Η κρίση που βιώνουμε αλλάζει ριζικά την Ευρώπη. Για τον προσεκτικό παρατηρητή είναι πια προφανές ότι όταν θα βγούμε από αυτή θα βρισκόμαστε σε μια άλλη ένωση.
Η θεμελιώδης ιδέα της ισότητας και της ισοτιμίας των κρατών- μελών ή ο σεβασμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων κάθε λαού- μέλους θα αποτελεί παρελθόν.
Η κρίση αυτή θα φέρει την ουσιαστική οικονομική ενοποίηση από την απλά νομισματική ένωση που βιώνουμε σήμερα.
Το ερώτημα είναι με ποιούς όρους θα προχωρήσουμε σε αυτή τη νέα Ευρώπη. Αν δηλαδή θα πρόκειται για μια απολύτως γερμανική Ευρώπη ή αν θα δημιουργηθούν δομές και θεσμοί που θα σηματοδοτήσουν μια πραγματική ένωση λαών . Στην οποία θα αναγνωρίζεται το οικονομικό μέγεθος κάθε μέλους αλλά δε θα είναι αυτό το μοναδικό κριτήριο.
Αν επιβληθεί το πρώτο μοντέλο η νέα Ε.Ε. θα είναι μικρή ή θα καταστεί βραχύβια. Αν επιλεγεί το δεύτερο ίσως δημιουργηθεί μια ένωση που θα έχει λόγο ύπαρξης στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
Η έως σήμερα συμπεριφορά της Γερμανίας δε δημιουργεί αισιοδοξία. Ακόμα και μέσω της κατά γενική ομολογία θετικής για την Ελλάδα επίσκεψης της καγκελαρίου στην Αθήνα, το ουσιαστικό μήνυμα ήταν ότι η Γερμανία αποφασίζει. Το πότε και το πως. Το ποιός και το πόσο. Και όλοι οι συμβολισμοί που παρήχθησαν είχαν αυτό το ουσιαστικό νόημα.
Η καγκελάριος ήρθε για μερικές ώρες, άκουσε πολιτικούς και επιχειρηματίες, εξέφρασε συμπάθεια και επέστρεψε στη χώρα της για να πάρει τις τελικές αποφάσεις της για την Ελλάδα.
Όταν τις λάβει θα διαπραγματευτεί με το ΔΝΤ δηλαδή με τις ΗΠΑ και μετά θα ανακοινώσει στα υπόλοιπα μέλη της Ε.Ε. τις αποφάσεις. Φυσικά θα υπάρξει διάλογος ανάμεσα στους ευρωπαίους ηγέτες αλλά τελικά όπως και στο ποδόσφαιρο έτσι και στην Ε.Ε. στο τέλος κερδίζει η Γερμανία…