Η επίσκεψη και η ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ είναι ίσως η χειρότερη εικόνα που έχει παράξει από τότε που αναδείχθηκε πρωθυπουργός.

Το «πετσοκομμένο» πρόγραμμα του εξαιτίας των διαδηλώσεων, η απουσία του ακόμα και από τα εγκαίνια της πάλαι ποτέ διεθνούς εκθέσεως και κυρίως το περιεχόμενο της ομιλίας του στο Βελλίδειο τον εμφάνισαν αδύναμο, αναποτελεσματικό και αμήχανο ενώπιον των δραματικών στιγμών.

Ειδικά ο λόγος του προς τους παραγωγικούς φορείς ήταν απογοητευτικός. Ενάμιση χρόνο μετά το πρώτο μνημόνιο και μετά από αλλεπάλληλα πακέτα σκληρότατων μέτρων, ο κ. Παπανδρέου αυτό που είχε να μας πει ήταν η απόφαση του να παραμείνει η χώρα στο ευρώ με κάθε δυνατή θυσία.

Μα αυτό μας είπε το Μάιο του 2010 όταν ανακοίνωσε το πρώτο μνημόνιο. Και μας το έχει επαναλάβει αμέτρητες φορές. Αυτό που όλοι περιμέναμε ήταν κάποιο αποτέλεσμα αυτών των θυσιών. Αυτό που προσδοκούσαν οι εκπρόσωποι των παραγωγικών φορέων που ήταν στο ακροατήριο ήταν κάποια συγκεκριμένα μέτρα που θα φέρουν ανάπτυξη.

Αντί για αυτά, ο πρωθυπουργός μίλησε με τη γνωστή αόριστη συνθηματολογία και τον προβλέψιμο πια συναισθηματισμό. Τίποτα συγκεκριμένο, κανένα αποτέλεσμα, κανένα χρονοδιάγραμμα.

Μόνο λίγη αυτοκριτική, κι αυτή όχι ουσιαστική αλλά δραματοποιημένη με τον προαναφερθέντα λυρισμό.

Και με την τουλάχιστον ατυχή περικοπή της ομιλίας του περί του ενός εργαζόμενου σε κάθε οικογένεια έκανε τους πάντες και κυρίως τους νέους στους οποίους όπως είπε απευθυνόταν να ανατριχιάσουν!

Μακάρι να έχει φυλάξει τα καλά για τη συνέντευξη τύπου.

Μακάρι και για μας αλλά και για τον ίδιο.

Γιατί αλλιώς η ΔΕΘ ίσως αποδειχθεί στα στερνά της -γιατί δε φαίνεται να έχει πολύ ζωή ακόμη- το Βατερλώ των ελλήνων πρωθυπουργών. Αν θυμηθούμε και την τελευταία εμφάνιση του Κ. Καραμανλή πριν μας παραδώσει στο ΔΝΤ, τα όσα είπε και τη δεινή ήττα που υπέστη, ίσως δούμε το ξανά το ίδιο έργο με ακόμη τραγικότερες συνέπειες για τον τόπο.