Τα όσα συμβαίνουν από το πρωί με τους απεργούς του ΠΑΜΕ, δοκιμάζουν τα όρια αντοχής της κοινωνίας αλλά στέλνουν και μηνύματα για το πως κάποιοι αντιλαμβάνονται το κοινωνικό ή το ατομικό καλό.

Τρία από τα 17 σωματεία των εργαζομένων στα πλοία κήρυξαν απεργία. Η κινητοποίησή τους κρίθηκε από τη δικαιοσύνη παράνομη.
Ομως οι απεργοί την αγνόησαν, κατέβηκαν στο λιμάνι και “κατέλαβαν”τους καταπέλτες των πλοίων εμποδίζοντας τους επιβάτες από το να ταξιδέψουν και τους εργαζόμενους που ήθελαν να εργαστούν από το να το πραγματοποιήσουν.

Κατ’ αρχήν ας θυμηθούμε μερικά αυτονόητα. Το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό και ειδικά σε τέτοιες εποχές …δύο φορές προστατευμένο. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για το δικαίωμα της εργασίας. Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί σε όποιον έλληνα πολίτη το επιθυμεί να εργαστεί.

Επίσης το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα αγώνων με ιστορία, σταθερή ιδεολογία και μόνιμη παρουσία στους αγώνες των εργαζομένων. Είναι όμως και ένα κόμμα που λειτουργεί στο θεσμικό και νομικό πλαίσιο της χώρας που έχει δικαίωμα να θέλει να το αλλάξει αλλά είναι υποχρεωμένο να το σεβαστεί.

Σήμερα στην Ελλάδα ζούμε μιά ζοφερή οικονομική πραγματικότητα. Κινδυνεύουν δικαιώματα, αμοιβές και θέσεις εργασίας. Γι’ αυτή την κρίση την κύρια ευθύνη έχουν τα κόμματα που κυβέρνησαν, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν είναι άμοιρα ευθυνών.

Για δεκαετίες “έχτισαν” τα βιλαέτια τους και με λαϊκίστικο και ανεύθυνο πολλές φορές τρόπο διεκδικούσαν χωρίς να σκέφτονται αν αντέχει η οικονομία αυτές τις διεκδικήσεις. Ετσι “χάιδευαν” τ’ αφτιά των ψηφοφόρων χωρίς κόστος αφού ποτέ δε θα γίνονταν κυβέρνηση ώστε να εφαρμόσουν αυτά που ζητούσαν. Εστω και έτσι όμως είχαν τη χρησιμότητά τους στη δημοκρατία.
‘Ομως σε κάθε εποχή κρίσης δοκιμάζονται όλοι και όλα. Και κρίνονται.

Το ΚΚΕ έχει σωστά βρεθεί απέναντι από τις επιλογές της κυβέρνησης. Με έντονο τρόπο. Και κάνει πολύ καλά. ‘Ομως το να προκαλεί το λεγόμενο “κοινωνικό αυτοματισμό” είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και μπορεί να αποδειχθεί μπούμερανγκ.

Σήμερα αγνοώντας τη δικαστική απόφαση, εμποδίζει εργαζόμενους από την εργασία τους και πολίτες από το δικαίωμα της μετακίνησης.
Στο λιμάνι ξεροσταλιάζουν τουρίστες που ήρθαν από την άκρη του κόσμου για λίγες μέρες διακοπών στη χώρα μας. Αγανακτούν δικαιούχοι του κοινωνικού τουρισμού που περιμένουν τις λίγες μέρες διακοπών που δικαιούνται και αν τις χάσουν δε θα κάνουν καθόλου διακοπές γιατί δεν έχουν χρήματα.
Εξαγριώνονται εργαζόμενοι που έχουν πάρει την άδεια τους και μαζί με τα παιδιά τους έχουν ήδη πληρώσει τις λίγες μέρες των διακοπών τους αλλά τις χάνουν και δεν μπορούν να τις αναπληρώσουν.

Σκέφτεται και υπολογίζει κανείς από τους συνδικαλιστές που έχουν καταλάβει τους καταπέλτες κάτι από όλα αυτά; ‘Η νόμος, συμφέρον και δίκαιο είναι μόνο ότι αφορά αυτόν;
Μετράει την αγανάκτηση που μπορεί να φέρει έκρηξη των ταξιδιωτών, ή και αυτό το δικαίωμα δηλαδή της έκρηξης και της αντίδρασης το έχουν μόνο οι απεργοί;
Και μήπως εκεί στο λιμάνι κάποιοι προσπαθούν με προκλητικό τρόπο να δημιουργήσουν ένταση, ίσως και επεισόδια, για να μιλήσουν για βία και αίμα;

Σας παραθέτω ένα στιγμιότυπο. Μέσα στην ένταση ένας Βρετανός τουρίστας έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο χιουμοριστικό πανό που καλούσε τους απεργούς να ηρεμήσουν. Και κάποιοι από αυτούς του το άρπαξαν από τα χέρια και το κατέστρεψαν. Αλήθεια αν έκανε κάτι τέτοιο κάποιος πολίτης σε έναν απεργό πως θα αντιδρούσαν οι υπόλοιποι; Και πως νομιμοποιείται ένας αριστερός να αντιδρά με τέτοιο τρόπο; Αυτές τις πρακτικές δεν υφίσταντο τόσα χρόνια;Τώρα τις κάνουν και οι ίδιοι;

Είναι αλήθεια ότι το ΚΚΕ βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο της ιστορίας του. Είναι το μοναδικό κομμουνιστικό κόμμα της Ευρώπης που έχει μείνει προσηλωμένο στην παλιά σκληρή “γραμμή”. Δεν άλλαξε,δεν ανανεώθηκε. Και αν δεν καταφέρει και μέσα από αυτή την κρίση να ξεπεράσει τα όρια του 6-8% στα οποία κυμαίνεται συνήθως θα πρέπει επιτέλους να αναρωτηθεί. Τόσα χρόνια λέει τα ίδια. Αν αυτά τα αγνοήσει η κοινωνία ακόμα και μέσα σε μία τέτοια κρίση δεν μπορεί πάλι να φταίει η κοινωνία. Ούτε μπορεί να επικαλεστεί το παραδοσιακό επιχείρημα της…φίμωσης. Τα μηνύματα του είναι σαφή και έχουν φτιαχτεί και νόμοι ώστε να μεταδίδονται από τα μέσα ενημέρωσης. (Θυμίζω ότι το ΕΣΡ ελέγχει σε μηνιαία βάση και επιβάλει πρόστιμα στους τηλεοπτικούς σταθμούς όταν δεν μεταδίδουν αναλογικά με την κοινοβουλευτική δύναμη τις θέσεις των κομμάτων).

‘Αρα ξέρει ότι ίσως παίζει το τελευταίο του χαρτί. Και αν δεν το ομολογεί ούτε στον εαυτό του, σίγουρα το διαισθάνεται.

Μένει να αποδειχθεί και να κριθεί αν η τακτική που επέλεξε είναι αυτή που έχει ανάγκη η κοινωνία ή αυτή που εξυπηρετεί τους λίγους εκλεκτούς του. Αν ο κύκλος της μεταπολίτευσης θα κλείσει και για τον Περισσό ή θα καταφέρει να μείνει το μόνο σημείο του πολιτικού μας τοπίου που αντί να μετεξελιχθεί εκείνο θα κρατήσει την κοινωνία στη δεκαετία του 70.