Η βαριά σκιά των σκανδάλων ή το δηλητηριώδες νέφος της σκανδαλολογίας καλύπτουν ξανά τη χώρα.
Έτσι γίνεται πάντα στις στιγμές της αδυναμίας του πολιτικού συστήματος. Και σήμερα διανύουμε μια τέτοια φάση.
Διαμορφώνονται νέες ισορροπίες στο επιχειρηματικό, το κομματικό, το εκδοτικό και σχεδόν κάθε άλλο πεδίο της δημόσιας ζωής. Και σε κάθε τέτοια αλλαγή κάποιοι χάνουν και κάποιοι κερδίζουν.
Άρα φροντίζουν να δείξουν τα όπλα τους είτε για να μην τα χάσουν όλα, είτε για να κερδίσουν όσα μπορούν περισσότερα.
Και για επιτύχουν τους στόχους τους πλήττουν το πολιτικό σύστημα αξιοποιώντας τις αδυναμίες που το ίδιο θέσπισε για να συγκαλύπτει και να παραγράφει τις ευθύνες του.
Κάθε καταγγελία, σοβαρή ή φαιδρή, κάνει χρόνια να διερευνηθεί και σχεδόν ποτέ δεν καταλήγει σε αποτέλεσμα. Έτσι το πολιτικό σύστημα έχει διαχρονικά εξασφαλίσει το ατιμώρητο. Αλλά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αυτοπαγιδεύεται. Γιατί την περίοδο που είναι ευάλωτο αρκεί ένα «πυροτέχνημα» για να το αποσταθεροποιήσει, αφού δεν υπάρχουν οι ταχύτατες διαδικασίες που θα τιμωρούν ούτε τον ένοχο πολιτικό αλλά ούτε τον από συμφέρον συκοφάντη.
Όλα μένουν και αιωρούνται. Στο διηνεκές. Και αξιοποιούνται κατά το δοκούν.
Η υπόθεση της κατάθεσης του επιχειρηματία που εμπλέκει σε παρανομίες τον πρόεδρο της Βουλής και άλλα πολιτικά πρόσωπα μπορεί να είναι σοβαρή μπορεί και αίωλη.
Στην πρώτη προσέγγιση της μοιάζει να στερείται στοιχείων. Αλλά γεννά και σοβαρά ερωτηματικά. Γιατί έμεινε σχεδόν δύο χρόνια «θαμμένη»; Γιατί σε όλο αυτό το διάστημα δεν φρόντισαν τόσο οι εμπλεκόμενοι όσο και η δικαιοσύνη να αποδειχθεί τι συμβαίνεις
Και γιατί τώρα η «ανάσυρση» της;
Σκάνδαλό ή σκανδαλολογία;
Θα το μάθουμε και κυρίως δε θα το ξαναπεράσουμε σε αυτή την άρρωστη μορφή του αν το πολιτικό σύστημα αποφασίσει να θεσπίσει κανόνες διαφάνειας για τα μέλη του. Κανόνες που θα βοηθούν στον έλεγχο και δε θα τον συγκαλύπτουν…