Κάθε φορά που ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός οικονομικών εξαγγέλλει κάποιο νέο φόρο -και αυτό συμβαίνει σε σχεδόν …καθημερινή βάση- ξεκινά τη δήλωση του με τη μακρόσυρτη δακρύβρεχτη αναφορά του στο πόσο καταλαβαίνει τον έλληνα πολίτη που δοκιμάζεται και πόσο ο ίδιος και οι συνεργάτες του έχουν μελετήσει το φόρο που ανακοινώνεται και τον επιβάλλουν κατόπιν μελέτης γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση προκειμένου να μη χρεοκοπήσει η χώρα.

Και κάθε φορά, λίγες ώρες μετά την κάθε ανακοίνωση, διαπιστώνουμε το πόσο νομοθετούν “στο πόδι” ο υπουργός και οι συνεργάτες του χωρίς να έχουν συνείδηση -παρά τα λεγόμενα τους- ότι υποθηκεύουν τη ζωή μας.

Το έκαναν με την έκτακτη εισφορά στα ακίνητα που την αναπροσάρμοσαν τρεις φορές.
Το επανέλαβαν με πολύ πιο εξοργιστικό τρόπο με τις αποδείξεις. Την Τρίτη ο κ. Βενιζέλος ανακοίνωσε ένα νέο καθεστώς γι’ αυτές. Επρόκειτο για παραλογισμό.

Για κραυγαλέο παράδειγμα προχειρότητας. Επισημάνθηκε από όλους από την πρώτη στιγμή.
Ο κ. Βενιζέλος όμως επέμεινε. Διατύπωσε συνολικά τέσσερεις διευκρινήσεις μέσα σε 26 ώρες. Κάθε μια αναιρούσε την προηγούμενη αλλά ήταν το ίδιο ανεφάρμοστη!

Και τελικά το βράδυ της Πέμπτης ο υπουργός και το επιτελείο του κατάλαβαν ότι απαξιώθηκαν πλήρως και “πήραν πίσω” την εξαγγελία.
Χωρίς μία εξήγηση. Χωρίς μια συγνώμη. Χωρίς κανέναν που να φταίει.
Είναι δυνατό με αυτά τα πεπραγμένα να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι …μας σώζει;

Η εικόνα που δίνει είναι αυτή του μεθυσμένου που δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Του ανεύθυνου που δε νοιάζεται για το τι προκαλεί με αυτά που λέει και πράττει. Του αναξιόπιστου που δεν εμπνέει παρά μόνο αποστροφή.

Ποιός άραγε θα επέλεγε ένα τέτοιο…σωτήρα;