Όταν καταγράφεται μια αναμφισβήτητη αποτυχία σε ένα εγχείρημα σημαίνει ότι ή τα πρόσωπα που χειρίστηκαν την κατάσταση ή οι μέθοδοι που εφαρμόστηκαν δεν ήταν τα ενδεδειγμένα. Ή και τα δύο.

Στην περίπτωση της κρίσης της ελληνικής οικονομίας ούτε αυτό το αυτονόητο ισχύει.

Ένα χρόνο μετά το μνημόνιο που θα έλυνε το πρόβλημα και θα έβγαζε τη χώρα από την κρίση, οι προβλέψεις των κυβερνώντων έπεσαν δραματικά “έξω”.
Η μείωση μισθών και συντάξεων προκάλεσε την ύφεση που η κυβέρνηση έλεγε ότι δε θα προκληθεί.

Οι νέοι φόροι και οι έκτακτες εισφορές “νέκρωσαν” το υγιές κομμάτι της αγοράς που εκλήθη να πληρώσει αφού οι συνήθεις φοροφυγάδες έμειναν σχεδόν στο απυρόβλητο.

Και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης που διαβεβαίωνε συνεχώς ότι πάμε καλά, είμαστε στο σωστό δρόμο και δε θα χρειαστούμε άλλα μέτρα (θυμηθείτε τον ίδιο τον κ. Παπακων/νου να λέει ότι “αν χρειαστούν νέα μέτρα δε θα τα πάρω εγώ αλλά ο διάδοχος μου αφού θα έχω υποβάλει την παραίτηση μου”) αποδείχθηκε ότι προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε.

Μετά από όλα αυτά και με πανθομολογούμενη την αποτυχία, προσπαθούμε με την ίδια συνταγή-αυξήσεις φόρων και μειώσεις μισθών-και με τα ίδια πρόσωπα.

Πόσο πιθανό είναι τα καταφέρουμε;