Δεν συνυπολογίζω τις παρουσίες του στη βουλή γιατί ήταν αμέσως μετά τις εκλογές και δεν μπορούσαν να δώσουν στίγμα.

Η προσπάθεια προσαρμογής στο νέο ρόλο ήταν εμφανής. Όπως και η αμηχανία. Βασικός αν όχι μοναδικός στόχος του ήταν να συσπειρώσει το σχεδόν 32% ψηφοφόρων που τον επέλεξαν τον Ιούλιο. Και δεν είναι εύκολο αφού η κυβέρνηση αυτή την περίοδο και για αρκετά ακόμη θα βρίσκεται όπως όλες οι προηγούμενες στη μεγαλύτερή της δημοφιλία, μεγαλύτερη από αυτή που πήρε στην κάλπη.

Το σύνθημα «είμαστε εδώ» υπηρετούσε με τον πιο σαφή τρόπο αυτό το στόχο. Αλλά ο Αλ. Τσίπρας πρέπει όσο ο χρόνος θα κυλά και η κυβέρνηση θα έχει τη νομοτελειακή της φθορά να εξηγήσει για ποιους και με ποιο τρόπο είναι εδώ.

Το είχα γράψει και μετά τις εκλογές. Η χώρα έχει εισέλθει σε νέα φάση. Όλα είναι αλλιώς. Τα παλιά διλήμματα όπως μνημόνιο-αντιμνημόνιο κλπ δεν υπάρχουν πια.

Η ψυχολογία και οι ανάγκες του εκλογικού σώματος είναι πια διαφορετικές. Και όσο ο χρόνος θα περνά και θα απομακρυνόμαστε χρονικά και οικονομικά από την κρίση τόσο θα εδραιώνεται μια νέα πολιτική πραγματικότητα με νέες ανάγκες και νέα ζητούμενα.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βρει αφήγημα βασισμένο σε αυτά τα νέα δεδομένα και όχι στις παλιές συνταγές που είναι γνώριμες γι’ αυτόν αλλά ξεπερασμένες πια. Η διεύρυνση που επιθυμεί θα γίνει αν καταφέρει να «μιλήσει» σε αυτούς που θέλει να προσεγγίσει. Και τώρα πια έχει και παρελθόν. Άρα θα πρέπει να πείσει και κάποιους που του «γύρισαν την πλάτη» .

Το ζητούμενο λοιπόν είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρει αυτό το νέο σύγχρονο αφήγημα. Γιατί πρέπει, για το καλό της δημοκρατίας, να γίνει μια γόνιμη αντιπολίτευση. Αλλά και γιατί μια δεύτερη ήττα σε εκλογές ίσως αποτελέσει μη αναστρέψιμη καμπή.