Ο καθένας μας έχει δικαίωμα στην αγανάκτηση. Αρκεί αυτό που του την προκαλεί να λύνεται. Γιατί αλλιώς αν μας προκαλεί αγανάκτηση το ίδιο κάθε φορά θέμα η αγανάκτηση γίνεται γραφικότητα. Και αυτός που με τις ενέργειες του την προκαλεί, αποθρασύνεται και… ξεσαλώνει χειρότερα.
Και αν όλα αυτά αφορούν τη δημοκρατία τότε μιλάμε για αποτυχία της. Γιατί δε βρίσκω άλλο τρόπο να ερμηνεύσω όσα γίνονται σε τούτο τον τόπο περί τη Χρυσή Αυγή, παρά με αποτυχία της δημοκρατίας. Άρα, δυστυχώς, με νίκη της Χρυσής Αυγής που αυτό ακριβώς επιδιώκει.
Και προφανώς δε μπορούμε να αναχαιτίσουμε την οικονομική κρίση. Δε μπορούμε να διατηρήσουμε την εθνική κυριαρχία. Και όλα αυτά τα έχουμε αποδεχθεί. Όμως αν δε μπορούμε να διατηρήσουμε και τη δημοκρατία τότε ποιο λόγο ύπαρξης έχουμε;
Συγχωρήστε μου την αγανάκτηση αλλά δεν πάει άλλο. Κάθε φορά που κάποιο μέλος της Χρυσής Αυγής σκόπιμα και κατόπιν σχεδίου ασχημονεί, βρίζει, τραμπουκίζει και σκοτώνει, τότε αγανακτούμε. Ποταμοί από μελάνι και ατελείωτες ώρες ραδιοτηλεοπτικών συζητήσεων και δηλώσεων για την καταδίκη τους. Και μετά; Μετά περιμένουμε την επόμενη φορά! Σαν τους ανίκανους που λένε στον αντίπαλο τι τους πονάει, τι τους ενοχλεί και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ώστε να τους το κάνει συνεχώς και όλο και χειρότερα.
Η δημοκρατία πρέπει να είναι ανεκτική. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να είναι ανίκανη. Αδύναμη να προστατέψει τον εαυτό της. Γιατί τότε γίνεται ανάπηρη. Και αυτό έχει καταστεί η ελληνική δημοκρατία απέναντι στη Χρυσή Αυγή.
Γιατί αυτή η δημοκρατία δια της δικαιοσύνης –δηλαδή δι’ ενός εκ των τριών πυλώνων της- κατηγόρησε τη Χρυσή Αυγή για εγκληματική οργάνωση που έχει σκοπό ακόμη και με δολοφονίες πολιτών την αποσταθεροποίηση της.
Αυτά το 2013. Σήμερα είναι 2017. Και ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί ούτε ο πρώτος βαθμός αυτής της δίκης. Έτσι οι κατηγορούμενοι αποθρασυμένοι κάνουν χειρότερα αφού νιώθουν ότι μπορούν! Πως όμως η δημοκρατία προστατεύει τους πολίτες της και την ίδια; Αν αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο επικίνδυνοι και αργεί τόσο πολύ η καταδίκη τους τότε γιατί περιμένουμε; Και τι περιμένουμε; Το νέο θύμα; Ή τις επόμενες εκλογές;
Ο Κασιδιάρης δε στοχοποίησε τυχαία τον Δένδια. Ο Δένδιας ως υπουργός Δικαιοσύνης ήταν εκείνος που ενοποίησε τις πολλές και διάσπαρτες δικογραφίες και άνοιξε το δρόμο στη συνολική δίωξη. Με το να χτυπά και να υβρίζει αυτόν, ο Κασιδιάρης επιχειρεί να πει σε κάποιους ότι είναι ικανός να ξεφτιλίσει τον δημοκράτη διώκτη του.
Η ανοχή αυτής της νοοτροπίας –γιατί δεν είναι μόνο συμπεριφορά, είναι τρόπος ζωής- δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Ο εξευτελισμός της δημοκρατίας δεν πρέπει να συνεχιστεί.
Επιτέλους η δικαιοσύνη ας επιτελέσει το έργο της.

Σ.σ. Τα παραπάνω δεν αποτελούν μομφή για τους δικαστές που δικάζουν την υπόθεση, αλλά για το σημείο που οι πολιτικοί με τις αποφάσεις τους τόσα χρόνια έχουν οδηγήσει τη δικαιοσύνη. Αυτή που την ευτέλισαν τόσο ώστε τώρα να μη μπορεί ούτε να τους προστατέψει!