Οι διαφόρων μορφών ασυλίες, όπως η βουλευτική, η παν/μιακή και γενικότερα
Οι διαφόρων μορφών ασυλίες, όπως η βουλευτική, η παν/μιακή και γενικότερα οι ειδικού καθεστώτος μεταχειρήσεις θεσπίστηκαν σε εποχές δημοκρατικού ελλείματος και σκοταδισμού.
Και όπως συμβαίνει πάντα όταν ένας νόμος ή θεσμός που θεσπίζεται για να αποτελέσει ασπίδα προστασίας στην αυθαιρεσία κλείσει τον κύκλο του και δεν καταργηθεί εγκαίρως, καθίσταται το πιό πρόσφορο μέσο για την πραγματοποίηση αυτού που θεσπίστηκε να αποτρέπει. Της αυθαιρεσίας.
Στη χώρα μας βιώνουμε αυτή την πραγματικότητα σε εξουθενωτικές δόσεις. Κατ’ αρχήν στην πολιτική ζωή. Πριν πολλές δεκαετίες το κοινοβούλιο αποφάσιζε να ερευνούν τα τυχόν πολιτικά σκάνδαλα οι ίδιοι οι πολιτικοί. ‘Ηταν μια ασπίδα προστασίας απέναντι στη βασιλεία που για να παρέμβει στις πολιτικές εξελίξεις είχε πολλές φορές “στήσει” διώξεις μη αρεστών σε αυτή υπουργών.
Βασιλεία πιά δεν έχουμε και η δημοκρατία έχει εδραιωθεί. ‘Ομως τα πολιτικά σκάνδαλα τα ερευνά ακόμα η βουλή. Και οπως είναι επόμενο αντί να τα εξιχνιάζει τα συγκαλύπτει αφού καλούνται βουλευτές να κρίνουν συναδέλφους τους του ιδίου κόμματος. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη βουλευτική ασυλία και την παραγραφή. Είναι θεσμοί ξεπερασμένοι αφού το πολιτεύμα μας όπως όλοι παραδέχονται είναι ισχυρό και δεν έχει ανάγκη προστασίας.
‘Ετσι οι θεσμοί αυτοί γίνονται μοχλοί πολιτικής ατιμωρησίας.
Το ίδιο συμβαίνει και με το παν/μιακό άσυλο. Κάποτε ήταν απαραίτητο για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Σήμερα στην εποχή του διαδικτύου πρόσφερει άλλοθι σε παρανομίες, αιτήματα που καμία σχέση δεν έχουν με την εκπαίδευση και καθιστά τον όποιο παραλογισμό κάθε μειοψηφίας ως κυριάρχη κατάσταση που πρέπει να γίνει ανεκτή.
Αντί δηλαδή να προστατεύει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών τη σταματά.
Γιατί όμως συντηρούνται όλα αυτά; Γιατί άραγε δεν άλλαζουμε το καθεστώς των ασύλων προσαρμόζωντας το στη συγχρονη πραγματικότητα; Γιατί δεν κάνουμε ότι όλος ο υπόλοιπος πολιτισμένος κόσμος;
Μα γιατί η διατήρηση αυτού του καθεστώτος είναι η προϋπόθεση για να εξακολουθούν να μας κυβερνούν απαταιώνες και κακοί πολιτικοί και να κατέχουν παν/μιακές έδρες ανίκανοι καθηγητές.
Είναι όρος για να μην πηγαίνουν φυλακή οι πολιτικοί που κλέβουν δημόσιο χρήμα αλλά να διεκδικούν κάθε τετραετία την ψήφο μας άρα και την ασυλία τους σε όποια SIEMENS ή Βατοπέδι.
Και είναι όρος για να κρατούν τις έδρες των αμφιθεάτρων ανίκανοι καθηγητές, υποχείρια του “συστήματος”, που βουλιάζουν την παιδεία μας στον αναχρονισμό, το νεποτισμό και τα κόμπλεξ τους. Που “ροκανίζουν” κοινοτικά κονδύλια στο όνομα ερευνών που δε γίνονται ποτέ. Γιατί μόνο κακά παν/μια αντέχουν κακούς καθηγητές. Και τους κάνουν και υπουργούς! Τα καλά τους στέλνουν στα σπίτια τους.
Δική μας λοιπόν είναι η επιλογή. Της κοινωνίας. Να αποφασίσουμε τι πολιτική και τι παιδεία θέλουμε. Και να σταματίσουμε να πέφτουμε στην παγίδα που μας στήνουν αυτοί που θέλουν μέσα από τον αναχρονισμό και τη φοβικότητα να διαιωνίσουν τη δόξα της βολής και της μετριότητας τους.
