Είναι τέτοιο το σοκ από το άκουσμα των μέτρων που θα μας επιβληθούν για να πάρουμε τα 120 δισ της βοήθειας που μοιάζει με ξαφνικό θάνατο. Το πρώτο που λες είναι… δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν γίνεται. Δεν το χωράει ο νους σου. Μένεις σιωπηλός. Αμήχανος. Μετά οργίζεσαι. Ύστερα νιώθεις ανασφάλεια. Και ψάχνεις τρόπο να προσαρμοστείς στη νέα πραγματικότητα.

Δεν ξέρω ποιά λόγια θα βρει ο Γ. Παπανδρέου για να… γλυκάνει επικοινωνιακά όσα θα ανακοινώσει. Άλλωστε ως χθες επέμενε ότι δεν θα χρειστούν νέα μέτρα ούτε όροι ΔΝΤ για να πάρουμε το δάνειο. Και σήμερα αποφασίζει-γιατί δεν μπορεί αλλιώς-να πάρει πίσω όσα έδωσε ο παππούς και ο πατέρας του.

Όμως ότι και όπως κι αν το πει η αλήθεια δεν αλλάζει. Ο καθένας μας θα στερηθεί σχεδόν το 35% των αποδοχών του αν συνυπολογίσει όσα θα χάσει από μισθούς, δώρα, αύξηση άμεσων και έμμεσων φόρων και την ακρίβεια που θα επιφέρουν.

Αυτό σημαίνει πρακτικά και χωρίς καμία δόση υπερβολής ότι πολλοί μισθωτοί και συνταξιούχοι θα πρέπει να περικόψουν ένα μεγάλο μέρος εξόδων ακόμα και από το καθημερινό τους φαγητό. Και εκείνοι που θα πληρώσουν πιο ακριβά την κρίση που προκάλεσαν οι πολιτικοί μας, είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Δηλαδή αυτοί που στην πλειοψηφία τους διορίστηκαν από τους πολιτικούς. Από εδώ και πέρα το ελληνικό όνειρο δηλαδή ο διορισμός στο δημόσιο μετατρέπεται σε εφιάλτη. Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα είναι οι πένητες της κοινωνίας. 

Αυτούς αλλά και όλους τους υπόλοιπους πήραν στο λαιμό τους όσοι μας κυβέρνησαν ή ήταν στην αντιπολίτευση μείζονα και ελάσσονα, εδώ και 20 χρόνια. Αυτούς που ακόμα και τώρα μας λένε ψέματα ή υποκρίνονται. Γιατί κανείς τους από τη δεξιά ως την αριστερά δεν έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. Δεν προειδοποίησε για αυτό που ερχόταν. Όταν ήταν στην κυβέρνηση σκόρπαγε τα λεφτά κι όταν ήταν στην αντιπολίτευση – μόνιμα ή παροδικά – ζητούσαν να σκορπιστούν περισσότερα. Καιροσκοπισμός από όλους. Και αυτό δεν ήταν μηδενισμός. Είναι η αλήθεια. Μένει βέβαια το ερώτημα. Τι κάνουμε τώρα;

Είναι δεδομένο ότι και αντίδραση θα υπάρξει και κοινωνική αναταραχή. Τα μέτρα όμως δε θα παρθούν πίσω. Δύο πράγματα μπορώ να σκεφτώ τώρα. Πρώτον να τιμωρήσω όσο πιο σκληρά μπορώ όλους τους συνυπεύθυνους για αυτή την κατάντια. Να τους στείλω στα μαύρα κατάστοιχα της ιστορίας. Όλους. 

Και δεύτερον να βρεθώ κοντά σε αυτούς που έχω ανάγκη. Οικογένεια, φίλους, ανθρώπους που αγαπώ για να μοιραστώ μαζί τους αυτό που δεν μπορούν να μου στερήσουν οι ανίκανοι πολιτικοί. Την αναγέννηση της ελπίδας.