Τους ήρωες και τους επαναστάτες τους αναδεικνυει η κοινωνία.

Δεν αυτοαναγορεύονται.

 Μπορεί να πέρασαν οι πρώτες ώρες από τη δολοφονία του Σ.Γκιόλια αλλά το σοκ είναι τόσο μεγάλο που οι σκέψεις ορίζονται ακόμα από το συναίσθημα και όχι από τη λογική.
Το μυαλό δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τη στιγμή της εκτέλεσης.
Την έγκυο γυναίκα του που ολοφυρόταν πάνω από το σώμα του στην είσοδο της πολυκατοικίας. Το 2χρονο γιό του που ξύπνησε χωρίς πατέρα.

Η δολοφονία του γράφτηκε στην ιστορία. Ομως την απώλεια του όπως συμβαίνει πάντα εμείς οι πολλοί θα την ξεπεράσουμε γρήγορα. Αβάσταχτη κι αξεπέραστη θα ‘ναι μόνο για τους δικούς του.

Αν λοιπόν έχουμε ένα χρέος είναι να πούμε στα παιδιά του μιά μέρα, δυό λόγια για τον πατέρα που δε γνώρισαν. Τι ήταν ο Σωκράτης κι έγινε στόχος τρομοκρατών;

Ηταν λαμόγιο που τ’ άρπαζε; Μα ζούσε σ’ ένα διαμέρισμα στην Ηλιούπολη. Κυκλοφορούσε μ’ ένα σμαρτάκι ή μια μηχανή. Και δούλευε ατελείωτες ώρες.

Και η δουλειά  ήταν το πάθος του. Και αυτό το πάθος του ήταν το οξυγόνο της ζωής του. Κακό σε άνθρωπο συνειδητά δεν μπορούσε να κάνει. Η βαθειά και ουσιαστική του πίστη στο Θεό δεν του επέτρεπε.

Παθιαζόταν όμως με την έρευνα. Ζούσε για να φτάσει στο μεδούλι της είδησης. Και σ΄αυτό το δρόμο είχε μάθει να μη λογαριάζει τίποτα. ‘Ηθελε το ρεπορτάζ να τα λέει όλα και για όλους.

Προφανώς έκανε και λάθη. ‘Αλλωστε ποιος από όλους μας δεν έχει κάνει; Ομως τρελαινόταν όταν κάποια “αφεντικά” του κόβανε τις εκπομπές. ‘Ηθελε ελευθερία λόγου.
Για αυτούς τους λόγους το διαδίκτυο έγινε η κούρσα της ζωής του. Του πρόσφερε όλα όσα ζητούσε. Και του έδινε την ευκαιρία να τα κάνει. ‘Ετσι ο Σωκράτης κατάφερε να αλλάξει το δρόμο της διαδικτυακης ενημέρωσης στην Ελλάδα.

Δεν ξέρω την ακριβή εμπλοκή του στο “τροκτικό”. Μένω  σ΄αυτό που το ίδιο το μπλογκ ανάρτησε χθες. Οτι η δημιουργία του ήταν δική του ιδέα. Κι αυτή η ιδέα έγραψε ιστορία και του κόστισε την ίδια του τη ζωή.

Αυτά ξέρω έγω για το Σωκράτη.

Δεν ξέρω τι θα επικαλεστούν οι δολοφόνοι του. Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω γιατί το έκαναν. ‘Ηταν συμβόλαιο που αυτοί το εκτέλεσαν; Η μήπως τους ενοχλούσαν αυτά που έγραφε το “τροκτικό” για την τρομοκρατία; Κι αν ισχύει το τελευταίο, αν όντως τον σκότωσαν γιατί είχε άποψη και την έλεγε τότε ποια διαφορά έχουν από το φασισμό;

Μπορεί ένας δημοσιογράφος τελικά να έχει γνώμη και να τη γράφει ή πρέπει να ζητάει έγκριση από κάποιους,αφεντικά ή τρομοκράτες;

Η έννοια της ελευθερίας που  εμφανίζονται να υπερασπίζουν για λογαριασμό της κοινωνίας μέχρι που φτάνει; Μέχρι εκεί που δεν τους ενοχλεί?Κι όταν αρχίσει να ενοχλεί σκεπάζεται από δυό ριπές;

Μα αυτά τα κάνουν οι χούντες. Και οι πραγματικοί επαναστάτες -όχι οι αυτοαναγορευόμενοι αλλά εκεινοι που οι λαοί τους αποδίδουν τον τίτλο-αγωνίζονται να ανατρέψουν.

ΥΓ Το απόγευμα δε θα είμαι στο κοιμητήριο. Είμαι δυστυχώς πολύ μακρυά για να προλάβω να γυρίσω. Και πονάω γι αυτό.