Η δυνατότητα της άμεσης αντίδρασης δεν ήταν ποτέ ένα από τα ατού του Γ. Παπανδρέου.
Δεν το…είχε και δεν το βρήκε ποτέ στην πολιτική του σταδιοδρομία.

Πάντα του άρεσε να αφήνει τις εξελίξεις να…ωριμάζουν. Και σε πολλές και κρίσιμες στιγμές αυτή η τακτική του απέφερε αποτελέσματα.

Κορυφαίο παράδειγμα η κούρσα για την αρχηγία στο ΠΑΣΟΚ το 2007. Στην αφετηρία της, ο ανταγωνιστής του Ε. Βενιζέλος ήταν μπροστά με διαφορά σχεδόν 40%, αφού ήταν νωπή η εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ και οι κομματικοί ψηφοφόροι, όπως κάνουν πάντα, αναζητούσαν την ελπίδα για εξουσία σε ένα άλλο πρόσωπο.

Ο Παπανδρέου που ως πρόεδρος έβαζε τους κανόνες, επέλεξε μια μακρά σε χρονική διάρκεια αναμέτρηση. Η απόφαση αποδείχθηκε σοφή. Ο χρόνος που μεσολάβησε έσβησε σε μεγάλο βαθμό την ανάμνηση της ήττας από τη ΝΔ. Αυτό σε συνδυασμό με τα συνεχή λάθη του αντιπάλου του τελικώς τον έχρισαν νικητή.

Εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε διακύβευμα για τον τόπο και έτσι το ΠΑΣΟΚ είχε την πολυτέλεια να ομφαλοσκοπεί όσο ήθελε.
Σήμερα όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Αλλά ο κ. Παπανδρέου επιμένει στην παλιά τακτική.

Παρότι έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από την παραίτηση του από την πρωθυπουργία και παρά το γεγονός ότι δεν μπορεί πια να συντονίσει τους υπουργούς του κόμματος του που μετέχουν στην κυβέρνηση συνεργασίας, παρ’ ότι οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν το ΠΑΣΟΚ πέριξ του 15% και τον ίδιο τον κ. Παπανδρέου καταστροφικά χαμηλά σε όλους τους μετρήσιμους δείκτες, αυτός πιστεύει ότι μπορεί κερδίζοντας χρόνο να βγει και πάλι νικητής.

Δεν παραιτείται, δεν δρομολογεί εξελίξεις, δεν κάνει την αυτοκριτική του. Συνεχίζει όπως και το 2007 με μακρόσυρτους και ομιχλώδεις λόγους να προσπαθεί να μας πείσει για τις επιτυχίες του ελπίζοντας ότι ο πανδαμάτωρ θα σβήσει την αλήθεια.

Μόνο που σήμερα σε αντίθεση με το 2007 δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου. Η χώρα εξαιτίας των χειρισμών όλων όσων την κυβέρνησαν βρίσκεται εδώ και δυο χρόνια (!) στο χείλος της χρεοκοπίας. Η ύφεση που οι πολίτες αντιμετωπίζουν με στωικότητα αγγίζει τα όρια της εξαθλίωσης.
Η ευθύνη του ίδιου του προέδρου του ΠΑΣΟΚ είναι μεγάλη. Παρά τις θυσίες των πολιτών δεν πέτυχε κανέναν από τους στόχους που εκείνος έθεσε.
Σε όλους έπεσε έξω. Για όλους βέβαια έχει μια δικαιολογία. Αλλά η πολιτική ,όπως έλεγε ο παππούς του είναι η τέχνη του εφικτού. Και δεν πέτυχε ούτε τη σωτηρία της χώρας ,ούτε την ανάκαμψη της οικονομίας.
Αντίθετα με λάθη όπως η απόφαση για δημοψήφισμα, που την υπερασπίζεται ακόμα, κινδύνευσε να “τινάξει τα πάντα στον αέρα”.

Και μετά απ’ όλα αυτά, αντί να επισπεύσει τις εξελίξεις, κάνει 12ωρες (!) συνεδριάσεις ελπίζοντας ότι θα εκτονώσει τις αντιδράσεις των υποψηφίων διαδόχων του και θα καταφέρει να παραμείνει πρόεδρος στο ΠΑΣΟΚ.
Δεν ξεκαθαρίζει τη στάση του ώστε όλοι να πάρουν τις αποφάσεις τους. Τα αφήνει όλα ανοιχτά.

Πολύ καλή τακτική για την προσωπική του επιβίωση. Ίσως να είναι και η μόνη εκεί που κατάντησε την εικόνα του.
Καταστροφική όμως για τους πολίτες.
Γιατί και χθες οι δύο αντιπρόεδροι της κυβέρνησης, αλλά και οι κορυφαίοι υπουργοί της αντί να κυβερνούν έχαναν χρόνο σε κενές περιεχομένου διαδικασίες άτυπων οργάνων.

Και θα πρέπει να ξανακάνουν το ίδιο την άλλη Τετάρτη!
Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αν θέλει να υλοποιήσει αυτό που υπόσχεται, ότι δηλαδή θα κάνει το χρέος του, πρέπει να δρομολογήσει τις όποιες εξελίξεις ταχύτατα.

Να ξεκαθαρίσει αν θα είναι και ο ίδιος υποψήφιος -κάτι που είναι δικαίωμα του- και να εφαρμόσει το καταστατικό που ο ίδιος έφτιαξε. Να γίνουν στον ελάχιστο δυνατό χρόνο οι διαδικασίες ώστε οι υπουργοί του να συνεχίσουν τα υπουργικά τους καθήκοντα και να μην αναλωθούν σε ατέρμονες εσωκομματικές καντρίλιες.

Άλλος χρόνος δεν υπάρχει. Και η ευθύνη του είναι καθοριστικά αυτονόητη.

Υ.Γ. (για την τελευταία φράση)
Κ. Πρόεδρε,

είπατε στη συνεδρίαση της Τρίτης ότι θα αναλάβετε τις ευθύνες σας. Αυτό δεν αποτελεί πολιτική θέση. Είναι το αυτονόητο. Αλίμονο αν δεν τις αναλαμβάνατε.
Όμως αν εσείς που μιλήσατε για την επανάσταση του αυτονόητου εμφανίζετε ακόμη τα αυτονόητα ως ύψιστες πολιτικές πράξεις, πρέπει να μας πείτε ξανά τι τελικά θεωρείτε ως αυτονόητο και τι ως ευθύνη.