Με πολύ μεγάλη ευκολία τις τελευταίες ώρες κάποιοι υποστηρίζουν ότι ακόμη και αν η ΔΗΜΑΡ αρνηθεί τελικώς να ψηφίσει το “μνημόνιο 3” που θα κατατεθεί στη βουλή την Τετάρτη, αυτό θα γίνει νόμος του κράτους με τις ψήφους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Και ότι μετά, η τρικομματική κυβέρνηση θα μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά.

Όμως αν αφουγκραστούν αυτά που συζητούν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ,αλλά και ορισμένοι της ΝΔ -που παρά τη διαγραφή Σταυρογιάννη γίνονται όλο και περισσότεροι – μάλλον θα αναθεωρήσουν τη …βολική προσέγγιση.

Αν η ΔΗΜΑΡ εμμείνει στην άρνηση της θα δημιουργηθεί μείζον πολιτικό ζήτημα που θα απειλήσει ευθέως και αμέσως την επιβίωση της κυβέρνησης.
Κατ’ αρχήν τα μέτρα χωρίς τη ΔΗΜΑΡ πολύ δύσκολα θα ψηφιστούν. Γιατί η άρνηση της θα απελευθερώσει δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ αλλά και τη ΝΔ που διαφωνούν με αυτά αλλά έως τώρα συγκρατούνται, κρυπτόμενες πίσω από την κοινή γραμμή των τριών κομμάτων. Επίσης θα είναι ευκαιρία για τις “φυγόκεντρες τάσεις” που υπάρχουν και στα δύο κόμματα ,αλλά κυρίως στο ΠΑΣΟΚ, να εκδηλωθούν.

Αυτές οι εξελίξεις θα επιφέρουν διαγραφές με απρόβλεπτες εξελίξεις για τις πλειοψηφικές ισορροπίες της κυβέρνησης.
Ακόμα όμως και αν όλα τα παραπάνω αποδειχθούν τρομολαγνικά σενάρια και τα μέτρα ψηφιστούν από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τότε η ΔΗΜΑΡ θα κλιθεί να μετέχει σε μία κυβέρνηση που στελέχη της θα εφαρμόζουν νόμους που το κόμμα τους έχει καταψηφίσει.
Το αδιέξοδο είναι προφανές. Και προήλθε κυρίως από τους υψηλούς τόνους του κ. Κουβέλη μετά την τελευταία συνάντηση των πολιτικών αρχηγών.

Αντιθέτως με όλες τις προηγούμενες, αυτή τη φορά δεν άφησε διέξοδο διαφυγής μέσω διαπραγμάτευσης, αλλά ζήτησε πλήρες “πάγωμα” των μέτρων .
Χρειάζεται μία υπέρβαση από τον ίδιο, αφού η έως τώρα τακτική του απέδωσε καρπούς στη διαπραγμάτευση και θα ήταν κρίμα να πάνε χαμένοι, μαζί με την ευρωπαική πορεία της χώρας.