, και οι λιγότερο νέοι – για παράδειγμα, υπάρχουν ιστορικοί που συσχετίζουν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου με εκείνα του γαλλικού Μάη, που τραβάνε δηλαδή την Ιστορία από τα μαλλιά… Έτσι κι αλλιώς, οι ετήσιες υπενθυμίσεις στερούνται περιεχομένου, δημιουργούν κοινωνική αταξία, υποδαυλίζουν τον φανατισμό και, εν κατακλείδι, εφόσον βασίζονται στην ιστορική άγνοια, επικεντρώνονται περισσότερο στο παρόν, ένα παρόν που εκλαμβάνεται ως διαρκώς επιδεινούμενο. Έτσι, τα ιστορικά γεγονότα γίνονται αφορμές για σύγχρονα αιτήματα, αναλόγως με το πού φυσάει ο άνεμος.
Το χρονικό κάθε έθνους είναι γεμάτο από αιματηρά γεγονότα, από θριάμβους και τραγικές ήττες των κοινωνικών κινημάτων. Δεν είναι ούτε λογικό, ούτε πρακτικά δυνατό να γιορτάζουμε όλα αυτά τα γεγονότα – μερικές φορές μάλιστα, οι γιορτές αποκτούν άσεμνο χαρακτήρα· καταντούν πανηγύρια· απομακρύνονται τόσο από την αρχική ιδέα ώστε μπορούν να χρησιμοποιηθούν με ποικίλους τρόπους αναλόγως με τις επιθυμίες και τα αντανακλαστικά της κάθε εξουσίας. Για παράδειγμα, το Πολυτεχνείο έχει χρησιμοποιηθεί για το αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα γενικώς και αορίστως, για το αντι-αμερικανικό κίνημα (εφόσον η πορεία έχει, αδιαλείπτως, αλλόκοτη κατάληξη στην αμερικανική πρεσβεία), για οικονομικά αιτήματα (εναντίον της λιτότητας επί σειράν ετών), ενώ, τα τελευταία χρόνια, χρησιμοποιείται για την καταγγελία της κρίσης και, πάλι περιέργως, περιλαμβάνει την καθιερωμένη στάση στην αμερικανική πρεσβεία. Πού κολλάει η αμερικανική πρεσβεία; Στο ότι η χούντα των συνταγματαρχών 1967-1974 υπήρξε όργανο της CIA; Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά – και οι σημερινοί Αμερικανοί που βλέπουν εικόνες φωνασκούντων Ελλήνων έξω από την αμερικανική πρεσβεία δεν καταλαβαίνουν –δικαίως– περί τίνος πρόκειται.
Έτσι κι αλλιώς, η επιμονή μας στην επέτειο του Πολυτεχνείου ταυτίζεται με την τυραννική παρουσία της αριστεράς που, μέσω των επετείων, υπενθυμίζει τον ηρωισμό και την πρωτοπορία της στους «αγώνες του λαού». Μάλιστα, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν την επέτειο άρχισε να σφετερίζεται το αναρχικό κίνημα, το Πολυτεχνείο ως ιστορικό γεγονός και ως ιδέα έγινε πεδίο σκληρών ανταγωνισμών για την ιδεολογική ηγεμονία. Από την πλευρά της η δημοκρατική δεξιά ενθαρρύνει τις γιορτές ώστε να φανεί αρκούντως φιλολαϊκή και να κλέψει λίγη από τη λάμψη του θύματος.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου πρέπει να τοποθετηθούν σε ακριβέστερη βάση: ούτε η αριστερά, ούτε οι αναρχικοί πρωτοστάτησαν στην εξέγερση· το 1973 το φοιτητικό κίνημα δεν ήταν κομματικοποιημένο όπως έγινε μετά τη μεταπολίτευση. Επίσης, η εξέγερση δεν ανέτρεψε το χουντικό καθεστώς παρότι το κλόνισε: αντιθέτως, μετά την εισβολή των τεθωρακισμένων στο Πολυτεχνείο, άλλαξε η στρατιωτική ηγεσία και ακυρώθηκαν οι κινήσεις της λεγόμενης «γεφυροποίησης» του δημοκρατικού πολιτικού κόσμου με τη χούντα. Για λίγο καιρό τα πράγματα χειροτέρεψαν προτού καλυτερέψουν.
Η περίοδος από το 1974 μέχρι σήμερα διέπεται από τον μιζεραμπιλιστικό λόγο της αριστεράς σύμφωνα με τον οποίον ο κόσμος είναι «μια παγίδα με σκατά» όπως έγραφαν στους τοίχους οι εξεγερμένοι του γαλλικού Μάη. Προστέθηκε ένας ακόμα μύθος στη μυθολογία του Εμφυλίου και της ελληνικής αριστεράς – ένας μύθος περί παλλαϊκής εξέγερσης και περί αριστερής αυτοθυσίας που εμπλούτισε την αριστερή αγιογραφία. Ταυτοχρόνως, η λεγόμενη «Γενιά του Πολυτεχνείου», στην οποία συνωστίστηκαν περισσότεροι απ’ όσοι χωρούσαν, ανέβηκε στην εξουσία. Δεν απεδείχθησαν όλοι οι άνθρωποι ίδιοι –γραφειοκράτες, λιγούρια, σοβιετόφιλοι σταλινικοί, μεταρρυθμιστές σταλινοειδείς, τροτσκιστές κολλημένοι στο 1917, επαρχιώτες λαϊκιστές – ούτε μπορούμε να ισοπεδώσουμε έναν τόσο μεγάλο πληθυσμό που «ήρθε στα πράγματα». Ωστόσο, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, το Πολυτεχνείο χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο της αριστεράς προσθέτοντας ένα ακόμη εύσημο στις «θυσίες του λαού» και ανοίγοντας τον δρόμο για την ιδεολογική της ηγεμονία.
Έτσι, μετά το 1974, επικρατεί η αντιευρωπαϊκή, αντιαμερικανική και γενικώς η αντιδυτική νοοτροπία που συνοδεύεται από κοινωνικά οράματα σοσιαλιστικής γραφειοκρατίας, εχθρότητας προς τις επενδύσεις (ιδιαίτερα προς το λεγόμενο «ξένο κεφάλαιο»), απόρριψης κάθε ατομικής πρωτοβουλίας, περιφρόνησης των θεσμών και των νόμων, καθώς και υποκριτική προσκόλληση στην «πολιτική ορθότητα», στη δημοκρατική υπερευαισθησία (λόγου χάρη, το ΚΚΕ εκφέρει λόγο δημοκρατικής νομιμότητας ενώ δεν είναι καν κοινοβουλευτικό κόμμα) και σε μια κατασκευασμένη εκδοχή για την ελληνική ιστορία.
Η ιστορική λήθη είναι επικίνδυνη για τα έθνη – άλλο τόσο είναι επικίνδυνη η παραμορφωτική υπερμνησία και η επιλεκτική ανάσυρση συγκεκριμένων γεγονότων. Η ελληνική αριστερά έχει την παθολογική τάση να θυμάται ό,τι τη συμφέρει, όπως τη συμφέρει –και να μας επιβάλλει ξανά και ξανά τις αναμνήσεις της. Η επέτειος του Πολυτεχνείου πρέπει να καταργηθεί, το γεγονός πρέπει να τεθεί στην πραγματική του βάση μέσα στο πλαίσιο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας κι όλοι εμείς πρέπει να προχωρήσουμε σε καινούργιες περιπέτειες».
Όσο σκέπτεσαι πάω να πάρω κάτι από το περίπτερο. Επί πληρωμή.
