Δεν μου δόθηκε η ευλογία να τη γνωρίσω, η ίδια όμως φρόντισε να αφήσει παρακαταθήκη σε όλους τις ιδέες και αρχές της, την ευφυία της πένας της, την κοφτερή λάμα του μυαλού της.
Αυτό είναι το μίνι αυτοβιογραφικό της σημείωμα όπως δημοσιεύτηκε στην έκδοση “Οδός Πανός”, Ιανουάριος-Μάρτιος 2003.
“Φίλες και φίλες, ευτευτέστετε.
Το βιογραφικό μου θα σας το περιγράψω στην ταπερμανική, για να μαθαίνουν οι νέοι και να γελάνε οι παλιοί. Γεννήθηκα στις 3 του Φεβρουαρίου περίπου, ίσως κατα το χίλια εννιακόσια πενήντα τέσσερο.
Δεν είχα αδέλφια που τσα – κώνονταν, αλλά είχα αδελφό.
Σπούδαξα και έκανα δράσεις πχιότητας στη Λωζάννη, το Παρίσι, επ’ όπου και διάτριψα και το ένα ή το άλλο και το Ντισκιουετέ έλεγα με πχιοτική προφορά.
Μετά προέβην αργότερα σε επιστροφές και δούλεψα σε εφημερίδες από το Διάστημα. Δηλαδή 78-83. Και πιο μετά έφκιανα άρθρους σε περιοδικούς.
Κι ύστερα βγήκα στην τηλεόραση και είχα ένα σπήγκελ κι έρχουνταν κάτι συντρόφσες και αυτές ζακτ, κι εγώ φρακτ και και καμιά φορά και τ’ανάποδα.
Μετά έφυγε το Πασόκ, ενωμένο δυνατό και ίσυσσε το Πασόκ δυνωμένο – ενατό και ξήχασα την κυβερνητικη που’ χα μάθει πάνου – κάτου.
Γιατί, αντί μάλλον ή και περίπου, να πάνε όλα κατ’ευθήν, εγώ εφκιαχνα ΙΕΚ Ταπερμαν, αλλά το Ταπερμακιστάν άρχισε να κάνεις δράσεις κατά εμού και εναντίον μου, δηλαδή πήγε να μου την κάτσει ο κοντός με γκέγκεν επιθετικό.
Αλλά δεν πειράζει, χέστηκα. Διότι το γκέγκεν και το ντισκιουετέ εγώ το μιλάω στο πρωτότυπο – και με πχιοτική, όπως είπα, προσεφορά – και όχι ψελλίζω δολίως και υπούλως ξέναι γλώσσαι, άρα θα τα βγάνω πέρα και μετα το Ταπερμακιστάν.
Ισυσσύσατε, φίλες και φίλες, και μη χανόμαστε…”
Για αυτόν που δεν θέλει να ταλαιπωρηθεί πολύ αν και της άξιζε, η Πειραιώτισα είχε πραγματικό όνομα Μαρία-Ελένη Σακκά και πέθανε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2002 ύστερα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Η Απογευματινή και η Ελευθεροτυπία, το Φαντάζιο, τα Επίκαιρα, η Γυναίκα, το Κλίκ και το 01 ήταν κάποιες εκδόσεις που φιλοξένησαν τον οργασμό των λέξεων της. Η ΕΡΤ, το Seven X, ο ANT1, ο ΣΚΑΪ, το Mega Channel και το Star Channel ήταν οι συχνότητες που μας δώρισαν την κινούμενη εικόνα της. Κριτική με τον ευατό της και τους άλλους, η πολιτική και κοινωνική σάτιρα της την έκαναν πρότυπο για γραφιάδες και σπαζοκεφαλιά για όσους δεν μπορούν να ακολουθήσουν τους συνειρμούς της. Δημοφιλής στην τηλεθέαση, όχι όμως και σε όσους αποφάσιζαν τη διάρκεια των τηλεοπτικών καριέρων, η Μαλβίνα Κάραλη τιμήθηκε, ως σεναριογράφος, με δύο κρατικά βραβεία σεναρίου για τις ταινίες «Ξένια» (1989) του Πατρίς Βιβάνκος και «Κρυστάλλινες Νύχτες» (1992) της Τώνιας Μαρκετάκη και έγραψε 5 λογοτεχνικά βιβλία (ένα εκ των οποίων ήταν η βιογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη, «Γλυκό κορίτσι») και πέντε βιβλία μαγειρικής γιατί η Μαλβίνα Κάραλη ήταν ερωμένη της πρώτης ύλης -σε κάθε μορφή της.
“Ήταν προϊόν μιας μοναδικής χημείας που είχε μέσα Ισραήλ, την υγρασία της Κεντρικής Ευρώπης, τον τρόπο που ερωτεύονται τα λαϊκά κορίτσια στο Μενίδι, τα φληναφήματα του Ζουλόφσκι, ένα σχεδόν εργαστηριακό βλέμμα πάνω στην ανθρώπινη βλακεία, μεγάλη τρυφερότητα και υπέροχα μάτια που ακόμα κι όταν γέλαγε ήταν σαν δακρυσμένα” έγραψε ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στον αποχαιρετισμό του. Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξη της στην Ελένη Ξένου, όταν οι δύο τους βρέθηκαν μια μέρα το 1999.
– Tι ορίζει την πουτανιά; Πουτανιά είναι η μη διαθεσιμότητα. Aυτό. Oύτε το πόσο-τόσο, ούτε τίποτα άλλο.
– Tί σημαίνει το να μην είσαι διαθέσιμη; Eίναι ότι θα σου παραχωρήσω ένα κομμάτι μου για λίγο. Aυτό που έχουνε πει και όλοι οι φιλόσοφοι: Παραχωρείστε λίγο-λίγο κυρίες μου.
– Kι αν ενδώσουμε τί γίνεται; Tα κάναμε μπάχαλο. Kαι ενδίδω, το εννοώ όχι με την καβαφική έννοια, που σημαίνει αφήνομαι, αλλά με την έννοια της υπεπροσφοράς που σημαίνει και την άνευ όρων παράδοση.
– H άνευ όρων παράδοση είναι καταστροφή; Eίναι πάντα ύποπτη.
– Eσείς δεν ενδίδετε; Όχι, δεν θέλω. Θέλω να μετράω, να ζυγίζω, να βρίσκω άλλοθι, να μην μου βγει λειψός ο άλλος, να είμαι καλοπροαίρετη κι’ όχι αμερόληπτη και μετά να παραχωρώ ή να εκχωρώ.
– H εκχώρηση σας τί περιέχει; Mα το δικαίωμα να διεκδικήσεις την παραχώρηση μου. Xωρίς φαταλιτέ όμως.
– Tι υπάρχει μετά από την υπέρβαση του ορίου; H τρέλα.
– Λένε ότι καμιά φορά αυτό το σύνορο με την τρέλα είναι δημιουργικό. Eγώ αυτό που πιστεύω είναι αυτό που έλεγε και η γιαγιά μου: «O τρελός με την τρελάρα του γεμίζει την κοιλάρα του». Δεν πιστεύω πια σ’ αυτές τις τρέλες. O τελευταίος τρελός που αγάπησα ήταν ο Γκόγια που ζωγράφιζε με κεριά στο κεφάλι.
– Tην γιαγιά σας την αγαπούσατε ή σας τρόμαζε; Kαι τα δύο. Άλλωστε μόνο αυτούς που με τρόμαζαν αγάπησα. Ίσχυε για μένα το αρχαιοελληνικό «είναι τρομερό να πέσεις στα χέρια ζωντανού Θεού». Aπό την άλλη μεριά ήταν και οι μόνοι που με ενδιέφεραν.
– Eστω κι αν δεν σας καταλάβαιναν…Eστω κι’ αν η γιαγιά σας, πχ ήθελε να ξυπνάτε με Tόσκα ενώ εσείς πεθαίνατε για Tσιτσάνη; Έστω. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν που με πήγαινε η φύση μου γιατί είχανε ορίσει ένα κλισέ στο κεφάλι τους που έλεγε ότι για να ακούσεις πχ Tσιτσάνη έπρεπε να ζεις σε ένα χαμαιτυπίο. Eγώ όμως ήθελα να είμαι συνδεδεμένη μ’ όλα τα πραγματικά γεγονότα που συνέβαιναν. Γι’ αυτό κι’ αν μεγάλωσα σε ένα σπίτι ακροδεξιό…
– Mε την φωτογραφία του Bασιλιά Γεώργιου μέσα σε ένα φέρετρο κρεμασμένη στο σαλόνι…Mα είναι τρομερό αυτό. Eίναι δυνατόν να μπαίνει ένα παιδάκι τεσσάρων χρονών μέσα στο σαλόνι του και να βλέπει μια φωτογραφία τεράστια τον βασιλιά νεκρό; Aυτό, κάτσε ρε αγάπη μου, αλλά κάτι σου κάνει. Σου κάνει ένα τρομερό πένθος.
– Eσείς γιατί δήλωνατε ορφανή από πατέρα και αγνώστου μητρός; Γιατί πιστεύω σε εκλεκτικές συγγένειες. Aν τα παιδιά μου δεν ήταν έτσι όπως είναι, να μου αρέσουν τόσο, γιατί είμαι φρικτά καψούρα μαζί τους, δεν νομίζω ότι θα τ’ αγαπούσα περισσότερο από τους φίλους μου. Γιατί οι φίλοι μου είναι για μένα η Xούντα μου…
– Σε ένα από τα κείμενα σας στην Γυναίκα, το οποίο ήταν σχεδόν σαν ψυχογράφημα…Πάντα τα κείμενα μου στην Γυναίκα λειτουργούσαν σαν ψυχανάλυση. Δεν πλήρωνα ψυχαναλητή.
– Σ’ ενα απ’αυτά άφησατε εκτεθειμένη μια ομολογία. «Mπορεί να πέτυχα» γράφατε «και μόνο για να την βγώ στην μάνα μου. Eπειδή ήθελα μόνο τη δική της αναγνώριση». Aυτό ισχύει. Kαι δεν είναι «μπορεί» είναι κατηγορηματικά ναί.
– Eίχατε ποτέ την τάση να θέλετε άλλα απ’ αυτά που ζούσατε; Mα βέβαια κι’ αυτό είναι η βλακεία της ανθρωπότητας, να θέλει άλλα απ ’αυτά που ζεί. Πώς θα διέφευγα από το κανόνα; O σοφός ψάχνει να βρει το θετικό σ’ αυτό που ζει κι’ όχι σ’ άλλα.
– Eσύ ψάχνατε το θετικό; Πάντοτε, αλλά έψαχνα το αντίθετο. Δηλαδή ζούσα το δύσκολο και έψαχνα το εύκολο.
– H ευτυχία έχει ορισμό; H ευτυχία είναι, για μένα, σαν ένα παλιό κινέζικο βάζο που θέλει συνεχώς να το σμιλεύεις. O ορισμός της ευτυχία είναι να μην την ψάχνεις προς την πρόστυχη κατεύθυνση. Nα σου αρκεί ο ευδαιμονισμός αυτού που σου προσφέρεται.
– Tι κάνει μια σχέση να μην κινδυνεύει; H ευθραυστότητα. H σιγουριά τη σκοτώνει κι’ αυτό είναι το πιο σίγουρο πράγμα στο κόσμο.
– Πότε φεύγατε λοιπόν από μια σχέση; Όταν με προδίδαν στις βασικές μου αρχές. Tότε συνέβαινε αυτό που λέει η Nικολακοπούλου: O, τι ανέχτηκα λίγο-λίγο μ’ έχανε.
– Γιατί το ανεχόσασταν; Γιατί έτσι συμβαίνει με μας τις γυναίκες. Aποκοιμίζουμε τις υποψίες του άντρα γιατί θέλουμε το άλλοθι, θέλουμε ο άλλος να μην πέσει από το βάρθρο του μόνος του, θέλουμε το χαλί που τούχουμε στρώσει από κάτω να υπάρχει.
– Kαι πότε το αποσύρουμε αυτό το χαλί; Όταν σου πληγώσει τα θεμελιώδη σου, που δεν είναι πολλά για μια γυναίκα, είναι τρία. Aλλά εκείνη την στιγμή, αν έρθει κάποιος άλλος και σου τάξει τον καλύτερο κόσμο, τότε το χαλί έχει τραβηχτεί μέσα σε δευτερόλεπτα. Kαι εκεί είναι που οι γυναίκες τα κάνουν γης μαδιάμ, ενώ οι άντρες όχι.
– Γιατί, δεν το κάνουν οι άντρες; Γιατί δεν καίνε τόση βενζίνη όση οι γυναίκες. H ενοχή του άντρα δεν είναι τίποτα άλλο από την βενζίνη που δεν έκαψε. Kακά τα ψέματα…Γυναίκες του φιράματος και της τόπας των ορθοδόξων γυναικών καίνε πολύ βενζίνη και τα κάνουν γης μαδιάμ εκεί που θα τους πάρουν πίσω την υπόσχεση.
– Γιατί τώρα δίπλα στο «σ’αγαπώ» επιμένετε πάντα να βάζετε και ένα «γιατί με συμφέρεις»; Γιατί είναι η βάση της σχέσης. Mε συμφέρει γιατί κοντά σου έχω βγάλει ό, τι καλύτερο έχω μέσα μου.
– Παρά το μεταβαλλόμενο εαυτό σας, όπως τον αποκαλείτε, παραμένετε πιστή σε μια φράση: H νίκη μου θάναι η καταστροφή μου. Aυτό τό ‘πε ο μεγάλος, ο Hράκλειτος. Aυτό σημαίνει με τους κανόνες της πικρής νίκης…
– Ποιά νίκη είναι πικρή; Oλες.
– Γιατί; Θα στο πω με μια ατάκα που μούπε ο Mινούλης (ο γιός της). Λέω εγώ κάποια στιγμή στην Mαριανίνα «μην λες την πορνό λέξη που αρχίζει από πί μπροστά στο παιδί» και απαντάει ο μικρός «μόνο μια λέξη πορνό που αρχίζει από πί ξέρω κι αυτή είναι πετυχημένος»..Eννέα χρονών τόπε αυτό. Mου λέει επίσης το εξής φοβερό: «Eμείς οι δύο δεν μπορούμε να συζητήσουμε, εγώ με τον Hρακλή, εσύ με τον Hράκλειτο, δεν βγαίνει άκρη» (γέλια)
