Από την αρχή μέχρι το τέλος της η άνοδος της κυβέρνησης στη Θεσ/νίκη για τη ΔΕΘ ήταν καταστροφική.
Και η Κυριακή ήταν πολύ χειρότερη από το Σάββατο των αποδοκιμασιών και του κρυφτού.
Έτσι, ενώ το βράδυ του Σαββάτου σε αυτή την ατυχέστατη παρουσία του ο πρωθυπουργός, με ασάφειες και αοριστολογίες επιχείρησε να δημιουργήσει ελπίδα με το επιχείρημα πως προσπαθεί ώστε “σε κάθε σπίτι πρέπει να υπάρχει ένας εργαζόμενος” (!) , την Κυριακή έκανε ότι ήταν δυνατό για να μας πείσει ότι η κατάσταση είναι εκτός κάθε ελέγχου του.
Νωρίς το πρωί συγκάλεσε έκτακτο υπουργικό συμβούλιο αν και είχε πει στους υπουργούς του να μην ανέβουν στη ΔΕΘ παρά μόνο αν ήταν άμεσα εμπλεκόμενοι. Χρειάστηκαν 6 ώρες συνεδρίασης και ενώ τα σενάρια χρεοκοπίας από τη Γερμανία κυκλοφορούσαν με σφραγίδα Σόιμπλε, ώστε οι παρόντες υπουργοί όχι να βρουν κάποια δημιουργική φόρμουλα ή κάποιο σχέδιο ανάπτυξης, αλλά να αποφασίσουν ομοφώνως το…κλασικό. Ένα ακόμα χαράτσι στα ακίνητα.
Έκαναν δηλαδή ότι κάνουν πάντα πριν την απόφαση για την εκταμίευση κάθε επικείμενης δόση του δανείου. Μας εξήγησαν ξανά πόσο καλά τα καταφέρνουν με το πρόγραμμα του ΔΝΤ και πόσο μας συμπονούν και επέβαλαν ένα ακόμα εισπρακτικό μέτρο που θα βαθύνει την ύφεση.
Ο πρωθυπουργός έφτασε στην καθιερωμένη από δεκαετιών συνέντευξη τύπου με καθυστέρηση μεγαλύτερη των 3 ωρών, για να εξηγήσει πόσο καλά τα καταφέρνει, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει.
Στις ερωτήσεις που δέχθηκε δεν έδωσε καμιά συγκεκριμένη απάντηση. Μιλούσε σχεδόν δυόμιση ώρες χωρίς να βγάλει είδηση. Με τη γνωστή αοριστία και την κενή ελπίδα, αυτή που δε βασίζεται σε αποτελέσματα, αλλά σε θολά οράματα που διαψεύδονται από τα πεπραγμένα του.
Την καλή του πρόθεση κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Όμως αυτό που μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται -και ειδικά πριν από κάθε εκταμίευση δόσης, τότε που κρίνεται η ελληνική οικονομία- είναι ότι δεν μπορεί να υλοποιήσει αυτά που λέει.
Κανένας από τους στόχους που ο ίδιος έθεσε δεν έχει επιτευχθεί. Καμιά από τις δεσμεύσεις του δεν έχει τηρηθεί. Όχι γιατί δε θέλει. Αλλά γιατί δεν μπορεί.
Ο κ. Παπανδρέου θα κριθεί από την ιστορία για ένα και μόνο μέγεθος. Την αποτελεσματικότητα του.
Από αυτή θα κριθεί και το δικό μας μέλλον.
Και ως τώρα, όσο κι αν προσπαθεί να μην το αναγνωρίσει, έχει αποτύχει.
Στη μάχη αυτή δεν υπάρχει…ολίγη επιτυχία. Είναι “όλα ή τίποτα”.
Και ως τώρα είμαστε στο τίποτα. Μένουμε εδώ και 18 μήνες στο χείλος της χρεοκοπίας.
Κάθε 3 μήνες που είναι να πάρουμε τη δόση φτάνουμε ένα κλικ πριν τη στάση πληρωμών και το… “κανόνι”.
Κι αυτή τη φορά, αντίθετα από τις προηγούμενες, οι Γερμανοί μας έδειξαν ότι δε θα διστάσουν να την επιτρέψουν.
Το σώσαμε με ένα ακόμα χαράτσι.
Έτσι λοιπόν είναι η σωτηρία κ. Παπανδρέου;
