Πολλές ελπίδες για συνεννόηση και υπερκομματική προσπάθεια γέννησε σε όλους μας η απόφαση Παπανδρέου -Σαμαρά για κυβέρνηση συνεργασίας.
Πολλές ελπίδες για συνεννόηση και υπερκομματική προσπάθεια γέννησε σε όλους μας η απόφαση Παπανδρέου -Σαμαρά για κυβέρνηση συνεργασίας.
Για τον Παπανδρέου είναι μια δύσκολη και υπερβατική απόφαση. Όσο κι αν είχε περιέλθει σε αδιέξοδο λόγω των λαθών του, και κινδύνευε να “γκρεμιστεί” από την ίδια την κοινοβουλευτική του ομάδα, ήταν ο εν ενεργεία εκλεγμένος πρωθυπουργός. Και ποτέ στο παρελθόν δεν είχε βρεθεί κάποιος που να παραχωρεί την εξουσία χωρίς να προκηρύσσει αμέσως εκλογές.
Με την πράξη του αυτή δικαιολογεί τη φράση “δεν είμαι κολλημένος με την καρέκλα”.
Αλλά και για το Σαμαρά δεν ήταν εύκολο. Όσο κι αν πιέστηκε από εσωτερικό και εξωτερικό, θα μπορούσε να επιμείνει στη σκληρή γραμμή και να μείνει αδιάλλακτος ως τις εκλογές. Και ποτέ εως τώρα ένας “πρωθυπουργός εν αναμονή” δε δέχθηκε να υποστεί φθορά πριν καν εκλεγεί. Όμως τα πραγματικά δύσκολα αρχίζουν από δω και πέρα για τους δύο πολιτικούς.
Γιατί εθνικός στόχος δεν είναι ο σχηματισμός της κυβέρνησης αλλά η επιτυχία του έργου της.
Και τα μέχρι τώρα δείγματα δεν είναι ενθαρρυντικά. Ειδικά η ΝΔ δείχνει να φοβάται πολύ την εμπλοκή της. Δίνει την εντύπωση ότι συμμετέχει αλλά δεν πιστεύει στο εγχείρημα . Ότι συμφώνησε μόνο και μόνο για να αποφύγει το βάρος της απόρριψης του σχεδίου, και τώρα προσπαθεί να “στραγγαλίσει” το περιεχόμενο της.
Και τα δύο κόμματα θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η αποτυχία θα τους χρεωθεί εξ’ ίσου. Και αυτή που έχει να χάσει περισσότερο είναι η ΝΔ, γιατί το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη φθαρεί.
Αν η ΝΔ θέλει να μας πείσει ότι παρά την πρόσφατη καταστροφική διακυβέρνηση της , μπορεί να κυβερνήσει με επιτυχία θα πρέπει να αποδείξει τώρα ότι έχει αλλάξει.
Οι κρίσεις δεν ξεπερνιούνται με αποκλεισμούς αλλά με συνθέσεις. Είναι ξεκάθαρο σε όλους μας ότι η ΝΔ έχει διαφορετικές θέσεις. Το ζητούμενο είναι να βρει λύσεις.
Αν μπορέσει θα αξίζει να κυβερνήσει.
Αν όχι τότε γιατί θα πρέπει να πιστέψουμε ότι θα το κάνει μετά;
