Απόψε έχασα ένα φίλο

Γράφω αυτές τις γραμμές χωρίς ακόμα να έχω συνειδητοποιήσει αυτό που έμαθα πριν από λίγο. Πληρωμένοι δολοφόνοι εκτέλεσαν εν ψυχρώ έξω από το σπίτι του τον Άντη Χατζηκωστή. Το όνομά του ίσως δεν σας λέει πολλά γιατί ήταν ένας νέος άνθρωπος χαμηλού προφίλ. Τον γνώρισα πριν από δέκα χρόνια όταν πήγα στην Κύπρο για να παρουσιάσω τις εκλογές στον τηλεοπτικό σταθμό “Σίγμα”. Με είχε καλέσει τότε ο ιδιοκτήτης του σταθμού, Κωστής Χατζηκωστής.

Αφού μιλήσαμε στο γραφείο του κατεβήκαμε στο κεντρικό στούντιο για να δω το χώρο. Οι εκλογές θα γίνονταν την επόμενη ημέρα. Ανάμεσα στους τεχνικούς ξεχώρισε ένα νέο παιδί με λερωμένη από τη δουλειά μπλούζα που ήρθε με μεγάλη εγκαρδιότητα να με χαιρετίσει. “Ο γιος μου” είπε ο Κ. Χατζηκωστής!  Έτσι γνώρισα τον Άντη. Ήταν τότε σχεδόν 30 χρονών. Το μόνο που δεν μπορούσες να φανταστείς βλέποντας τον ήταν ότι ήταν ο γιος του μεγαλοεκδότη της Κύπρου. Ένας άνθρωπος πάντα χαμογελαστός, που έκανε τα πάντα στο κανάλι και καταλαβαίνεις ότι μάζευε γνώση από κάθετί.

Γίναμε φίλοι αμέσως και παρακολούθησα στενά την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια. Κατάφερε να δώσει νέα πνοή στο εκδοτικό συγκρότημα που παρουσίαζε σημάδια κούρασης. Έκανε τον τηλεοπτικό σταθμό του πατέρα του πρώτο σε τηλεθέαση στην Κύπρο. Έδωσε ζωή στα πολλά περιοδικά του και στο ραδιόφωνο. Μόνο που έμεινε πάντα ο ίδιος. Ο απλός καθημερινός άνθρωπος, ο φίλος, εκείνος που ήξερε τη δουλειά από μέσα και που δεν είχε κανένα πρόβλημα, αλλά το ένιωθε και ανάγκη να κουβαλήσει ακόμα και καλώδια στο στούντιο. Στο κανάλι όλοι οι εργαζόμενοι τον φώναζαν με το μικρό του όνομα.

Συνεργαστήκαμε στενά όλα αυτά τα χρόνια. Κάναμε μαζί όλες τις κυπριακές εκλογικές αναμετρήσεις. Γίναμε φίλοι πραγματικοί. Έδω και καιρό έκανε ένα σημαντικό άνοιγμα και στο Διαδίκτυο. Μάλιστα αυτή την εβδομάδα θα συναντιόμασταν για να κανονίσουμε τις λεπτομέρειες για ένα site που σχεδιάζαμε μαζί για την Κύπρο.

Ο Άντη είχε ένα ακόμα όνειρο. Σκεφτόταν την πολιτική καριέρα. Είχαμε περάσει ώρες συζητώντας για αυτό είχε επιφυλάξεις. Αλλά το ήθελε. Πρόσφατα έκανε το δεύτερό του γάμο και ήταν πραγματικά ευτυχισμένος.

Οι πληρωμένοι δολοφόνοι του έστησαν καρτέρι έξω από το σπίτι του που είναι πολύτ κοντά στην αμερικανική πρεσβεία της Λευκωσίας, άρα είναι πολύ καλά φυλασσόμενη περιοχή. Έφθασε οδηγώντας ο ίδιος το αυτοκίνητό του. Προσωπική φρουρά δεν είχε ποτέ διανοηθεί να έχει γιατί δεν την είχε ανάγκη. Στο αυτοκίνητο μαζί του ήταν η γυναίκα του και τα δύο παιδιά της από τον προηγούμενο γάμο της. Ο Άντη έμεινε πιο πίσω για να κλειδώσει το αυτοκίνητο και τον πλησίασαν δύο άνδρες. Ο ένας έβγαλε το όπλο και τον πυροβόλησε δύο φορές. Ήταν αρκετές για να τον σκοτώσει. Προφανώς επρόκειτο για επαγγελματία.

Ξέρω ότι όλοι θα σκέφτεστε, επιχειρηματίας ήταν ποιός ξέρει τί βρώμικες δουλειές θα έκανε. Στην περίπτωσή του όμως πιστέψτε με δεν ισχύει ούτε κατά διάνοια. Δεν έκανε καμία “βρώμικη δουλειά”, δεν ήταν ανακατεμένος σε περίεργα κόλπα. Ήταν από τους πιο καθαρούς ανθρώπους που γνώρισα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν κι εγώ όπως και εσείς. Τότε ποιός και γιατί; Και θέλω να μοιράστω αυτό το βάσανο με τον πατέρα του τον Κωστή και την μητέρα του την κα Τούλα. Τη γλυκιά γυναίκα μάνα που κάθε φορά μας περίμενε με το τραπέζι γεμάτο φαγητά και το ίδιο χαμόγελο με αυτό του Άντη. Το χαμόγελο που ξέρω πως ίσως σβήσει για πάντα…

Κύριε Κωστή κυρία Τούλα δεν έχω τη δύναμη να σας τηλεφωνήσω. Δεν ξέρω τί να σας πω. Δεν αντέχεται τούτο το μαντάτο.