Από τις 7 Απριλίου σας έγραφα ότι η ενδιάμεση συμφωνία είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί και πως μοιραία θα οδηγηθούμε απευθείας στη μεγάλη διαπραγμάτευση.
Οι λόγοι ήταν από τότε ορατοί και τώρα έγιναν ανυπέρβλητοι.

Ο πρώτος αφορά το χρόνο. Η άπειρη νέα ελληνική κυβέρνηση σπατάλησε χρόνο παλεύοντας να ερμηνεύσει προς όφελος της τη δημιουργική ασάφεια της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου.
Πέσαμε όμως στην παγίδα των δανειστών. Η ασάφεια λειτούργησε προς όφελος τους – όπως πάντα συμβαίνει με την ασάφεια και τους ισχυρούς- και ο χρόνος που σπαταλήσαμε μας έφερε σε ταμιακή ασφυξία.

Έτσι σήμερα δεν έχει κανένα νόημα να αναλώσουμε άλλο χρόνο σε μια διαπραγμάτευση που αφορά μια συμφωνία διάρκειας μόλις 2 μηνών. Μόνος λόγος είναι να αποδεσμευτούν κονδύλια που θα καλύψουν τις ανάγκες ρευστότητας της χώρας. Όμως αυτό μπορεί να γίνει μέσω Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αν υπάρξει μια έκθεση προόδου που θα αποτυπώνει θετική πορεία προς τη μεγάλη συμφωνία.

Αν υπάρξει μια τέτοια έκθεση θα μπορέσει ο Ντράγκι είτε επιστρέφοντας μας χρήματα που δικαιούμαστε από τα κέρδη ελληνικών ομολόγων, είτε αυξάνοντας το όριο έντοκων γραμματίων από τις ελληνικές τράπεζες να δώσει τη σταγόνα ρευστότητας ώστε να αποφύγουμε το πιστωτικό γεγονός.

Η μεγάλη συμφωνία πρέπει -εφόσον επιτευχθεί- να ολοκληρωθεί ως τις αρχές Ιουνίου ώστε να επικυρωθεί από τα κοινοβούλια των χωρών της ευρωζώνης ως τις αρχές Ιουλίου. Άρα ο χρόνος που απομένει για διαπραγμάτευση είναι λιγότερος από 30 ημέρες.

Όμως αυτή η συμφωνία θα είναι πολύ πιο επώδυνη για την Ελλάδα από την ενδιάμεση που τελικά δεν επιτύχαμε. Γιατί ενώ στην ενδιάμεση θα μπορούσαν να αποφευχθούν ακανθώδη ζητήματα όπως το ασφαλιστικό, στη μεγάλη που θα αφορά τη χρηματοδότηση της χώρας για τα επόμενα χρόνια και θα προβλέπει νέο δάνειο 30- 40 δις ευρώ όλα αυτά θα πρέπει να ρυθμιστούν ρητά. Μιλούμε απλά για ένα νέο μνημόνιο. Προφανώς πιο χαλαρό αλλά μνημόνιο.

Αυτός είναι και ο δεύτερος λόγος που ο Τσίπρας επέλεξε να αφήσει πίσω του την ενδιάμεση.
Αν είναι να συγκρουστεί με ένα μέρος του εσωτερικού του κόμματος του που θα διαφωνεί με σημεία της συμφωνίας είναι προφανώς καλύτερο αυτό να γίνει για τη μεγάλη συμφωνία παρά για τη «μικρή».

Και αυτή η σύγκρουση μοιάζει σήμερα αναπόφευκτη. Γιατί πολλές από τις «κόκκινες γραμμές» θα παραβιαστούν. Και είναι πολλά τα στελέχη –όχι μόνο μέλη της «αριστερής πλατφόρμας»- που δηλώνουν αποφασισμένα να μην το δεχθούν.

Σας το έχω ξαναγράψει. Το καλοκαίρι θα είναι γεμάτο πολιτικές εξελίξεις. Ίσως και με τη… χρήση κάλπης!