Κανένα κόμμα, καμιά οργάνωση, κανένας συνδικαλιστικός φορέας δεν μπορεί να πετύχει αυτό που έγινε αυθόρμητα χθες στο Σύνταγμα.

Πολύ μικρή σημασία έχει αν ήταν 80 ή 100, ή 120 χιλιάδες οι -χωρίς εισαγωγικά-αγανακτισμένοι.

Χωρίς εισαγωγικά γιατί είναι πραγματικά αγανακτισμένοι.

Γι’ αυτό χθες έκαναν τη μεγαλύτερη συγκέντρωση στην Ευρώπη.

Και “πήγαν Σύνταγμα” φίλοι και γνωστοί μου που πριν από μερικούς μήνες θεωρούσαν ότι είναι πιο πιθανό να πάνε στη Σελήνη παρά σε διαδήλωση διαμαρτυρίας.

Και πήραν μαζί και τα παιδιά τους.

Και θέλουν να ξαναπάνε.

Και θα ξαναπάνε.

Δε ζητάνε να αλλάξει η κυβέρνηση ή το πολίτευμα.

Λένε απλά ότι δεν πάει άλλο. Δεν ανέχονται την ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού που σπαταλά δημόσιο χρήμα, της χώρας ή δανεικό, και μετά απομυζά τους πολίτες της για να πληρώσει τα δανεικά.

Που κυβερνά ή αντιπολιτεύεται ανεύθυνα, καιροσκοπικά, υποκριτικά.

Μουντζώνουν προς τη Βουλή. Όχι προς αυτό που συμβολίζει. Αλλά ως προς αυτό που περιέχει.

Και μπορεί να αδικούν ορισμένους από τους πολιτικούς.

Αλλά είναι αγανακτισμένοι. Δικαιολογημένα.

Έχει κανείς να τους πει κάτι, ή θα αρχίσει η σπέκουλα της κατασυκοφάντησης τους;