Η παραίτηση του υφυπουργού εργασίας Ν. Νικολόπουλου μου αφήνει σοβαρά ερωτηματικά.
Δεν μπορώ να πιστέψω εύκολα την εκδοχή των συνεργατών του πρωθυπουργού ότι ο πατρινός πολιτικός που περίμενε 23 χρόνια για να γίνει υπουργός παραιτήθηκε μόνο επειδή ήθελε περισσότερες αρμοδιότητες. Και ότι υπέβαλε την παραίτηση του ενώ ο πρωθυπουργός τον καλούσε να συζητήσουν, άρα του “άνοιγε” παράθυρο διαλόγου και πιθανής ικανοποίησης των αιτημάτων του, αν όντως υπήρχαν τέτοια.
Όπως επίσης δεν μπορώ να δεχθώ ότι ο Νικολόπουλος παραιτήθηκε -όπως υποστηρίζει ο ίδιος – μόνο επειδή κατάλαβε από τη μόλις μία επαφή που είχε η πολιτική ηγεσία του υπουργείου του με την τρόικα ότι η διαπραγμάτευση γίνεται με λάθος τρόπο.
Αλλά ούτε και ο τρόπος που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σ. Κεδίκογλου “άδειασε” τον επί χρόνια τομεάρχη της ΝΔ ήταν αποδεκτός. Γιατί αν ο Νικολόπουλος “δεν ήταν για τα δύσκολα” όπως είπε, τότε φταίει και ο πρωθυπουργός που τόσα χρόνια δεν το κατάλαβε…
Μοιάζει σαν όλοι οι εμπλεκόμενοι να θέλουν κάτι να μη μας πουν…
Εν κατακλείδι κυβέρνηση και Νικολόπουλος χειρίστηκαν λανθασμένα μια υπόθεση που λόγω του λίγου χρόνου που ζει το νέο σχήμα περνά μόνο “με μια βαθιά γρατζουνιά”. Η επόμενη τέτοια υπόθεση -αν υπάρξει- θα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος…