Σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο ο Γιώργος Παπανδρέου λάμβανε από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας την εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση.
Τα χαμόγελα και η αισιοδοξία περίσσευαν. Ο τόπος μετά από μία εξαετία διακυβέρνησης από τον Κ. Καραμανλή, ένα πρωθυπουργό που βαριόταν να ασχοληθεί με τα κοινά, ήλπιζε στις υποσχέσεις του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ.

Ένα χρόνο μετά ζούμε την πιο βαθιά ύφεση, την πιο σκληρή λιτότητα και την πιο υψηλή ανεργία που έζησε  ο τόπος τον τελευταίο μισό αιώνα. Αραγε γνώριζε την κατάσταση αυτή ο κ. Παπανδρέου όταν προεκλογικά έταζε σε όλους μια άλλη Ελλάδα και λεφτά από αυτά που ήξερε ότι υπήρχαν;

Είναι προφανές ότι γνώριζε το πρόβλημα. Πιθανώς όχι σε όλη του την έκταση. Και μάλλον δε φανταζόταν μνημόνια. Χθες ακριβώς ένα χρόνο μετά τη νίκη του κατέθεσε στη Βουλη το προσχέδιο του νέου του προυπολογισμού.Τα μεγέθη του όπως τα διαβάσατε είναι τρομακτικά. Φόροι, έμμεσοι και άμεσοι, αυξήσεις στις τιμές προιόντων και ουσιαστική μείωση μισθών.

Ξεχωρίζω όμως ένα μέγεθος.Την ανεργία.Το προσχέδιο την εκτιμά στο 14,5%  για το 2011. Οι γνωρίζοντες υπολογίζουν ότι η πραγματική και όχι η καταγεγραμμένη θα ξεπεράσει το 20%! Μιλούμε δηλαδή για ένα εκατομμύριο ανέργους. Παράλληλα μια σειρά από ευκαιριακές δουλειές που είχαν πολλοί είτε για να συμπληρώνουν το εισόδημα τους είτε ως κύρια πηγή απολαβών-π.χ.ιδιαίτερα μαθήματα κλπ.-αρχίζουν να εκλείπουν λόγω της  κρίσης.
Οι περισσότερες από αυτές τις απασχολήσεις αφορούσαν “μαύρη” εργασία που όμως συμπλήρωνε το χαμήλο εισόδημα του δημόσιου ή δημιουργούσε ένα έσοδο σε ανέργους.
Αν συνυπολογιστεί και αυτή η απώλεια τότε η ανεργία εκτινάσσεται ειδικά στους νέους πάνω από το 30% και είναι πολλοί αυτοί που μένουν χωρίς ΚΑΝΕΝΑ  εισόδημα.
Πρόκειται για μεγέθη τρομακτικά. Μεγέθη που -και αυτό είναι το σοβαρότερο-  ανατρέπονται μετά από πολλά χρόνια ακόμα και αν ξαναπεράσουμε σε ανάπτυξη.
Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η Ισπανία μια χώρα που διαθέτει και βαριά βιομηχανία και η ανεργεία της έφτασε στο 20%.Και παρά τις προσπάθειες ετών δεν πέφτει με τίποτα.

Η ανεργία δεν είναι μια φτωχή ή μια στερημένη ζωή. Είναι μια άλλη ζωή. Που αν τη ζήσεις για καιρό σταματάς να ελπίζεις. Κι αν απελπιστείς βρίσκεσαι πιο κοντά στο ξέσπασμα.
Στην ακρότητα. Γιατί δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Αυτή την αντίδραση αργά ή γρήγορα θα τη δούμε γιατί η κοινωνία “βράζει”. Και κάποια στιγμή η κατσαρόλα θα τινάξει το καπάκι.
Υπάρχει άραγε κάποιο σχέδιο για να μη φτάσουμε ως εκεί; Γιατί κάτι τέτοιο θα συμπαρέσυρε και τα αποτελέσματα των θυσιών που ήδη έχουμε κάνει.

Υπάρχει;