Το Interview δεν είναι η μόνη ταινία που ενόχλησε πολλούς – Αυτές είναι ακόμη 3

Η Sony Pictures ακύρωσε την προγραμματισμένη για την ημέρα των Χριστουγέννων προβολή της ταινίας «The Interview» με μια προσεκτική στη διατύπωση της ανακοίνωση. «Υπό το φως της απόφασης από την πλειοψηφία των αιθουσών να μην προβληθεί η ταινία “The Interview,” έχουμε αποφασίσει να μην προχωρήσουμε με την προγραμματισμένη για τις 25 Δεκεμβρίου προβολή στις κινηματογραφικές αίθουσες» αναφέρει το κινηματογραφικό στούντιο εκφράζοντας παράλληλα «βαθιά θλίψη για αυτή την ξεδιάντροπη προσπάθεια να κατασταλεί η διανομή της ταινίας, καθώς και στη διαδικασία να γίνει ζημιά στην εταιρεία».

Η παρωδία όπου η αμερικανική CIA προσλαμβάνει δυο δημοσιογράφους οι οποίοι με το πρόσχημα της συνέντευξης μεταβαίνουν στη Βόρεια Κορέα για να δολοφονήσουν τον ηγέτη της χώρας Κιμ Γιονγκ Ουν είναι ένα μόνο θύμα μιας προπαγάνδας τρόμου. Όχι ότι το σινεφίλ κοινό θα χάσει και τίποτα της προκοπής (άλλωστε σε mail των στελεχών του στούντιο που έχουν πρόσβαση οι πάντες μετά το χακαρισμα, η Συνεντευξη χαρακτηρίζεται “επώδυνα κακή” αλλά και “ούτε καν αστεία”), όχι ότι αυτό δεν έχει ξανασυμβεί. Απλά οι παρακάτω τρεις ταινίες που ποτέ δεν βρήκαν διανομή δεν ενόχλησαν έναν άντρα που κάνει τις γυναίκες να κλαίνε από τη γοητεία του κυριολεκτικά.

Το “Song of the South”, είναι ένα animation με κανονικούς ηθοποιούς του 1946 από το κινηματογραφικό στούντιο του Γουόλτ Ντίσνει. Βασισμένο στο βιβλίο του Τζόελ Τσάντλερ Χάρις, το τραγούδι του νότου ήταν μια σειρά από ιστορίες που κατέγραφαν τη ζωή χαρούμενων σκλάβων. Με τις ευλογίες του Θείου Γουόλτ, οι μαύροι δούλοι παρουσιάζονται να δουλεύουν πανευτυχείς στις φυτείες του νότου, τραγουδώντας και χορεύοντας γιατί προφανώς είναι διασκεδαστικό να είσαι υπηρέτης μεγάλων λευκών αφεντάδων. Η πρωτοφανής διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας οδήγησε το 1946 πολλούς οργανισμούς προάσπισης των δικαιωμάτων των έγχρωμων πολιτών σε σωρεία αντιδράσεων καθώς ο ήρωας της ταινίας Θείος Ρέμους αφηγείται τα γλυκά του παραμύθια από την υπεροχη ζωή στις φυτείες σε ένα μικρό λευκό αγόρι. Το Τραγουδι του Νότου επικρίθηκε αφού παρουσίαζε την δουλεία σαν μια ευχάριστη ενασχόληση, όταν δεν προσποιούνταν ότι δεν υπήρχε καν δουλεία. Η NAACP (οργάνωση για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών) ήταν επικριτική απέναντι στην ειδυλλιακή σχέση αφέντη-σκλάβου που καλιεργήθηκε από το κινηματογραφικό στούντιο του Πόντικα που Βρυχάται αλλά η κόπια βρήκε το δρόμο της μετά τη δεκαετία των διαφυλετικών αναταραχων στις ΗΠΑ. Αν και το 1970 η Disney ανακοίνωσε πως το “Τραγουδι του Νότου” αποσύρθηκε “μόνιμα”, η ταινία επανακυκλοφορησε το 1972, το 1981 και το 1986 στην ευρωπαική και ασιατική αγορά, όχι όμως και στην αμερικανική από φόβο μποκοταρίσματος όσων προιόντων φέρουν το λογότυπο του στούντιο. Πάντως όταν ο Τζέιμς Μπάσκετ, ο πρώτος μαύρος που προσλήφθηκε από την Disney θέλησε να παρευρεθεί στην πρεμιέρα της ταινίας στην Ατλάντα προτού αποσυρθεί από τις αίθουσες, δεν τα κατάφερε. Κανένα ξενοδοχείο δεν θέλησε να κλείσει δωμάτιο σε έναν δούλο που ήταν χαρούμενος με το ζυγό του.

Το 2015 θα βρει το δρόμο του στις οθόνες ένα δημιούργημα απαγορευμένο και ξεχασμένο δεκαετίες τώρα. Το χαμένο ντοκιμαντέρ για το Ολοκαύτωμα που γυρίστηκε το 1945 από τον Βρετανικό Στρατό και καταγράφει τις άγριες εικόνες απελευθέρωσης από στρατόπεδου συγκέντρωσης του Γ Ραιχ αλλά και όσα ακολούθησαν, σε παραγωγή του Σίντνεϊ Μπερνστάιν και σε μοντάζ του Στίουαρτ ΜακΑλιστερ, είχε ένα και μόνο στόχο. Να μην ξεχάσει κανείς τις φρικαλεότητες που συνέβησαν στο στρατόπεδο κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής, να μην υπάρχει ανιστόρητος Ευρωπαίος σήμερα.

Ο ρόλος του Αλφρεντ Χίτσκοκ στη δημιουργία του ντοκιμαντέρ ήταν καθοριστικός, καθώς ο ίδιος ήταν υπεύθυνος για το πώς θα χρησιμοποιούνταν το κινηματογραφημένο υλικό από τα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι άγριες εικόνες από το Μπέργκεν-Μπέλζεν αλλά και άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης σόκαραν ακόμη και τον μετρ του τρόμου, αλλά η παραγωγή του δεν ολοκληρώθηκε ποτέ μετά από πιέσεις της Βρετανικής και της Αμερικανικής κυβέρνησης, ώστε να μην σπιλωθεί η προσπάθεια της αναστήλωσης της Γερμανίας μεταπολεμικά. Κρυμένο στο Πολεμικό Μουσείο του Λονδίνου από τη δεκαετία του 80, οι Μνημες Πολέμου προβλήθηκαν το 1985 προβλήθηκε ανολοκλήρωτες αλλά φέτος, η κινηματογραφημένη θηριωδία έχει τύχει πλέον της επεξεργασίας που της αξίζει και θα προβληθεί στις τηλεοράσεις του κόσμου το 2015, με αφορμή την 70η επέτειο της απελευθέρωσης της Ευρώπης. Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ επιτέλους εγκρίνει.

Θύελλα αντιδράσεων προκλήθηκε στο 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 2011, όταν ανακοινώθηκε ότι το ντοκιμαντέρ “Unlawful Killing” για την αδικοχαμένη πριγκίπισσα Diana θα βρει το δρόμο του στις κινηματογραφικές αίθουσες. Οι περισσότεροι κάνουν λόγο για μια φωτογραφία, αυτή η γνωστή, ταλαιπωρημένη από φημες φωτογραφία που δείχνει τη διαμελισμένη πριγκίπισσα στο δυστύχημα κάτω από το τούνελ. “Το φιλμ δεν αφορά τη συνωμοσία πριν από το ατύχημα, αλλά τη συνωμοσία και τη συγκάλυψη μετά το ατύχημα”, επισήμανε ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ, Kιθ Άλεν. Ηθοποιός, ακτιβιστής και πατέρας της γνωστής τραγουδίστριας Λίλι Άλεν που αποφάσισε να μην δει ποτέ το φως η ταινία στη Βρετανία αφού οι νομικές υπηρεσίες της χώρας του ζήτησαν να γίνει μοντάζ σε 87(!) σημεία της εξιστόρησης. Ο παραγωγός και υπερασπιστής του ντοκιμαντέρ, κροίσος Μοχάμεντ Αλ Φαγιέντ, δεν έχει σταματήσει ποτέ από το 1998 μέχρι και σήμερα να ισχυρίζεται ότι η πριγκίπισσα και ο σύντροφος της, ο γιος του Ντοντι, δολοφονήθηκαν από υψηλά ιστάμενους βρετανούς αξιωματούχους και πως η υπόθεση συγκαλύφθηκε. Εαν και εφόσον δεις το απαγορευμένο από τη βασιλομήτορα ντοκιμαντερ στο διαδίκτυο ένα δύο πράγματα θα σε στοιχειώσουν. Θα εντυπωσιαστείς από το ναζιστικό παρελθόν των Γουίνδσορ. Θα αναρωτηθείς για το φλερτ αναμεσα σε δικαστικές και πολιτικές εξουσίες για πολλοστή φορά. Το πιο πιθανό όμως είναι ότι θα ανατριχιάσεις όταν ακούσεις τη Λαίδη Νταιάνα Σπένσερ να εξομολογείται σε ηχητικό απόσπασμα ότι κάποιος, κάπως θα καταφέρει να τη δει όπως ακριβώς τη θέλει. Νεκρή και σιωπηλή.