Τα πρόσφατα περιστατικά τόσο με τα «πόθεν έσχες» των βουλευτών όσο και με την περίπτωση Λιάπη αποδεικνύουν ότι το πολιτικό προσωπικό που οδήγησε τη χώρα στην οικονομική χρεοκοπία έχει και το ίδιο χρεοκοπήσει αξιακώς προ πολλού.

Πλαστογράφοι μικροαπατεώνες πρώην υπουργοί, βουλευτές που επενδύουν σε εταιρίες που τις «πολεμούν» ή που παίρνουν τεράστια εφάπαξ από τον ιδιωτικό τομέα τον οποίον αντιμάχονται εντείνουν την απαξία που εξ’ αιτίας της γενικευμένης οργής παρασύρει ακόμη και τους έντιμους.

Απαξία η οποία εντείνεται περαιτέρω από την εκκωφαντική σιωπή των κομμάτων αυτών των βουλευτών που δεν εκδίδουν ούτε μια ανακοίνωση για λόγους ισορροπιών. Η ΝΔ σιώπησε στην περίπτωση Λιάπη γιατί φοβήθηκε να καταδικάσει τον καραμανλικό γόνο αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το ίδιο στις περιπτώσεις των δικών του βουλευτών.

Η αναξιοπιστία αυτή που είναι δολοφονική για τη δημοκρατία και εκφράζεται ηχηρά στις δημοσκοπήσεις με την αδιευκρίνιστη ψήφο που είναι πια η κυρίαρχη δύναμη!

Η ανάγκη για αξιακή αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη της χώρας είναι επιτακτική για την επιβίωση της δημοκρατίας. Ο σημερινός αχταρμάς εκ διαμέτρου διαφορετικών και αντικρουόμενων απόψεων ή της συνύπαρξης φθαρμένων ηθικά και πολιτικά προσώπων μέσα στα ίδια κόμματα οδηγεί μαθηματικά στο αδιέξοδο, την αστάθεια και την αποσταθεροποίηση.

Παλαιότερα επιλέγαμε το κόμμα με οικογενειακά και παραδοσιακά χαρακτηριστικά. Τα σκάνδαλα ή οι αποτυχίες δεν ήταν επαρκείς λόγοι αλλαγής κομματικής στέγης. Σήμερα τα κριτήρια είναι τελείως διαφορετικά. Ακόμη και η πάλαι ποτέ παχιά διαχωριστική γραμμή αριστεράς –δεξιάς έχει γίνει πολύ αχνή. Οι μετακινήσεις έχουν ως κριτήριο την προοπτική ,το ρεαλιστικό σχέδιο αλλά και την ανάγκη για ελπίδα και επιβίωση ανεξαρτήτως πολιτικού χώρου.

Και οι υφιστάμενοι σχηματισμοί δεν πληρούν αυτά τα κριτήρια…