Η επιλογή της κ. Σακελλαροπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι μια μάλλον σοφή επιλογή χωρίς να παραγνωρίζει κανείς και κάποια ερωτηματικά που εγείρονται.
Είναι προφανές ότι ο πρωθυπουργός -όπως ο καθένας στη θέση του – θέλει με μια τέτοιου βάρους επιλογή να αφήσει τη δική του παρακαταθήκη. Και η επιλογή μιας επιτυχημένης γυναίκας είναι προς αυτή την κατεύθυνση.
Πρόκειται για πανθομολογούμενου κύρους και κατάρτισης επιστήμονα αλλά και μιας γυναίκας με έντονη προσωπικότητα και σύγχρονες ανησυχίες.
Ο πολιτικός της προσδιορισμός αναφέρεται στον κεντρώο χώρο άρα θα είναι δύσκολο να μην στηριχτεί από το ΣΥΡΙΖΑ που την επέλεξε για επικεφαλής του ΣτΕ, αλλά και από το ΚΙΝΑΛ.
Έτσι μπορεί και όπως όλα δείχνουν θα επιτύχει να εκλεγεί με ευρεία πλειοψηφία γεγονός που δικαιώνει την επιλογή της. Και θα ήταν λίγα τα πρόσωπα που θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν τόση αποδοχή με δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επέμεινε στην επανεκλογή Παυλόπουλου που και επιτυχημένος Πρόεδρος ήταν και προέρχεται από το χώρο της κεντροδεξιάς.
Έτσι μετά την επιλογή Τασούλα για την προεδρία της Βουλής και το χειρισμό της ψήφου των ομογενών, ο Κ. Μητσοτάκης δείχνει ότι μπορεί να κάνει επιλογές –μέσω αναγκαίων συμβιβασμών- που παρά την πόλωση μπορούν να «παγιδεύσουν» τους πολιτικούς του αντιπάλους .
Στο ερώτημα αν η κ. Σακελλαροπούλου θα έχει την άνεση να σηκώσει το τηλέφωνο και να μιλήσει με την κ. Μέρκελ ή τον κ. Μακρόν η απάντηση είναι πως ναι γιατί έχει την προσωπικότητα αλλά δεν έχει –ακόμη τουλάχιστον – την άνεση.
Ωστόσο θεωρείται δεδομένο ότι δε θα δημιουργήσει πολιτικό πόλο στο προεδρικό μέγαρο, κάτι που ίσως δεν θα ήταν εύκολο να αποφύγει ένα πολιτικό πρόσωπο με ισχυρή προσωπικότητα.
Όλων τούτων δοθέντων η επιλογή κρίνεται σωστή. Μένει να αποδειχθεί και η θητεία ανάλογη!
