Και τη νύχτα της Τρίτης, τότε που η νέα κυβέρνηση λάμβανε εντός του κοινοβουλίου ψήφο εμπιστοσύνης, έξω από το “ναό της Δημοκρατίας” οι παλάμες πολλών από τους αγανακτισμένους πολίτες που διαμαρτύρονταν ήταν ανοιχτές και στραμμένες προς τη Βουλή.

Ύβρη προς τη δημοκρατία θα χαρακτηρίσουν πολλοί αυτή την κίνηση. Και έχουν δίκιο.
Μήπως όμως και κάποιοι από αυτούς που βρίσκονταν εντός της κεντρικής αίθουσας της Βουλής έκαναν για πολλοστή φορά ό,τι μπορούσαν για να έλξουν τις ανοιχτές παλάμες;
Η τοποθέτηση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλου λίγο πριν την ψηφοφορία είναι ενδεικτική.

Ο πρώτος τη τάξη μετά τον πρωθυπουργό σε μια τόσο κρίσιμη -για το παρόν του τόπου- στιγμή επέλεξε να κάνει αυτό που ξέρει καλά. Να ρίξει “λάδι στη φωτιά”.
Στη 10λεπτη τοποθέτηση του και μόλις 45 λεπτά πριν την ψηφοφορία ο κ. Πάγκαλος κατάφερε με το σίγουρο τρόπο, δηλαδή την αμφισβήτηση του ιδρυτή της ΝΔ Κ. Καραμανλή, να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση και να συσπειρώσει το ΠΑΣΟΚ.

Παλαιοκομματική πρακτική αλλά πάντα λειτουργική. Όσο και ανούσια. Δεν προσέφερε τίποτα στη συζήτηση. Τίποτα στην κοινωνία που στενάζει.
Ήταν απολύτως αντιφατική με την επιχειρηματολογία του πρωθυπουργού για συναίνεση, αφού δυναμίτισε το κλίμα χωρίς λόγο.
Και έδειξε για πολλοστή φορά πόσο μακριά από την ουσία μπορεί να βρίσκεται η Βουλή.

Φταίνε λοιπόν μόνο οι αγανακτισμένοι για τις ανοιχτές παλάμες;
Πως ανέχεται ο πρωθυπουργός να τον καθιστά υποκριτή ο αντιπρόεδρος του;
Και εν τέλη, μιας και δεν το σκέφτηκε ο κ. Σαμαράς για το πει, πως μπορεί να ξεχνά ο Θ. Πάγκαλός ότι βρίσκονται στην Ελλάδα οι δανειστές μας επειδή είμαστε κράτος- μέλος της Ε.Ε. Κι αυτό έγινε πριν το ’81!
Φτηνός εντυπωσιασμός…