Στις 20 Φεβρουαρίου η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε με τους δανειστές μας για μια ενδιάμεση συμφωνία – γέφυρα που θα εξασφάλιζε τη χρηματοδότηση της χώρας ως το τέλος Ιουνίου οπότε θα ολοκληρωθεί η οριστική μεγάλη διαπραγμάτευση από την οποία θα προκύψει το νέο καθεστώς που θα διέπει την ελληνική οικονομία.

Αυτή η συμφωνία γέφυρα ως σήμερα δεν κατέστη εφικτή. Ο χρόνος κυλά αλλά τα δύο μέρη – Ελλάδα και δανειστές – δεν καταφέρνουν να καταλήξουν. Ακόμη κι αν ξεπεραστούν τα σοβαρά εμπόδια που υπάρχουν η συμφωνία αυτή δε θα επικυρωθεί πριν τις 24 Απριλίου που θα συνεδριάσει το EUROGROUP στο οποίο μας έχουν παραπέμψει παρά τη δική μας επιδίωξη για πολιτική απόφαση.

Δηλαδή ακόμη κι αν καταλήξουμε θα έχουν περάσει οι δύο από τους τέσσερεις μήνες. Όμως επειδή όπως προαναφέρθηκε η σύγκλιση μοιάζει δύσκολη φαίνεται πιθανό η ενδιάμεση να μην επιτευχθεί ποτέ.

Όμως η ρευστότητα της οικονομίας μας βρίσκεται στο «κόκκινο». Τα χρήματα που πρέπει να λάβουμε μας είναι άκρως απαραίτητα. Οι δανειστές το ξέρουν. Και επειδή δεν επιθυμούν το πιστωτικό γεγονός ίσως μας οδηγήσουν ακόμη πιο βαθειά στο μαρτύριο της σταγόνας. Δηλαδή θα μας δίνουν όποτε φτάνουμε στο μη παρέκει ένα ελάχιστο ποσό όπως έκανε χθες ο Γιούνκερ.

Τα χρήματα θα προέρχονται κάθε φορά από ένα από τα άπειρα παράθυρα της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Χθες ήταν 300 εκατομμύρια για τις δημόσιες επενδύσεις. Και εμείς για να συμπληρώνουμε τις ανάγκες θα πρέπει να στεγνώνουμε τελείως την εσωτερική ρευστότητα.

Έτσι κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε στη μεγάλη διαπραγμάτευση εξαντλημένοι και πιεσμένοι στο έπακρο. Τόσο από τους δανειστές όσο και από το εσωτερικό μέτωπο που ασφυκτιά αφού η αγορά έχει «κάτσει» τελείως.

Και αυτές είναι οι χειρότερες δυνατές συνθήκες…