«Πολύ πριν ο σπασίκλας γίνει μόδα υπήρχε ο Λέοναρντ Νίμοϊ. Ο Λέοναρντ ήταν δια βίου εραστής των τεχνών και των ανθρωπιστικών επιστημών, ένας υποστηρικτής των επιστημών, γενναιόδωρος με το χρόνο και τα ταλέντα του. Και φυσικά, ο Λέοναρντ ήταν Σποκ. Άνετος, λογικός, με μεγάλα αυτιά και ψύχραιμος, το κέντρο του αισιόδοξου, χωρίς αποκλεισμούς οράματος του Σταρ Τρεκ για το μέλλον της ανθρωπότητας».
Με αυτά τα λόγια ο “διαφορετικός” Πρόεδρος των ΗΠΑ αποχαιρέτησε τον διαφορετικό καλλιτέχνη που μια εβδομάδα πριν έφυγε από τη Γη για να διακτινιστεί εκεί που κανείς δεν μπορεί να ακούσει τις κραυγές σου.
Ο Σποκ όμως μοιάζει να μην σβήνεται από τη μνήμη της επικαιρότητας για περισσότερους από έναν λόγους. Η έκκληση που απηύθυναν οι Καναδικές Αρχές στους πολίτες της χώρας να μην μουτζουρώνουν άλλο μουτζουρώνουν το χαρτονόμισμα των πέντε δολαρίων προσδίδοντας του τη μορφή που Σποκ δείχνει ότι ο περίεργος σοφός εξωγήινος έχει αφήσει μεγάλο κληροδότημα πίσω του.
Βέβαια οι Καναδοί έκαναν κάτι αντίστοιχο με αυτό που συνέβη στην Ελλάδα όταν ο Βαρουφάκης ακόμη δεν είχε γίνει αυτός που αγαπάμε να μισούμε. Το πρόσωπο του τέως πρωθυπουργού Γουίλφρεντ Λόριερ, έμοιαζε πολύ με αυτό του δημοφιλούς ηθοποιού το οποίο μοιάζει πολύ με αυτό του τωρινού Έλληνα ΥπΟικ αλλά αυτό είναι μια ιστορία τρολιάς που δεν θα την αγγίξουμε.
Ο Νιμόι ήταν πολλά περισσότερα από έναν εξωγήινο. Ήταν ένα φεμινιστής που πίστευε στη γυναίκα και την απελευθέρωση της εικόνας της από τα στερεότυπα, ήταν ένας τραγουδιστής, ένας καλλιτέχνης και ένας άντρας που είχε ζήσει πως είναι να είσαι διαφορετικός, να παλεύεις για τη διαφορετικότητα αυτή και να την κάνεις ασπίδα απέναντι στον εκφοβισμό και την προκατάληψη. Αυτές είναι τρεις πτυχές της προσωπικότητας του που η απώλεια της συγκίνησε σχεδόν όσο και το τελευταίο tweet που ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό, πριν χάσει τη μάχη με τη ζωή σε ηλικία 83 ετών από χρόνια πνευμονολογικά προβλήματα που αντιμετώπιζε ήδη από το 2013. “Η ζωή είναι σαν ένας κήπος. Οι ευτυχισμένες στιγμές μπορούν να υπάτξουν αλλά θα μείνουν ζωντανές μονάχα στη μνήμη. Να ζεις μακροχρόνια και να ευημερείς” ήταν οι δικοί του τελευταίοι 140 χαρακτήρες. Ακολουθούν μικρές, ουσιαστικές ιστορίες του άντρα που ήταν από οικογένεια Εβραίων μεταναστών και βρήκε στον Σποκ τα καλύτερα στοιχεία και των δύο κόσμων. “Το να είμαι ευρέως αποδεκτός και να έχω τη στήριξη του κοινού, αλλά και να συνεχίζω να παίζω έναν απομακρυσμένο ρόλο ως εξωγήινος από το Vulcan”.
Όταν το 1968 ένα κορίτσι από το Λος Άντζελες του ζήτησε συμβουλές για να αντιμετωπίσει τον σχολικό εκφοβισμό που είχε υποστεί επειδή ήταν μιγάς καθώς ταυτίστηκε από τη διττή καταγωγή του, εκείνος της είπε: “Απαιτεί πολύ θάρρος να γυρίσεις την πλάτη σου στη φήμη και να προχωρήσεις μόνος σου και το σημαντικό είναι να είσαι αληθινή με τον εαυτό σου. Ο Σποκ έμαθε να μην αφήνει την προκατάληψη να τον μειώνει, αυτό το πέτυχε έχοντας καταλάβει τον εαυτό του, γνωρίζοντας την αξία του. Έτσι, ανακάλυψε πως ήταν ισάξιος με όποιον προσπαθούσε να τον μειώσει”.
Όταν μια εύσωμη γυναίκα τον πλησίασε και του ζήτησε να φωτογραφήσει την ίδια και τις φίλες της (ναι, ο Λέοναρντ Νιμόι ήταν και εξαιρετικός φωτογράφος) εκείνος προβληματίστηκε καθώς συνειδητοποίησε ξανά ότι ότι πολλές γυναίκες βιώνουν εξαιρετική ντροπή για το ίδιο τους το σώμα. Στο φακό του αποτύπωσε την ομορφιά όπως αυτή μπορεί να βρεθεί σε πολλά και διαφορετικά μεγέθη. “Ήταν σαν να λένε ‘Κοίταξέ με, έχω το δικαίωμα να βρίσκομαι εδώ, να παρουσιάζω τον εαυτό μου στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν έχω κανέναν λόγο να ντραπώ και να κρυφτώ” σχολίασε η συγγραφέας Natalie Angier, που έγραψε την εισαγωγή του λευκώματος “The Full Body Project” εν έτει 2007.
Όταν η ζωή τον στενοχωρούσε, εκείνος τραγουδούσε. Αυτές είναι δέκα μουσικές στιγμές μιας μικρής διάρκειας μουσικής καριέρας ενός άντρα που έζησε μια ζωή πολύ μεγάλη για να περιοριστεί στα γήινα.
Αντίο κύριε Σποκ. Επιστήμονα, ουμανιστή και σοφέ κύριε με τα μυτερά αυτιά. Θα λείψεις σε πολλούς.
